Z innej beczki...

Cześć :D Mam takie jedno pytanie do Was, a mianowicie : Lubicie postać Romy? Zastanawiam się czy może warto by było wprowadzić ją do tego opowiadania. Mam pewien pomysł...
A co do obiecanego next'a...to niby jest. Jednak sporo w nim zmieniłam i szczerze mówiąc nie za bardzo to widzę...:( Nie wiem, czy przypadnie Wam do gustu. Mam taki zarys przyszłej fabuły ( i Andrzej i Alex wiodą tam prym "oczywiście w duecie") ,ale z tą częścią miałam problem... To chcecie już dziś next ,czy poczekacie jeszcze ?

XXXIV

To jest taki zapychacz, ale zwiastuje to co będzie się działo w następnej części, która jest już w produkcji. Nadchodzące części będą krótsze ,niż zazwyczaj ,ale będę starać się częściej je dodawać. Nawet ( jak na moje możliwości ) regularnie. Wszystkie literówki postaram się poprawić w najbliższym czasie.

Uchylił delikatnie powieki ,pozwalając by ostre promienie wiosennego poranka mile drażniły jego oczy. Przeciągnął się i ponownie schował twarz pod puchatą poduszkę ,gdyż zmienił zdanie co do obserwacji początków tego słonecznego dnia. W tym momencie chciał tylko spać. Dalej spać. Zawsze był pełen życia ,pomysłów ,a sen był dla niego tylko cząstką codziennej rutyny ,odpoczynkiem i obowiązkiem. Teraz jednak ten na pozór zwykły ,niedoceniany przyjaciel każdego człowieka stał się jego wytchnieniem ,ucieczką od samego siebie,oazą spokoju  . Ostatnio dużo rozmyślał. O przeszłości ,o bliskich mu osobach, o tym ,co go czeka ,a co ku jego smutkowi nie nadchodziło od prawie dwóch tygodni ,od czasu kiedy został wypisany do domu. Myślał o swoim tacie –  już od jakiegoś czasu przyłapywał się na tym, że właśnie tak nazywał w głębi serca Andrzeja. Choć na początku się do tego nie przyznawał ,ale tak bardzo pragnął kontaktu z nim. Sądził ,że wkrótce po rozmowie ,którą odbył z mamą chirurg na nowo powróci do jego życia ,teraz już w innej roli. Nie miał pojęcia jak miałyby wyglądać ich relacje ,ale wiedział jedno. Jak najszybciej chciał go spotkać. Nie potrafił odgonić od siebie wizji Falkowicza. Natrętne myśli nie dawały mu spokoju. Nie chciał juz tego roztrząsać. Pragnął chociaż na moment przestać czuć, myśleć  ,marzyć,  wyłączyć i zresetować swój umysł .Przez te kilkanaście dni żył nadzieją ,która powoli zaczynała przygasać w jego sercu. Wydawało mu się ,że to co mówiła mama był kolejnym kłamstwem ,a tak naprawdę nic nie znaczy dla Profesora. Który ,jak mu się wydawało, jest zupełnie obojętny na jego osobę. Od dwóch tygodnie nie odzywał się do nich ,nie dzwonił ,nie przyjechał ,jak myślał malec .Czuł się odrzucony. Teraz wydawało mu się ,że jest dla swojego prawdziwego taty kolejnym problemem na długiej liście ,w dodatku tym mniej znaczącym. Oczywiście nie wiedział ,że Andrzej dzwonił do Wiktorii co najmniej trzy razy dziennie dokładnie wypytując ją o niego i ich teraźniejsze życie. Brak odwiedzin Profesora był spowodowany poważnymi problemami ,które niebezpiecznie piętrzyły się przy budowie wrocławskiej kliniki. Andrzej miał związane ręce . Zgodnie ustalili z Wiki ,że bez uprzedniego spotkania „sam na sam” ojca i syna kontakt telefoniczny miedzy nimi jest ,niestety ku udręce Andrzeja ,bezsensowny. Pozostało mu tylko czekać. Podczas tych nieraz wielogodzinnych rozmów z Rudowłosą Falkowicz wiele dowiedział się zarówno o małym jak i Wiki. Zwykła rozmowa telefoniczna ,niepozorna ,zwyczajna ,ale dla nich była czymś szczególnym. Mogli na nowo się przed sobą otworzyć ,zapewniając sobie przy tym tą bezpieczną odległość ,pewien dystans. Rozmawiali o wszystkim i o niczym ,czasem nie zdając sobie sprawy z upływającego czasu. Po prostu rozmawiali ,tak jak kiedyś. Do obojga ze zdziwieniem dotarło jak wiele wciąż ich łączy ,a nawet więcej ,niźli mogli kiedykolwiek sądzić. Nie było już między nimi tej bariery tajemnic i kłamstw ,obaw i uprzedzeń ,byli tylko oni sami  ,w czystej postaci. Zarówno Wiki jak i Andrzej każdego wieczoru mówiąc : „ Do jutra „ odczuwali rozchodzące się po całym ciele ciepło. Oczywiście obydwoje próbowali to ukryć ,tłumacząc sobie ,że to co łączyło ich kiedyś nie powróci ,jednak jasne było ,że się oszukiwali ,gdyż mówiąc słowa pożegnania z utęsknieniem wyczekiwali godziny ,w której ponownie się usłyszą .

Nigdy nie przepadał za długim baraszkowaniem w pidżamowych pieleszach ,ostatnio również to ,ku zmartwieniu Wiktorii, uległo zmianie. By wyrwać pogrążonego w nietypowym dla niego zastoju malca Wiki wymyślała przeróżne atrakcje. Niestety na marne. Chłopiec wciąż pozostawał obojętny. Obojętny na wszystko. Nawet przesyłane przez Ellie filmiki z  operacji nie były w stanie prawdziwie rozbudzić jego ciekawości. Ostatnią deską ratunku Wiki okazały się słynne naleśniki pani Hudson.

Poczuł jak do jego nozdrzy dotarł wyrazisty ,słodki zapach świeżo pieczonych ,biszkoptowych placków. Przez moment delektował się tą ulotną wonią ,sądząc  że jest ona tylko wymysłem jego wyobraźni. Po chwili jednak zorientował się  ,że przyjemny zapach wzmaga się na sile. Otworzył szeroko swoje szare oczy i momentalnie ześlizgnął się z wysokiego łóżka ,w pośpiechu kierując się do  kuchni.

- Naleśniki !– stwierdził ze swoim rozbrajającym ,szerokim uśmiechem

-  Specjalnie dla ciebie – przyznała ,przewracając na drugą stronę kolejnego placuszka .Ucieszyła się ,że w końcu udało jej się wyrwać synka z łóżka. Malec szybko zabrał się z kosztowanie wypieków mamy ,szukając wzrokiem swojego ulubionego dżemu brzoskwiniowego.

- Pycha – przyznał zadowolony ,gdy Ruda usiadła obok niego z radością obserwując jak w niebotycznym tempie z jego talerza znika już drugi naleśnik.

- Pani Hudson dała mi swój przepis – pochwaliła się

-Naprawdę – zdziwił się – Przecież to jest jej najlepiej skrywany sekret – zauważył konspiracyjnie  ,marszcząc brwi.

- Nie było łatwo – westchnęła żartobliwie ,mierzwiąc jego włosy.  – To co dzisiaj robimy ? –zapytała po chwili

- Nic – odparł już bez uśmiechu

- Wiesz ,to już mój ostatni dzień urlopu – przypomniała mu – Moglibyśmy zrobić coś innego ,co  ? –spojrzała na niego wyczekująco ,ale chłopiec tylko wzruszył ramionami.

-Nie chcę nigdzie iść – stwierdził pewnie ,popijając śniadanie pomarańczowym sokiem

- Synku ,co się dzieje ? – w końcu zadała ,to dręczące ją od kilku dni pytanie. Alex był dziwnie przygnębiony ,smutny.- Tylko nie mów „ nic” – zastrzegła – Źle się czujesz ? – patrzyła na niego z troską

- Możemy iść do cioci Ellie – westchnął ,ziewając

- Ma dzisiaj dyżur – odparła ,coraz bardziej zaniepokojona jego zachowaniem – Wiesz dzwonił…- zaczęła z uśmiechem .

- Kto ? – nagle się zaciekawił ,w jego oczach pojawiły się iskierki ekscytacji

- Dziadek – odpowiedziała ,przygryzając wargę. Alex spochmurniał szybko.

- Zaprosił Cię do Argentyny na całe wakacje – powiedziała radośnie ,lecz synek nie podzielał jej entuzjazmu.- Nie cieszysz się ? – teraz było już naprawdę zaskoczona jego zachowaniem.

-Cieszę się ,nawet bardzo – zmusił się do uśmiechu – Chcę poznać dziadka , skype to nie to samo …-zaczął markotnie . Kiedyś oddał by wszystko za taką wiadomość ,marzył o tym od dawna . – A ty nie polecisz ze mną ? – dopytywał z nadzieją

- Polecę ,jasne że polecę – odetchnęła z ulgą ,dostrzegając choć delikatną radość w jego oczach- Ale muszę też pracować ,a już limity urlopu na ten rok chyba wyczerpałam – uniosła brwi ku górze ,Alex uśmiechnął się do niej szczerze.

-Bez ciebie to nie będzie to samo – przytulił się do niej mocno

- Na pewno będziesz się świetnie bawił – zapewniła go – Jeszcze zapomnisz  o starej matce i nie będziesz chciał wracać…-zaczęła ironicznie

- Cudownej mamie – podkreślił ,siadając jej na kolanach 

- Tylko tyle ? –przewróciła oczami ,drażniąc się z nim

- Najwspanialszej – w końcu się roześmiał

- To co teraz ? Co robimy ? – liczyła na to ,że mały chociaż trochę ucieszył się z przekazanych przez nią informacji.

- Może najpierw pójdziemy do parku ,jest tak ładnie…-spojrzał na przedzierające się przez kuchenne zasłony słońce.

- Świetnie – ucieszyła się – Musimy poważnie porozmawiać ,więc świeże powietrze dobrze nam zrobi –zaczęła już nieco spokojniejsza

- O czym ?- spojrzał na nią przenikliwie

- No wiesz synku – zaczęła z trudem – Wracam do pracy ,wiec no….- westchnęła ,znając postawę syna związaną z tym pomysłem – Będziesz musiał wrócić do przedszkola – wreszcie to z siebie wyrzuciła ,widząc cień zawodu na jego twarzy.

- Nie chcę ! – upierał się stanowczo

- Alex –  chwyciła go za ręce – To tylko na te kilka miesięcy –tłumaczyła mu spokojnie

- Nie !- wyrwał się – Nie wrócę tam – dodał pewnie

- Niestety nie masz wyboru – nie ukrywała tego

- A pani Hudson ? – spojrzał na nią z nadzieją

- Przecież wiesz ,że jeszcze nie wróciła do zdrowia – pogłaskała go po głowie

- To zostanę sam – uśmiechnął się chytrze ,Wiki spojrzała na niego z politowaniem.

- Za kilka miesięcy pójdziesz do szkoły ,trochę kontaktu z rówieśnikami ci nie zaszkodzi – zauważyła

- Oni są straszni – przyznał po chwili ciszy – Nie da się z nimi rozmawiać , tylko najnowsze zabawki ,ubrania….tylko ciągle o tym ….o prezentach ,o tym który tata ma droższy samochód - zaczął wymieniać – To przedszkole było okropne – stwierdził pewnie ,irytując się.

- Wiem ,że ciężko ci było się tam zaaklimatyzować , dlatego zapisałam cię do innego – powiedziała ciepło – podobno panuje tam świetny klimat ,czesne też nie jest wygórowane – chciała go do tego przekonać

- A mundurki ? –skrzywił się na samą myśl

- Są – westchnęła – Ale Mandy ,córka cioci Kitty tam chodzi i z tego co słyszałam to naprawdę fajne miejsce – kontynuowała ,wysilając się na sztuczny uśmiech.

- Mandy ? –zmarszczył czoło -  Nie wiem …- odwrócił głowę w stronę okna

- Może warto spróbować ? – zachęcała go

- No dobrze – przyznał zasmucony

-Hej – pogłaskała go po głowie – Nie będzie tak źle ,obiecuję . Poznasz na pewno wielu nowych kolegów ,zobaczysz -  uśmiechnęła się ,ale mały nie odwzajemnił jej się tym samym ,lecz tylko przeniósł swoje przeraźliwie smutne oczy na ciemny parkiet.

- Nie o to mi chodzi – wyszeptał wreszcie ,Wiki spojrzała na niego pytająco.

-  Nie ICH chcę poznać – stwierdził pewnie – Dlaczego mnie okłamałaś ? –zapytał zaciskając pięść ,jego oczy zaszkliły się.

- Nie okłamałam cię – powiedziała pewnie ,obejmując go ramieniem – Alex ,co się stało ? – nie odrywała od niego wzroku.

-To boli – powiedział cicho ,wtulają się w nią bardzo mocno.

-  O czym ty mówisz kochanie ? – pogłaskała go po głowie

- Jestem dla niego problemem – powiedział oschle - Mówiłaś ,że mu na mnie zależy – zaczął smutno ,zdecydował się wreszcie to z siebie wyrzucić.

- Bo to prawda – przyznała stanowczo ,zakładając kosmyk rudych włosów za ucho . Alex spojrzał na nią zdziwiony .

-Tak bardzo chciałem go poznać ,chciałem znów mieć tatę – zaczął pozbawionym wyrazu głosem

- Synku – przygryzła wargę – Przecież ty go masz – pocałowała go w czoło

- To dlaczego on mnie chce – jego oczy świeciły nienaturalnie – Już wolałem by  było tak jak dawniej tylko ty i ja – stwierdził stanowczo ,choć dobrze wiedział ,że sam siebie oszukuje.

- Nigdy nie byliśmy sami – przyznała  drżącym głosem – Przecież wiesz ,że zawsze możemy liczyć na ciocią Agatę ,Ellie – zaczęła wymieniać – i…-zawiesiła  głos – Teraz też Andrzeja – dodała wyraźnie

- Gdyby mu na nas zależało to by przyleciał ,chociaż zadzwonił –jęknął nieprzekonany ,choć jeszcze wczoraj szukał usprawiedliwienia dla zachowania Falkowicza.

- Alex – uśmiechnęła się lekko  - Przecież rozmawiam z nim kilka razy dziennie – powiedziała z wyraźną ulgą. Bała się,że absencja chłopca ma jeszcze głębsze,a nawet ,ku jej przerażeniu,zdrowotne oblicze. -Znalezienie przyczyny to sukces dobrej diagnozy -przypomniała sobie słowa wypowiedziane przez wykładowce. Nie sądziła ,że mają one tak szerokie spektrum znaczenia.

- Naprawdę ? –zapytał zaskoczony ,w jego oczach pojawił się błysk. Przytaknęła. –Dlaczego mi nie powiedziałaś ? – kontynuował ,obserwując dokładnie jej twarz. Ostatnie tygodnie bardzo dały mu się we znaki. Powiedzieć ,że stracił poczucie swojej tożsamości i wartości to nic nie powiedzieć. Był bardzo zagubiony ,czuł się jakby utknął w ogromnym bezdennym wirze z którego nie ma wyjścia ,a który z każdym dniem wciągał go coraz bardziej ,coraz głębiej.

- Wydawało mi się ,że na razie to niczego nie zmieni – przyznała szczerze  - Przynajmniej dopóki się nie spotkacie – dodała ,wciąż głaszcząc go po głowie. Alex nie był do końca przekonany co do słów wyjaśnień mamy. Czas na pewno nie działał na korzyść relacji Andrzeja z synem .W czasie tych dwóch tygodni między nimi pojawił się mur ,głownie obaw i niewiedzy. Obaj bardzo cierpieli z powodu tej sytuacji. Potrzebowali siebie jak powietrza.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Od kilku minut siedzieli na ławce położonej zaledwie kilka metrów od ogromnej fontanny. Rozkoszowali się tym ,wyjątkowo ciepłym jak na sam koniec kwietnia popołudniem. Wiosenny ,niesforny wietrzyk nie próżnował ,skrzętnie niszczył idealne fryzury tych ,którzy tego dnia zdecydowali się stawić mu czoła. Akurat Wiktorii to nie przeszkadzało ,przymknęła powieki ,czując zimy powiew na swojej twarzy.

-To co ? – zagadnęła synka ,który z pustką w oczach patrzył się na bawiące się na przed nimi roześmiane dzieci.

- Mogę iść  nakarmić kaczki ? –zapytał ,trzymając kupioną przed chwilę bułkę. Spojrzał na pływające w niewielkim jeziorku ,położonym tuż po lewej stronie ścieżki przy której siedzieli, ptaki.

- Oczywiście – uśmiechnęła się – Tylko uważaj na siebie –zlustrowała go uważnie. Malec uśmiechnął się zawadiacko i ruszył w stronę zbiornika wodnego. Wiktoria nie spuszczała z synka wzroku ,roześmiała się głośno ,gdy jedna z kaczek wyszarpała mu pieczywo z dłoni i majestatycznie uciekła na sam środek tafli wody ,w pogoni za szalonym ptakiem udali się jego gatunkowi towarzysze ,powodując niemały hałas.

-Mamo – podbiegł do niej – Zobacz – wskazał na niewielką ranę na ręce – Ale wredna –oburzył się szczerze ,obrzucając zielonogłowe zwierze zabójczym spojrzeniem

- No rzeczywiście – roześmiała się – Prawdziwa kaczka-ludojad – żartowała

- To nie jest śmieszne – zaprzeczył ,choć on również nie potrafił ukryć uśmiechu

-  Będziesz żył – odpowiedziała po chwili ,przyglądając się małemu skaleczeniu na palcu synka.- Zgłodniałem trochę -  przyznał po kilku minutach uroczego droczenia się z mamą.

- Mieliśmy przecież iść do kina – przypomniała mu, zerkając na zegarek . Tego dnia mieli świętować pierwszy dzień Alexa w nowym przedszkolu. Ku uldze Wiki małemu bardzo się tam spodobało. Od razu zauważyła ogromną zmianę w jego zachowaniu. Znów był sobą. Pełnym życia ,energii i radości chłopcem.

- No i klapa – Wiktoria spochmurniała – Już jesteśmy sporo spóźnieni na seans – uśmiechnęła się krzywo

- Nic nie szkodzi – odparł obojętnie ,podbiegając do pobliskiej fontanny. Zamoczył ręce w wodzie i z szelmowskim uśmieszkiem szybko podszedł do Wiki ,strzepując na nią krople zimnej wody.

- Oż ty !- pokręciła rozbawiona głową ,łapiąc synka w pasie – Ja  ci dam ,własną mamę ochlapać – żartowała ,łaskocząc go delikatnie. Po kilku minutach oboje zmęczeni opadli powrotem na ławkę.

- Kocham cię rozrabiako – pogroziła mu żartobliwie palcem – I wiesz co ? –zagadnęła, wstając.

-Co ? – zeskoczył z ławki ,chwytając w rękę swój niewielkich rozmiarów niebieski plecak .

- Miałeś rację z tym obiadem- przyznała ,zerkając na niego

- Ja zawsze mam rację – stwierdził, dalej drocząc się z mamą

-  No tak …tak – roześmiała się po raz kolejny. Bardzo brakowało jej takiego Alex’a.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Londyn skrył pod nocnym płaszczem. Rudowłosa kobieta razem z synkiem czekała na taksówkę ,chowając się przed deszczem  pod markizem restauracji.

- A to był taki ładny dzień – zaczął malec ,patrząc na gęste strugi deszczu spadające z nieba

-  Do czasu – uniosła kącik ust do góry ,wyczekując pojazdu ,który i tym razem zajął przed nimi ktoś inny. Spojrzała na drżącego z zimna syna.

- Załóż – podała mu swój cienki płaszcz

- Mamo ,ale teraz tobie będzie zimno – zauważył ,odmawiając przyjęcia ubrania

- Jeszcze mi brakuje byś się  przeziębił  -zmarszczyła brwi ,dotykając jego czoła – No ładnie – westchnęła z troską  ,zmuszając go do okrycia się płaszczem  .- Przecież nie będziemy tak tu czekać w nieskończoność – powiedziała do siebie ,obserwując niemały korek powstający na ulicy.

- Jesteśmy całkiem niedaleko domu  –  stwierdził chłopiec  ,przyglądając się dobrze sobie znanym budynkom po drugiej stronie jezdni.- Może pójdziemy ? –zapytał

- No nie wiem- powiedziała nieprzekonana ,zlustrowała malca wzrokiem.- Idziemy ?- upewniła się ,odnajdując w jego oczach odpowiedź.

-Na trzy ? –odwrócił głowę w jej stronę. Po chwili oboje w pośpiechu pobiegli na chodnik ,uciekając przed zimnymi kroplami deszczu,skutecznie drażniącymi receptory na ich skórze .Roześmiali się  ,gdy tuż po przekroczeniu drogi  , mokrzy schowali się pod niewielkim daszkiem sklepu muzycznego.

- To chyba nie był najlepszy pomysł – stwierdziła markotnie Wiki ,gdy całkiem przemoczeni wreszcie wrócili do apartamentu. Alex kaszlnął głośno.

-Nie brzmi to najlepiej – oświadczyła ,pomagając ściągnąć mu mokre ubrania. Sięgnęła po ręcznik i energicznie zaczęła suszyć nim jego włosy .

- Ej – uśmiechnął się blado – Nic  nie widzę – dopowiedział spod ręcznika

- I dobrze – odpowiedziała zdenerwowana ,obwiniając się za to ,że zgodziła się na ten niedorzeczny pomysł . Kolejne kichnięcie.- Wspaniale ! – pomyślała zmartwiona ,sięgając tym razem po suszarkę. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gdy całkiem już wysuszony ,przebrany i rozgrzany ciepłym kakao Alex znalazł się w swoim łóżku na tablicy problemów Wiki pojawił się nowa pozycja.

- Mamo ,a gdzie mój Burro ? –zapytał chłopiec , energicznie rozglądając się po pokoju

- A nie wziąłeś go do przedszkola ?-zapytała ,poprawiając mu kołdrę ,co skutkowało lekkim przyduszeniem chłopca.

- Chyba jest w plecaku – uświadomił sobie po chwili ,zrywając się z łóżka.

- Co ty wyprawiasz – westchnęła Wiki ,zmuszając go by znów się położył.

-Bez niego nie zasnę –stwierdził pewnie ,co dla Rudej było całkiem oczywiste

-Zaraz go przyniosę – powiedziała ciepło ,jeszcze raz mocniej go okrywając. Nie mogła pozwolić na to by Alex zachorował ,zwłaszcza teraz. Już po chwili znalazła się w sporych rozmiarów hallu ,który zaaranżowany był na przedpokój. Podniosła całkiem mokry niebieski plecak syna i pospiesznie rozpięła suwak ,odnalazła jego przytulankę ,choć z trudem rozpoznała w przemoczonej puchatej masie sympatycznego osiołka. Szybko ruszyła do łazienki w celu ratunku zwierzaka ,który wydawał się być w opłakanym stanie.

- Co z nim ? – usłyszała po chwili głos malca za swoimi plecami

-Już jest wyprany – powiedziała ,odgarniając z czoła włosy – Jeszcze tylko go wysuszymy – dodała zadowolona ,miała nadzieję, że udobrucha tym małego.

- Wyjdzie z tego ? –zapytał nieprzekonany ,obserwując coś co tylko w teorii było Burrem

- Stan nie jest najlepszy ,ale stabilny – odpowiedziała przewrotnie z lekkim uśmiechem – Wracaj do łóżka , proszę – zwróciła się do niego stanowczym głosem . Alex uśmiechnął się do niej jednym kącikiem ust  i ku zaskoczeniu Wiki udał się do swojego pokoju. Rudowłosa przystąpiła do dalszych czynności akcji ratunkowej  puchatego przyjaciela synka. Suszarka okazała się tego dnia ponownie najlepszym sprzymierzeńcem kobiety.

Wychodząc z obszernej łazienki Wiktoria usłyszała dzwonek do drzwi. Spojrzała na wiszący na korytarzu ,czarny ,designerski zegar ,który wskazywał godzinę dwudziestą pierwszą  i zmarszczyła nieznacznie czoło. Zdziwiona udała się w stronę drzwi ,zastanawiając się ,kto mógł złożyć jej tą niespodziewaną wizytę. To musiał być ktoś ,kogo znała ,ponieważ w innym przypadku portier nie wpuścił by przybysza do środka budynku. Zlustrowała siebie wzrokiem ,poprawiając bordowy szlafrok i odrzuciła do tyłu mokre włosy. Sądziła,że to Ellie postanowiła  odwiedzić ich po dyżurze.  Przekręciła nowoczesny zamek do drzwi   mieszkania i z trudem utrzymała równowagę.

-Wiki – usłyszała niski ,zaniepokojony głos zza uchylonego sprawie przejścia i z drżącymi   rękami otworzyła je na oścież ,pozwalając  by wysoki ,szpakowaty mężczyzna znalazł się we wnętrzu jej domu. Andrzej oczarowany przez dłuższą chwilę patrzyła na Wiktorię. Tej natomiast trudno było zmusić swój organizm do wypowiedzenia choć jedengo słowa. Przy jednej z prób wykonania tego nieosiągalnego zadania chrząkneła nieznacznie.

- Nie mówiłeś ,że przyjedziesz – zaczęła cicho Ruda ,skonsternowana nieco swoim wyglądem jak i niespodziewaną obecnością Falkowicza.

- To był bardzo szczęśliwy zbieg okoliczności – odpowiedział z typową dla siebie pewnością w głosie,unosząc  nonszalancko prawy kącik ust – Widzę ,że macie sytuację kryzysową – spojrzała na pluszowego osiołka i suszarkę w jej dłoni.

- Można tak powiedzieć – uśmiechnęła się delikatnie – Burro potrzebował natychmiastowej pomocy – dodała z przekonaniem ,mierzwiąc grzywę osła.

- Mamo ?! – z korytarza dobiegł ich głos chłopca – Jak nasz pacjent ? – dopytywał ,pojawiając się tuż  obok nich  zza jaskółczych drzwi. W tym momencie szare spojrzenie oczu Alexa spotkało się z roziskrzonymi równie szarymi  oczami Andrzeja ,w których w tym jednym momencie można było odnaleźć  mozaikę uczuć.

Część.....

Blondyn zatrzymał gwałtownie samochód przed ogromną ,metalową bramą ,prowadzącą do wiejskiej ,wąskiej drogi otoczonej zewsząd równym rzędem  wiekowych dębów. Ponure drzewa chyliły się ku sobie ,tworząc niezwykły ,wręcz magiczny tunel. Ich gałęzie ledwie się stykały ,od lat były tak blisko siebie. Wydawało się ,że drzewa dzielą centymetry ,było to jednak tylko złudzenie. –Są  blisko ,a jednocześnie tak daleko- pomyślał zamyślony John ,wyglądając przez okno swojego czarnego mercedesa. Ten widok nieustannie przypominał mu o mnogości paradoksów wypełniających życie. Te rośliny zasadzono niespełna kilka metrów od siebie ,przez wieki rosły zmniejszając tą odległość i zbliżając się ku sobie. Niestety każdego roku ogrodnik przycinał ich gałęzie ,niszcząc ich żmudne dążenia. One jednak na nowo odrastały. Tak to błędne koło się zamykało. Rok w rok. –Są jak para rozdzielonych kochanków ,którym nigdy nie pozwolono na ponowne spotkanie –przypomniał sobie słowa niani, która próbowała umilić przestraszonemu chłopcu pobyt w tej posiadłości. John często przyjeżdżał na przymusowe wakacje do domu ciotki ,niewątpliwie nie był to przyjemny dla niego czas.

-Tak?- usłyszał monotonny głos ,wydostający się z domofonu ,który skutecznie wyrwał go z nieprzyjemnych wspomnień z dzieciństwa.

-John Ravenswood- powiedział automatycznie ,po czym włączył ponownie silnik auta. Po cichym sygnale ,brama otworzyła się na oścież ,dając mężczyźnie przyzwolenie na przekroczenie granic ogrodu. Prawnik od kilku minut jechał ciemną ,przytłaczającą dróżką ,nerwowo poprawiał kołnierzyk koszuli. Mimo padającego za oknem ,wiosennego deszczu ,temperatura w jego samochodzie sięgała zenitu. Blondyn po raz kolejny ,niepewnie spojrzał na teczkę znajdującą się na fotelu pasażera. Musiał przyznać ,tego absolutnie się nie spodziewał. Nie bał się reakcji ciotki ,która wydawała mu się łatwa do przewidzenia, bał się jedynie kroków jakie Lady Margaret może podjąć i ich wpływu na życie nie tylko Alex’a i Wiktorii ,ale także całej Rodziny. John nie chciał brać w tym najmniejszego udziału ,ale czy mógł odmówić ? Pewien był ,że nie. Często myślał by porzucić jarzmo „korzyści” i obowiązków jakie niosło za sobą jego nazwisko ,jednak nie był na tyle odważny. Mężczyzna wciąż rozważając swoją decyzję związaną z przekazaniem informacji znajdujących się w teczce, nie zauważył ,kiedy znalazł się wprost przed wejściem do posiadłości ciotki.

-Wszyscy na pana czekają – przywitał go chłodny głos gospodyni, gdy tylko zdążył opuścił pojazd.

-Spodziewałem się tego –odparł obojętnie ,mocniej ściskając trzymane w dłoni dokumenty. Podążył za starszą panią z misternie upiętym kokiem. Po kilku minutach znalazł się pod wielkimi ,ciemnymi drzwiami.

-To tutaj –powiedziała jedynie kobieta ,po czym oddaliła się pospiesznie. Mężczyzna niechętnie uchylił drzwi ,prowadzące do dobrze znanego mu pomieszczenia.

-Jesteś wreszcie – westchnęła zniecierpliwiona ciotka Margo, siedząca w centrum długiego ,konferencyjnego stołu. Oczy wszystkich skupiły się na jego postaci.

-Witaj John – kuzyn Harley uśmiechnął się do niego serdecznie

-To nie czas na uprzejmości – Lady Margo przerwała im ostro – Masz te informacje?! – pożerała wzrokiem trzymaną przez niego teczkę

-Tak – odparł ,siadając tuż nieopodal dawno niewidzianej siostry. Położył  beżowy przedmiot na stole. Harley sięgnął po dokumenty.

-Mam rozumieć ,że to właśnie jest powód tej ważnej rodzinnej narady –zakpił ,przewracając oczami

-Tak – staruszka spiorunowała go wzrokiem ,niewzruszony Harley  przejrzał dokumenty ,rozkładając je na stole. Wkrótce oprócz notatek stricte biograficznych na blacie pojawiły się także zdjęcia.

- Przepraszam ,że zapytam – westchnął pięćdziesięciolatek –ale co ten mężczyzna ma z nami wspólnego ?-uniósł ku górze jedną z fotografii

-John – kuzynka Mer ,zwróciła się do sąsiada. Staruszka również czekała na słowa siostrzeńca.

-Andrzej Falkowicz –zaczął – a właściwie profesor Andrzej Falkowicz –kontynuował

-Profesor ?-dopytywał niespodziewanie Harley

-Profesor nauk medycznych ,znany chirurg naczyniowy ,poważany w świecie specjalista – mówił dalej obojętnym tonem –opracował wiele nowych  metod operacji tętniaków ,choć jego największym osiągnięciem jest stworzenie  leku na Stwardnienie Rozsiane ,który przyniósł mu wiele nagród ,sławy i pieniędzy….

-Wciąż nie rozumiem – przyznał Harley ,ciotka Margo sama chwyciła jedną z leżących na stole kartek

- Dalej – staruszka znad kartki oschle ponaglała siostrzeńca

- Jest właścicielem renomowanej kliniki w Stanach ,ale kilka miesięcy temu przeniósł swoją działalność do ojczyzny ,znaczy Polski- westchnął John ,opierając się o krzesło

-Konkrety – tym razem odezwała się jedna z kuzynek – Przyznaję ten mężczyzna wiele osiągnął ,ale nie specjalnie obchodzi mnie historia jego rozwoju zawodowego – zmierzyła krewnych wzrokiem

- Co chcecie wiedzieć ?-zapytał ,pocierając skronie blondyn .Przyjrzał się twarzom krewnych,  które nie wyrażały zbyt wiele emocji, w przeciwieństwie do niego. Pulsująca na czole żyłka i czerwień oblewająca jego piegowate policzki wskazywały na szargające ich właścicielem emocje.

- Przecież dałam Ci dokładne instrukcje –poirytowała się starsza pani ,ściągając brwi w ogromną ,zajmującą całe czoło zmarszczkę.

-Wybaczcie, ale ja nie mam zamiaru przykładać do tego ręki – prawnik nie wytrzymał - Znam tego malca ,on zasługuje na prawdę i szczęście- wyliczył dobitnie ,wspominając przy tym swoje nieszczęśliwe dzieciństwo – Ma prawo poznać ojca – syknął ,kierując się w stronę drzwi

-Ojca – powiedziała z pogardą ciotka Margo – Ten chłopak jest częścią Rodziny i nią pozostanie – dodała pewnie .

-Rodziny?- zapytał retorycznie-Jakiej rodziny ?!- pytał ,przyglądając się wszystkim zebranym- Masz na myśli grupę obcych sobie ,łasych na pieniądze ludzi ,których łączą jedynie interesy. My nigdy nie byliśmy i nie będziemy prawdziwą rodziną- stwierdził poirytowany

-Tu chodzi o nasz honor ,nie pojmujesz tego ?-  Mer zwróciła się do niego, zaskoczona wypowiadanymi przez Johna słowami.

- Duma, honor…-prychnął – Nie dadzą Alex’owi  miłości – stwierdził ,dziwnie stanowczym dla siebie głosem- Wy na pewno mu jej nie dacie –dodał z przekonaniem.

- Nie pozwolę by pamięć po Anthony’m została zbrukana – warknęła starsza pani ,jej zmarszczki uwydatniły się  nienaturalnie w ciągu tych kilku minut.

-Czy ty w ogóle go znałaś ?-zapytał podniesionym głosem ,kierując się w stronę drzwi . Ciotka nie odpowiedziała na ten zarzut.

-Anthony nigdy nie pozwolił by na coś takiego – zastrzegł ostro John ,zaciskając palce na żeliwnej ,misternie rzeźbionej klamce

-Anthony był głupcem, który myślał tylko o swoich potrzebach . Nie dość ,że sprowadził do naszej rodziny tą rudą lekarkę ,to jeszcze adoptował jej bękarta. To on wywołał ten skandal i zesłał na Rodzinę kłopoty ,z którymi borykamy się po dziś dzień –wysyczała wściekle ,podchodząc niebezpiecznie blisko  siostrzeńca . John pokręcił głową z niedowierzeniem.

- Jesteś pozbawiona jakichkolwiek uczuć ,dlatego nie potrafisz tego zrozumieć – stwierdził pewnie z nutą litości w głosie – Obiecuję ci CIOCIU – podkreślił- że dołożę wszelkich starań byście zostawili Wiki i jej syna w spokoju-dodał ,opuszczając rozległy  gabinet

-Nie masz z nami szans – krzyknęła za nim ciotka

- Nie , to wy ich nie macie- powiedział ,po raz ostatni opuszczając domostwo Lady Margo. Wiedział ,że po tej wymianie zdań nic nie będzie już takie jak przedtem ,jednak to nie napawało go smutkiem ,a wręcz przeciwnie. Czuł się wolny. Pierwszy raz od dawna.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rudowłosa od ponad godziny brnęła przez kolejne etapy swojej opowieści. Wciąż nie mogła opanować drżenia  głosu. Minione wydarzenia pojawiały się w jej umyśle niczym w kalejdoskopie. Bolesne wspomnienia powróciły, jednak teraz nie wywoływały u niej takich emocji. Co chwilę zerkała na milczącego synka ,którego opuszczona głowa spoczywała na jej ramieniu. Chłopiec uważnie wpatrywał się w uderzające w okno z głośnym brzękiem krople deszczu. Jego blada twarz nie wyrażała żadnych uczuć, a oczy straciły iskry. Alex wyraźnie unikał wzroku matki ,choć ich twarze dzieliły centymetry. Ruda z zaniepokojeniem patrzyła na malca. Brak pytań z jego strony jeszcze mocniej potęgował jej strach. Wiedziała ,że nadchodzący czas nie będzie dla nich łatwy, ale miała nadzieję ,że na nowo uda jej się odbudować zaufanie syna ,nie dopuszczała do siebie innej możliwości.

-Wtedy ?- usłyszała cichy, wyczekujący głos malca ,który odwrócił głowę w jej stronę . Przyglądał się jej zaszklonym oczom. Dopiero słysząc jego pytanie zorientowała się ,że przerwała wyjaśnienia.

-Tak?- otrząsnęła się ,poprawiając włosy

-Mówiłaś ,że postanowiłaś z ciocią Agatą wyjechać na dłuższy urlop –przypomniał jej chłodnym głosem

- Wiedziałam ,że nie będę w stanie pracować z Andrzejem i jego nową żoną ,dlatego –westchnęła ,nie odwracając wzroku od synka – wysłałam podanie o staż do St. Mary Hospital- przeczesała dłonią jego krótkie włosy – no i przyjęli nas – na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech – Wyjechałyśmy z dnia na dzień ,informując o tym jedynie dyrektora. Wtedy nie miałam siły na ckliwe pożegnania-dodała szczerze

- A ….-malec zacisnął usta w wąska linię ,dokładnie  tak jak jego ojciec - a pan Falkowicz…- nie potrafił ,a raczej nie chciał inaczej go określić

- Andrzej wyjechał z Leśnej Góry kilka  dni przed nami ,nie miał o niczym pojęcia. Tylko kilka osób wiedziało ,gdzie jesteśmy- powiedziała ,przypominając sobie jeden z najtrudniejszych okresów w życiu.-Miałyśmy zacząć wszystko od nowa ,bez facetów – uśmiechnęła się delikatnie – Ale to też nam się nie udało –przyznała ,dokładnie przyglądając się synkowi .

-Dlaczego ?-zapytał ,mocniej się w nią wtulając ,wyjaśnienia mamy niezbyt rozjaśniły mu sprawę. Wciąż w głowie miał jeden wielki mętlik. Nie potrafił odnaleźć się w nowej rzeczywistości ,czuł ,że jego dotychczasowe życie było fikcją ,należącą do kogoś innego.

- Wkrótce okazało się ,że los zafundował mi niespodziankę – pocałowała go w czoło , nie potrafiąc ukryć uśmiechu

-To znaczy ?- malec nie do końca zrozumiał sens słów mamy

- Dał mi Ciebie ,skarbie –powiedziała z uczuciem ,wpatrując się w stalowe oczy jedynego dziecka . Dobrze pamiętała swoje obawy, gdy okazało się ,że jest w ciąży, lecz wobec uśmiechu Alex’a były one niczym.- Wtedy sądziłam ,że wychowam Cię sama – momentalnie spochmurniała – Myślałam ,że tak będzie lepiej dla nas wszystkich – łamał jej się głos – w tym czasie nie byłam w stanie poinformować Twojego prawdziwego taty o twoim istnieniu . Myślałam tylko o sobie ,nie o was – przełknęła głośno ślinę … wiedziała ,że to był największy błąd w jej życiu. –Wybaczysz mi kiedyś?- zapytała z nadzieją ,w odpowiedzi malec objął ją jeszcze mocniej. Między nimi zapanowała krótkotrwała cisza, która wydawała się trwać Wiki w nieskończoność. Trudno było jej rozszyfrować  jak mały tak naprawdę zareagował na jej słowa. Nigdy nie był wylewny ,zachowywał pewien bezpieczny dla siebie dystans ,ale z nią zawsze był szczery. Właśnie ,był. Teraz ogromnie bała się tego ,że zaczyna go tracić ,że ta silna więź ,która ich łączyła  zaczyna się kruszyć przez jej kłamstwa .

- To nie twoja wina mamo – malec stwierdził po chwili ,widząc nietęgą minę matki – On cię skrzywdził –syknął z roziskrzonymi  oczami

-Synku ,proszę – westchnęła ciężko .Trudno jej było dobrać odpowiednie słowa.- Ja też popełniłam wiele błędów – przyznała szczerze.

- Ale to on cię zostawił – upierał się dalej ,chciał przelać winę za zaistniałą sytuacje na chirurga ,choć dobrze wiedział ,że nie jest to prawdą. Po wyjaśnieniach mamy zrozumiał ,że złość i gniew jakie przelał na profesora były bezpodstawne ,gdyż on po prostu o niczym nie wiedział. Jednak ziarno niechęci zdążyło już zakiełkować w jego sercu. A on prędko nie zamierzał się go pozbyć. Z jego perspektywy po prostu tak było łatwiej. W końcu Falkowicz nadal pozostawał dla niego obcym człowiekiem.

-Miał prawo wiedzieć o Twoim istnieniu – podkreśliła ,lecz chłopiec zdawał się nie reagować  na jej słowa  -Skarbie ,Andrzej jest ,był i będzie twoim  ojcem – stwierdziła bez ogródek – Zależy mu na tobie –zawiesiła głos, lustrując Alex’a wzrokiem – Daj mu szansę – prosiła. Chłopiec  zmarszczył brwi ,obdarzając mamę zagubionym spojrzeniem . Wiktoria przygryzła nerwowo dolną wargę. –Czego ja się spodziewałam- westchnęła w myślach.  Wiedziała ,że małemu trudno będzie to wszystko zrozumieć ,zwłaszcza że ze względu na jego wiek musiała ominąć kilka ważnych elementów swojej opowieści. – On ma dopiero sześć lat –wciąż rozmyślała  z niepokojem ,bawiąc się frędzelkami beżowego koca ,którym okryła synka.

- Ale ja nie chcę dać mu szansy – w końcu wyszeptał niepewnie ,wpatrując się intensywnie w pustą przestrzeń przed nimi. Choć wcale tak nie uważał . Czuł się rozdarty. Wciąż kochał swojego  tatę ,za którego uważał Anthony’ego ,ale z drugiej strony odczuwał dziwną ciekawość względem Profesora. Czuł, że jakaś tylko jemu znana siła ciągnie go w stronę pana Falkowicza. Już od momentu ,kiedy niespodziewanie pojawił się w domu chirurga. Od samego początku między nimi pojawiła się nić sympatii ,którą w tej chwili usilnie próbował zgasić. Chciał ,ale nie potrafił . Pragnął wiedzieć jakim  Andrzej jest człowiekiem ? Dlaczego wtedy zdecydował się na małżeństwo z tą kobietą ? Czy ma inną rodzinę ? Czy tak jak on jest uczulony na czekoladę ? Czy będzie w stanie go polubić ?  Pokochać ? Mimowolnie szukał jego akceptacji ,potrzebował go ,sam nawet nie wiedział jak bardzo . Niezwykle brakowało mu taty ,a w  jego sercu wciąż pozostawała pustka.                                                                 

- Wiem ,że  uważasz Andrzeja za wielkiego złego tej sytuacji ,ale tak nie jest - powiedziała pewnie Ruda. Alex odwrócił głowę patrząc w jej oczy - Nie wszystko jest białe albo czarne…- kontynuowała ,czując narastającą gulę w gardle. To była jedna z najtrudniejszych rozmów w jej życiu.

- Kiedyś było – powiedział naburmuszony

-Życie jeszcze  nie raz Cię zaskoczy – stwierdziła z przekonaniem Rudowłosa ,przymykając zmęczone powieki ,Alex położył głowę na jej kolanach ,wzdychając przy tym ciężko.

- Mamo –zaczął zaspanym głosem – Boję się – stwierdził cicho . Spojrzała na niego z mieszaniną zdziwienia i ulgi.

- Czego skarbie ?– Wiktoria wciąż delikatnie mierzwiła jego włosy

-Tego co teraz będzie – odpowiedział pewnie ,przekręcając głowę w stronę okna , jego wzrok był dziwnie zagubiony, jak nigdy wcześniej.- Nie wiem czy on ,czy ten pan….znaczy …-chłopiec nie potrafił dobrać odpowiednich słów ,cała sprawa była jeszcze taka świeża.

- Alex –powiedziała ciepło ,mierząc synka troskliwym ,matczynym spojrzeniem. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z prawdziwego  ogromu rewolucji ,które go czekają .- Musisz dać sobie ,znaczy wam trochę czasu –powiedziała łagodnie – Nie wyprzedzaj faktów.

- A jeśli mnie nie polubi, nie będzie chciał mnie znać….- zaczął zgaszony ,snując niedorzeczne scenariusze .

-Synku ,proszę ! – przerwała mu szybko – Co ty mówisz – westchnęła ,przytulając go mocniej – Ciebie nie da się nie lubić ,poza tym Andrzejowi bardzo na  tobie zależy . Jak coś takiego w ogóle mogło Ci przyjść do głowy !- zdenerwowała się nieco – On taki nie jest…-zaczęła ,zanim zdążyła ugryźć się w język.

- Ale ja nic o nim nie wiem ! – stwierdził z goryczą malec ,odkrywając przed samym sobą fakt ,że jest mu przykro z tego powodu . –  Nie wiem jaki on jest….- zaczął ,w jego oczach pojawiły się łzy . Łzy żalu i smutku. W tej krótkiej chwili odkrył ,jak bardzo przez ostatnie lata czuł się samotny . Zawsze czegoś mu brakowało ,czuł się inny ,zagubiony. W tym momencie wydawało mu się ,że gdy pozna Andrzeja ,odnajdzie to ,czego szukał od dawna - odnajdzie część siebie.

- Andrzej jest……-zaczęła niepewnie ,widząc łzy w szarych oczach  Alex’a – Jesteście ….całkiem do siebie podobni – dodała zmieszana – Nawet nie wiesz jak bardzo –odpłynęła we wspomnienia. Ostatnio coraz częściej zastanawiała się jakby wyglądało ich życie gdyby wtedy nie stchórzyła i do końca walczyła o swoje szczęście.

-Kochasz go ?- zapytał szczerze chłopiec  ,przyglądając się zamyślonej twarzy mamy.

-Co ? –ocknęła się nieco – Kocham cię najbardziej na świecie – stwierdziła, całując go w czoło.

-Zapytałem cię czy GO kochasz ?- nie odpuszczał ,w jego oczach pojawił się charakterystyczny błysk. Wiktoria spojrzała na niego z mieszaniną zdziwienia i zażenowania ,lecz mimowolnie kącik jej ust nieśmiało powędrował do góry. Nie musiała odpowiadać na to pytanie ,chłopiec doskonale  dojrzał odpowiedź w jej szmaragdowych oczach.

-Kochasz – stwierdził pewnie ,odnajdując jej czułe spojrzenie . Odgarnął delikatnie zagubiony kosmyk jej rudych włosów i uważnie  jej się przyjrzał . Starł łzę ,płynącą po jej policzku.

-Nie płacz mamo – prosił ,karcąc ją wzrokiem –Nie chcę żebyś płakała

-Płaczę ,bo mam cudownego syna – uśmiechnęła się  do niego promiennie ,przykrywając go szczelnie kocem .

-Myślisz, że teraz wszystko się ułoży i będzie tak jak dawniej ? –zapytał z nadzieją malec. Niczego tak nie pragnął jak odrobiny normalności i stabilizacji.

- Już nigdy nie będzie tak jak dawniej – uniosła brwi ku górze – Ale obiecuję Ci ,że będzie równie dobrze – dodała z przekonaniem . – Musi być – uspokajała się w duchu. Alex gwałtownie wyswobodził się z koca i podbiegł do okna .

-Hej …Co się stało ? – zapyta zaniepokojona  ,podchodząc do niego . Również spojrzała na tańczące na nocnym niebie gwiazdy.

-Pamiętasz jak opowiadałaś mi ,że jeśli za kimś bardzo tęsknimy i powiemy imię tej osoby ,to na  niebie pojawi się nowa gwiazda ?- zapytał ,nie spuszczając wzroku z bliżej nieokreślonego punktu za oknem.

-Tak – odpowiedziała wzruszona ,dotykając delikatnie ramienia małego. Mimowolnie pomyślała o Andrzeju  i jego gwieździe ,momentalnie odnalazła ją wzrokiem.

- To jest gwiazda taty – oznajmił wskazując palcem na migoczący punkcik ,którego Wiktoria nie była w stanie odnaleźć – Wiesz ,co powiedziała mi ta gwiazda ? –zapytał pewnie

-Co ci powiedziała? – uśmiechnęła się lekko

-Przekazała mi wiadomość od taty….znaczy- chłopiec zaczynał się gubić w tej sytuacji – Anthony’ego – dodał niepewnie – Tata chce byśmy znowu byli szczęśliwi i zaczęli wszystko od nowa – oznajmił dobitnie . Wiki poczuła ukłucie w okolicach serca.

-Anthony był wspaniałym człowiekiem – przyznała z przekonaniem – Wiesz ,że bardzo nas kochał ?-pogłaskała go po ramieniu.

-Wiem –odpowiedział smutno – Dlatego chce żebyśmy byli tak szczęśliwi jak kiedyś ,a ja chcę by był z nas dumny – stwierdził stanowczym głosem .

-Na pewno już jest z ciebie dumny – stwierdziła ,obejmując go mocno . Usiadła na brzegu łóżka ,malec położył się tuż obok niej.

-Mogę spać z tobą ?-zapytał ziewając ,przesunął się na miękką, puchową poduchę.

-Jasne – przykryła go ,po czym położyła się tuż obok niego. Chłopiec zasnął momentalnie  ,natomiast Wiki przez dłuższy czas mimo zmęczenia nie mogła zmrużyć oka ,obserwowała śpiącego synka ,zerkając  co chwilę w stronę świtającego już nieba.

- Nie wiem jak ty to robisz ,ale jesteś do niego coraz bardziej podobny –powiedziała zatroskana ,lekko się uśmiechając – Jesteś całym moim światem – wyszeptała mu do ucha z czułością i wreszcie odpłynęła w krainę snu.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Młody mężczyzna drzemał w najlepsze ,podtrzymując głowę na ramieniu. Delikatne światło  włączonego notebooka padało na jego twarz ,uwydatniając ogromne wory pod oczami. Cały gabinet ,w którym się znajdował ,spowity był w  mroku .Po  niemal całym pomieszczeniu porozrzucane były dokumenty i teczki ,które nosiły na sobie znaki gorączkowych poszukiwań sprzed kilku godzin. Pogrążony we śnie chirurg nawet nie zauważył ,gdy w pomieszczeniu niespodziewanie rozbłysło światło lampy. Przybysz westchnął zniecierpliwiony  ,obserwując panujący w tym miejscu rozgardiasz. 

- Adam – powiedział ostro ,szarpiąc bruneta

- Co…nie…pani Aniu ,niech pani wezwie Michała….-mamrotał przez sen ,wyswobadzając swoje ramie z mocnego uścisku brata.

- Adam !- uniósł głos . Rozbudzony mężczyzna przypadkowo potrącił kubek z ciemną cieszą ,która w tym momencie pokryła cały blat biurka.

-Andrzej ? –zapytał z niedowierzaniem spod zaspanych powiek

- A kogo się spodziewałeś ? – Falkowicz uniósł oczy ku górze – Królowej brytyjskiej – prychnął ,sprzątając z blatu zalane dokumenty – Jak ty wyglądasz ?! -  pokręcił głową ,lustrując Krajewskiego surowym wzrokiem ,w którym można było odnaleźć cień troski. Adam wyglądał okropnie. Jakby w ciągu tych kilku dni postarzał się o dobre kilka lat. Jego bladą  twarz porastał niechlujny zarost ,a wokół oczu pojawiły się wyraźne zmarszczki.

-Jest aż tak źle ? – uśmiechnął się zawadiacko brunet

- To ja powinienem cię o to zapytać – stwierdził pewnie ,przeglądając trzymane przez siebie ,przyozdobione kofeiną dokumenty.

-Miałeś wrócić dopiero za kilka dni – zauważył Krajewski ,przeczesując ręką tłuste włosy . Falkowicz w dalszym ciągu  przeglądał uważnie stos dokumentacji kliniki ,marszcząc przy tym czoło. –Mogłeś zadzwonić – upomniał go ,nie spuszczając z brata wzroku.

-Miałeś inne problemy – Adam przysiadł na krawędzi mahoniowego biurka ,zakładając ręce na piersi. Profesor spojrzał na niego pozbawionym wyrazu wzrokiem.

-Coś się stało ,Andrzej ? – dopytywał mrużąc oczy . Był tak zmęczony ,że widziany przez niego obraz niemal całkowicie stracił swoją ostrość. Falkowicz zaczął zbierać porozrzucane kartki ,wciąż nie udzielając odpowiedzi. Zdawał się nie zauważać obecności brata.

-Andrzej – przypomniał mu o sobie  ,po kilku minutach ciszy.

- Co chcesz wiedzieć ? –zapytał chłodnym głosem ,unikając jego wzroku .

- Co z małym ? – zapytał spokojnie ,pocierając dłonią brodę – Jak się czuje ?

- Z tego co wiem ,całkiem dobrze – odparł niby obojętnie – Za kilka dni wypiszą go do domu – dodał ,opierając się o biblioteczkę. Był dziwnie nieobecny.

- Czyli wszystko jest na dobrej drodze – twarz bruneta rozpromieniła się momentalnie

- Tego bym nie powiedział – stwierdził markotnie ,poprawiając nerwowo spinki do mankietów . Krajewski był wyraźnie zdezorientowany.

-Co masz na myśli ? - zdziwił się

- Porozmawiamy o tym jutro ,a teraz proszę cię idź spać – nalegał Falkowicz ,widząc zmęczenie jakie malowało się na twarzy bruneta.

- Nie jutro ,dzisiaj – upierał się zmartwiony – Powiedz mi ,co się stało ? – dopytywał ,szukając odpowiedzi w roziskrzonych oczach brata.

-Jutro – uniósł brwi ku górze ,rozsiadając się w fotelu . Ponownie zabrał się za studiowanie dokumentacji. Krajewski nie dawał za wygraną ,chciał wiedzieć wszystko. Niejasne odpowiedzi Andrzeja podsycały jego strach o Alex’a i Wiki.

- Wiesz ,że nie odpuszczę –  powiedział stanowczo – Tu chodzi o Wiktorię i Alex’a –uniósł się – Moją najlepszą przyjaciółkę i  bratanka – dodał z lekkim uśmiechem .

- Co chcesz wiedzieć ,co ?! – wysyczał gniewnie ,pocierając skronie. Był wściekły ,rozgoryczony ,ale i zarówno pełen obaw. Groźby Ravenswood’ów doprowadziły go do skraju wytrzymałości ,a odgrywanie przed Alex’em obcego człowieka doprowadzało  go do szału. Chciał  by malec poznał prawdę. Pragnął pokazać i udowodnić mu ,że jest dla niego kimś ważnym . On i Wiktoria. Teraz nie wyobrażał sobie powrotu do swojego  dawnego życia ,nie wyobrażał go sobie  bez nich. Myśl o małym i Wiki zajmowała teraz każdą komórkę jego ciała. Kochał syna  i  Wiki – to było pewne.

- Stary – poklepał go po ramieniu – Wszystko się ułoży –  trafnie odczytał zachowanie brata ,po tych kilku dobrych latach to nie było już tak trudne jak kiedyś.

- Wątpię – zacisnął usta – Ta cała rodzina męża Wiktorii….-zaczął z niesmakiem przewracając oczami.

- Teraz to Alex jest najważniejszy – podkreślił

- Nie musisz mi o tym przypominać – powiedział urażony ,otwierając jedną z  szuflad biurka .

- Teraz …to ja nie rozumiem – Krajewski zasępił się ,obserwując wzburzenie Andrzeja ,który zaczął nerwowo przechadzał się po pomieszczeniu.

- Chcą zabronić mi kontaktu z synem – warknął ,gwałtownie uderzając dłonią w drewnianą dyktę regału w konsekwencji czego dwie książki z hukiem wylądowały na  ciemnym prakiecie.  - Rozumiesz ?! – podniósł głos ,zerkając na niego zbolałym wzrokiem.

- Ravenswoodowie ?  - zdziwił się -  Nie mają przecież do  niego żadnych praw – stwierdził pewnie Adam

- W obecnym świetle to ja nie mam do niego żadnych praw – powiedział z goryczą ,wyciągając z szafki barku butelkę whisky.

- Jesteś jego ojcem -  stwierdził pewnie ,obserwując jak Andrzej nalewa rudy płyn aż po samą krawędź brzegu szklanki.

- Jestem dla niego nikim -  stwierdził chłodno ,zbliżając  szklankę alkoholu do swoich ust –  Na razie  – mruknął niewyraźnie, zaciskając palce na zimnej powierzchni naczynia.  Krajewski przez kilka minut przyglądał mu się w ciszy.

- Ustaliliście już coś ,hmm ?- zapytał wyczekująco – Ty i Wiki ? – doprecyzował

-Nie mieliśmy na to czasu – odparł ,upijając kolejny łyk cudownego płynu .

- Jak to ? – zasępił się Adam

- Idź spać – powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu.

- Ale….- zaczął się sprzeciwiać

-Tym razem nie ma żadnego „ale” – stwierdził dobitnie – Chcę zostać sam – oparł czoło na dłoniach .

-Wiesz ,że nie ominie cię ta rozmowa ? –brunet uniósł brwi ku górze

- Adam – westchnął ciężko -  Podziwiam  to Twoje  iście braterskie wsparcie ,ale tym razem Ci za nie podziękuję – spojrzał na niego wyczekująco

- Tu  nie chodzi o ciebie braciszku – uśmiechnął się lekko – Tu chodzi o naszą rodzinę ,bo tak się składa ,że teraz ją mamy- spojrzał prosto w zamyślone oczy Andrzeja.- Nie zmarnuj tego po raz kolejny – uśmiechnął się  pod nosem.

-Dobrze wiesz ,że nie zamierzam – stwierdził pewnie  ,przyglądając się dokładnie Krajewskiemu – Spać – rozkazał znad dokumentów.

- To ciebie czeka jutro ciężki dzień – przypomniał mu ,opierając się o burko . Padał ze zmęczenia. Wolnym krokiem udał się do wyjścia z gabinetu Andrzeja.

-Obecnie klinika to mój najmniejszy problem –mruknął do siebie wyciągając z wewnętrznej kieszeni marynarki zdjęcie syna w objęciach Wiki . – To dopiero początek…- stwierdził pewnie ,wybierając ,mimo późnej pory, numer do swojego prawnika. Zamierzał działać jak najszybciej.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam za opóźnienie

Obiecałam w ten weekend next, ale niestety przez awarię prądu ( cały wczorajszy dzień i dzisiejszy do godz.12) nie miałam możliwości napisania go. Jak by tego było mało jakaś 1/4 mi się usunęła :( ,więc następna część będzie dopiero w okolicach przyszłego weekendu. Z żywiołem (wiatr) nie można wygrać... :(

XXXII

Hej ! Udało mi się podczas tej przerwy świątecznej znaleźć czas na kolejny rozdział. jest dość długi . Mam nadzieję ,ze was nim nie zawiodę. Dziękuję za motywujące komentarze i proszę o kolejne :D

Blondyn rozsiadł się wygodnie w swoim skórzanym fotelu. Jak zwykle w poniedziałkowe popołudnia siedział w swoim gabinecie ,czytając przy filiżance herbaty .Położył nogi na blacie ogromnego ,wykonanego z hebanu madagaskarskiego biurka i przewrócił pospiesznie stronę The Times ,odnajdując interesujący go artykuł o transferze jego ulubionego piłkarza do hiszpańskiego klubu. Westchnął zmartwiony ,odkładając gazetę na stertę leżących na sekretarzyku papierów. Usłyszał ciche pukanie do drzwi ,momentalnie ścignął nogi z mebla i wstał ,poprawiając pospiesznie poluzowany ,zielony krawat.

- Tak ? – oparł się o stojący nieopodal fotel

-Pana ciotka chce jak najszybciej się z panem widzieć – powiedziała ,lekko spanikowana sekretarka. Na jej twarzy pojawił się niezdrowy ,czerwony rumieniec.

-Ciotka ? –wybąkał ,ponownie poprawiając krawat

-Lady Margaret – wyjąkała cicho ,pobladł momentalnie

-Czy?-zaczął przejęty. Jeszcze nigdy ciocia Margo –jak zwykli ją nazywać , nie odważyła się zaszczycić  siostrzeńca swoją obecnością w jego kancelarii. Wiedział ,że gardzi ona jego zawodem. Zawsze powtarzała ,że prawnicy to banda złodziei i oszustów ,a jego zawód jest zarezerwowany dla mało szanujących się osób. Jednak nie opierała się ,gdy służył jej poradą prawna. Ta wiadomość była dla niego nie lada niespodzianką. Ciotka Margo nie cieszyła się zbyt dobrą sławą. Była apodyktyczną ,obłudną staruszką  „z tradycjami” ,która „honor” rodziny stawiała ponad wszystko . Przy każdej okazji powtarzała ,że tylko ona o niego dba. Mimo że niepozorna , potrafiła zastraszyć całą Rodzinę i miała ogromny wpływ na wydawane przez nią decyzję.

- Czy to mój siostrzeniec – zza drzwi dobiegł go piskliwy głos staruszki ,słychać było ,że jest zdenerwowana

-Witaj ciociu – otworzył na oścież drzwi i wyszedł jej na spotkanie – Mam nadzieję ,że dobrze cię tu przyjęto ?-zapytał ,z nadzieją patrząc na sekretarkę

- To skandal – westchnęła – Żebyś nie miał w kancelarii porcelany ! –wykrzyknęła – Do tego to świństwo – skarżyła się dalej ,patrząc zdegustowanym wzrokiem na filiżankę herbaty

- Przecież to dobry gatunek – powiedział przejęty ,przy niej znów czuł się jak mały chłopiec zganiany za stłuczenie wazonu

-Może ciocia wejdzie do mojego gabinetu –zaproponował ,próbując wysilić się na uśmiech

-Po to tu w końcu przyszłam-prychnęła ,zniesmaczona lustrując go wzorkiem. Podążyła za Johnem w kierunku jego miejsca pracy. Od razu spoczęła na brązowej ,zabytkowej sofie ,uważnie przyglądając się wystrojowi tego miejsca.

-Myślałam ,że stać cię na więcej – stwierdziła lekceważąco – Co to za okropieństwo – wskazała na beżowe ,długie zasłony

-Sądziłem ,że pasują – powiedział szczerze ,lekko się uśmiechając. Paradoksalnie jego uśmiech jeszcze bardziej rozwścieczył staruszkę.

-Tak jak twój krawat – uśmiechnęła się ironicznie ,kręcąc zbyt mocno głową.

-Tak – odparł ,przyzwyczajony do jej zgryźliwych komentarzy

-A czemuż to zawdzięczam wizytę mojej kochanej cioci ? –zapytał szczerze zaciekawiony

-Nie podlizuj się John- odparła szorstko ,ściągając z głowy czarny kapelusz –To ważna sprawa –stwierdziła,

-Chodzi o nasze posiadłości w Somerset ?-zapytał zdziwiony

- Gdyby chodziło o nie ,na pewno osobiście bym się tu nie pofatygowała – powiedziała ,podnosząc ton głosu ,po raz kolejny skrzywiła się patrząc na stojącą na jego biurku rzeźbę Temidy

-W takim razie – powiedział zaskoczony – W czym rzecz ? –oparł się o biblioteczkę

-Chodzi o naszą rodzinę i jej honor – stwierdziła ,pełnym powagi głosem ,otwierając  granatową ,sporą torbę marki Channel

-A cóż nam grozi ? –zapytał żartobliwie ,ciotka Margo spiorunowała go wzrokiem

- Nareszcie przydadzą się na coś twoje złodziejskie zdolności – powiedziała ,układając  pomalowane niezgrabnie na różowo usta w sztuczny uśmiech – Odwdzięczysz się w końcu – dodała nieprzyjemnym tonem

-Zamieniam się w słuch –odparł szorstko ,ponownie siadając na swoim ,wykonanym z jasnej ,cielęcej skóry fotelu

-Zdobędziesz wszystkie możliwe informacje na temat tego człowieka –powiedziała tajemniczo ,wręczając mu karteczkę ze zdjęciem

-Andrzej Falkowicz – przeczytał z trudem napis ,przyglądając się zdjęciu niedawno poznanego mężczyzny

- Chcę wiedzieć wszystko ,rozumiesz ?-spojrzała prosto w zamyślone ,piwne oczy siostrzeńca

-Tak –chrząknął ,wstając z fotela

-Wszystko –wychrypiała ,ukazując białą protezę zębową – Rodzina ,praca ,przeszłość – wyliczyła  wstając z sofy ,podeszła blisko niego,po czym ręką podciągnęła krawat Johna do góry ,przyduszając go lekko

- Masz dwa dni –dodała na odchodne ,nie czekając  aż mężczyzna uwolni się od duszącego go materiału opuściła jego gabinet

-Dwa dni –powtórzył jak echo ,wzdychając ciężko . Ponownie wziął do ręki zdjęcie mężczyzny ,sięgnął po telefon. By zdobyć te informacje bez zbędnego szumu  musiał uruchomić wiele znajomości. – Robi się nieprzyjemnie –stwierdził zasmucony, myśląc o Rudowłosej żonie zmarłego kuzyna.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiktoria nie zdążyła nawet  upić łyk  świeżo przygotowanej kawy, gdyż gdy tylko ponownie spoczęła na sofie momentalnie przymknęła zmęczone powieki . Próbowała walczyć ze zmęczeniem, ale jej wycieńczony kilkoma nieprzespanymi  ,oraz pełnymi niepewności i strachu o życie dziecka ,nocami organizm rozpaczliwie szukał odpoczynku.

-Wiki-powiedział zaniepokojony brakiem odpowiedzi z jej strony, dotknął delikatnie jej ramienia. Dopiero teraz zauważył ,że zasnęła. Ostrożnie wyciągnął z jej ręki sporych rozmiarów kubek z parującą cieszą  i odłożył go na designerski ,biały stolik. Przez kilka dobrych minut przyglądał się jej pogrążonej we śnie twarzy. Wyglądała tak spokojnie. Nie potrafił odwrócić od niej wzroku. Często w myślach przywoływał jej wizerunek ,usiłując wyobrazić sobie jak teraz wygląda ,co czuje ,czy się zmieniła? Zdawał sobie sprawę ,że przez ostatnie lata wiele przeżyła ,lecz nadal pod silną powłoką skrywała się krucha kobieta. Szczególnie podczas snu można było poznać to drugie oblicze zawsze zdeterminowanej i twardej Wiktorii. Aż trudno było uwierzyć ,że to ta sama osoba. Odgarnął z jej twarzy zagubiony kosmyk rudych włosów . Wstał powoli z sofy , nie chcąc budzić kobiety. Odniósł pozostawione przez nich naczynia do dużej kuchnio-jadalni. Surowość ciemnego mahoniowego drewna przełamywana była w tym wnętrzu przez  biały, wyszlifowany na wysoki połysk blat i równie białe ściany ,na których znajdowały się oryginalne ,kolorowe grafiki, oprawione w czarne ramy.  Przyjrzał się jednej z nich ,a prawy kącik jego ust powędrował do góry. Był to dużych rozmiarów dziecięcy rysunek przedstawiający rudą ,a właściwie wedle dzieła czerwonowłosą  kobietę o nieproporcjonalnie dużej głowie ,wśród zielonych ,narysowanych kredką o tym samym odcieniu co jej oczy drzew. Obrazek opatrzony był napisaną dużymi ,niebieskimi literami dedykacją : „Dla najwspanialszej mamy na świecie”. Zaśmiał się krótko. Niewątpliwie to niepasujące do wystroju pokoju dzieło niosło ze sobą dużą wartość sentymentalną. Bezszelestnie skierował się ponownie w kierunku salonu. Ręka Wiktorii opadała bezwładnie na ziemię ,a jej właścicielka kręciła nerwowo głową przez sen.

-Wiktorio- podniósł delikatnie głos ,przykucając tuż obok niej . Szarpnął ją kilkukrotnie za ramię ,ale dalej niewzruszona ,pogrążona była w głębokim śnie. –Rzeczywiście musiała być wykończona –pomyślał ,patrząc na nią z troską. –Sen na sofie to chyba nie jest dobry pomysł –stwierdził cicho,  unosząc jej głowę ,wziął ją na ręce i  wolnym krokiem zmierzał w  stronę wyjątkowo szerokiego korytarza zaaranżowanego na hall. Na jego końcu znajdowały  się dwoje drzwi. Jedne były całkowicie przeszklone ,ale znajdowały się na nich białe jaskółki różnej wielkości ,dające ich właścicielowi odrobinę prywatności . Jak słusznie sądził prowadziły one do pokoju chłopca ,dlatego otworzył znajdujące się naprzeciwko  szklanych ,drewniane drzwi.  Dostrzegł sporej wielkości łóżko stojące w centralnej części pogrążonego w ciemności  pokoju. Położył na nim ostrożnie rudowłosą i okrył ją znajdującym się przy poduszkach  puchowym kocem. Gwałtownie przekręciła się na bok .

-Alex –szeptała gorączkowo przez sen . Jej umysł nie zaznał spokoju ,gdyż gdy tylko zamknęła powieki zaczęły dręczyć ją koszmary.

-Spokojnie-wyszeptał wprost do jej ucha – To tylko sen –dodał ,poprawiając  koc, który zdążył już opaść na parkiet .Przymknął cicho drzwi i z ciekawością spojrzał na mieszczące się wprost przed nim „jaskółcze” drzwi. Otworzył je i  zapalił światło. Znalazł się w przestronnym ,błękitno-szarym pokoju ,którego jedną ze ścian zdobił ogromnych rozmiarów  biały malunek , przedstawiający kolejną jaskółkę. Pod malunkiem stało małe ,białe łóżko z równie błękitną jak ściany pościelą. Wszystkie pozostałe meble tak jak łóżko były białe. Ciemny parkiet pookrywał szary ,puszysty dywan ,na którym reprezentacyjnie stała nieukończona jeszcze budowa szpitala (jak sądził po stojącej na skończonym już parkingu karetce) wykonana z klocków lego. Nieopodal  klockowego szpitala stało już wykończone lotnisko z tłumem ludzików lego ,czekających na  swojego właściciela równie mocno jak na nie nadchodzący od ponad tygodnia lot. Andrzej przeniósł wzrok na stojący w rogu regał zapełniony kolekcjonerskimi miniaturkami zabytkowych samochodów. Jego wzrok przykuł również  duży zdalnie sterowany samolot ,stojący tuż przy  regale . Rozpoznał go. Pamiętał jak pomagał bratu w  jego transporcie ,nie sądził wtedy, że to prezent dla jego syna. Ba ,wtedy nawet nie przyszłoby  mu do głowy ,że w ogóle ma dziecko. Westchnął ,dalej rozglądając się po pomieszczeniu. Nad biurkiem wisiała mapa świata naznaczona zielonymi  i czerwonymi punkcikami. Na samym blacie małego biurka znajdowały się różne książki i „latające” swobodnie kartki. Wziął do ręki jedną z nich i zmarszczył czoło . –Podręcznik do anatomii – powiedział zdziwiony, odkładając  ją z powrotem na miejsce. Przyjrzał  się kolejnym dziełom, a na jego twarzy pojawił się cień rozbawienia. Większość  z książek  napisana była w języku polskim ,więc jak słusznie przypuszczał należały one do Wiki ,która  zapewne nie miała pojęcia ,że znajdują  się właśnie tu.

-A to spryciarz – uśmiechnął się odsłaniając przypadkowo mapę, pod którą znajdował się plakat z przekrojem  anatomicznym człowieka . Przypomniał sobie swoje spotkanie w domu  z Alex ‘em. Już wtedy lekko  zszokowały go dziwne zainteresowania chłopca . To rzeczywiście było bardzo nietypowe. Przyznawał Wiki rację – Na to jest jeszcze stanowczo za wcześnie – myślał ,marszcząc ciągle brwi ,ponownie zakrył plakat mapą i zgasił światło w pokoju. „Wnętrze mówi wiele o człowieku” z tym stwierdzeniem opuścił „królestwo” synka. Chciał go poznać ,a ten pokój niepozornie zbliżył go odrobinę ku temu. Zamknął za sobą drzwi prowadzące do apartamentu Rudowłosej i skierował się ku wyjściu. Był spokojny ,mimo że nie zamknął drzwi jej mieszkania na klucz ,gdyż budynek był pod stałą ochroną  oraz nadzorem portiera. Wsiadł do  zamówionej wcześniej   taksówki i udał się do hotelu ,w którym jeszcze dziś wynajął pokój. – W końcu będę miał pokój na odpowiednim poziomie – myślał ,wspominając niechętnie swój pobyt w zgrzybiałym ,przyszpitalnym hoteliku. Dzisiaj chłopiec się wybudził ,więc pierwszy raz od dawna mógł spokojnie zasnąć. Siedząc w taksówce automatycznie spojrzał na wyświetlacz telefonu i skrzywił się nieco ,miał wiele nieodebranych połączeń od brata ,prawnika ,Piotra oraz innych współpracowników.-Jutro też jest dzień –mruknął zrezygnowany pod nosem ,zwracając tym uwagę kierowcy.

-Oby lepszy od tego – oparł taksówkarz

- Oby – przyznał rację – Potrzebują szczęścia –dodał przygaszony ,gdyż wciąż był niepewny  reakcji syna ,a mnożące się przez jego nieobecność problemy z wrocławską kliniką dawały mu się we znaki

- Proszę pana, a kto w tych czasach go nie potrzebuje –stwierdził prosto mężczyzna

- Ci którzy go nie szukają – odparł pewnie ,uśmiechając się przy tym blado

-Wie pan ,że  coś w tym jest – przyznał po chwili kierowca

-Bywa ,że nie zdajemy sobie sprawę ,że je posiadamy-powiedział cicho ,wciąż myśląc o synku

-Grunt to je odnaleźć i już nie puścić –zaśmiał się szczerze ,zerkając w lusterku na pasażera-Można też czekać aż samo nas odnajdzie-  dodał –A pana już odnalazło ,co  ?-dopytywał

- Po części –stwierdził ,marszcząc czoło Falkowicz

-Ja pozwoliłem się go pozbawić – powiedział smutno kierowca ,skręcając gwałtownie

- Chyba każdy ma kilka szans by znów je odzyskać –odparł poważnie ,szukając w tym stwierdzeniu nadziei także dla siebie

-Już jesteśmy-stwierdził kierowca ,Falkowicz podał mu 100-  funtowy banknot i opuścił pojazd.

-Proszę pana –zaskoczony taksówkarz otworzył okno samochodu – A reszta?- kwota niemal dziesięciokrotnie przewyższała należność

-Reszta jest dla pana –stwierdził pewnie Falkowicz ,odchodząc w stronę hotelu – Na szczęście –dodał ,będąc już przy drzwiach ,taksówkarz pokręcił głową niedowierzając. – Chyba zacznę w to wierzyć –powiedział do siebie z szerokim uśmiechem , ruszając w kolejny  tej nocy kurs.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Otworzył oczy i przewrócił się na bok. Jego głowę przeszywał ogromny ból. Jęknął cicho i potarł skronie ,siadając na materacu szpitalnego łóżka. Wciąż nie pamiętał dlaczego się tu znalazł i ile właściwie dni tu spędził. Spojrzał na swoją ukochaną maskotkę osiołka ,którą na pierwsze urodziny dostał od cioci Agaty. Stała ona na białym stoliku nocnym ,na którym również znajdował się jego ulubiony ,pomarańczowy sok w szklanej butelce. Wziął pluszaka  do ręki i ostrożnie zsunął się z wysokiego łóżka ,stając małymi ,bosymi stopami na jasnej ,zimnej podłodze. Siedząca w rogu pokoju pielęgniarka nawet nie podniosła wzroku znad gazety ,nie mówiąc o zauważeniu chłopca ,który właśnie w tym momencie otworzył szklane ,przezroczyste drzwi prowadzące na korytarz. Alex rozejrzał się po pełnym zabieganych pielęgniarek i płaczących ludzi oddziale. W tym tłumie nikt nie zwrócił na  niego uwagi. Rozglądał się uważnie po budynku ,z żalem stwierdził ,że to nie jest Prince Albert’s Hospital. Szukał wzrokiem znajomej mu twarzy ,ale niestety pod jego salą nie znalazł tak wyczekiwanej przez niego postaci matki ,ani nikogo  innego z rodziny i przyjaciół. Zmarszczył smutno czoło i podszedł do ogromnego okna. Był to deszczowy poranek ,wszyscy ludzie na zewnątrz gorączkowo biegali z parasolami by jak najszybciej ukryć się przed ciężkimi kroplami deszczu bombardującymi ziemię. Odwrócił głowę ,słysząc ciche łkanie stojącej nieopodal ,nastoletniej dziewczyny . Przyglądał się jej uważnie ,łzy obficie spływały po jej zaczerwienionej twarzy.

-Wszystko w porządku ?-zapytał cicho ,stając tuż obok niej. Wytrącona z rozpaczy jego pytaniem ,spojrzała w kierunku malca. Otarła łzy. Nie odpowiedziała .

-Chcesz Burro ?-zapytał poważnie ,wręczając jej maskotkę – Zawsze potrafił mnie pocieszyć ,no i przynosi szczęście – dodał chcą przekonać ją do tego pomysłu ,na twarzy dziewczyny pojawił się szczery uśmiech

-Burro?- zapytała zdziwiona ,uśmiechając się w podziękowaniu za tak miły gest

-Po hiszpańsku to osioł-wyjaśnił ,ciesząc się ,że na twarzy jego rozmówczyni pojawił  się choć na chwilę uśmiech

-Wyszukane imię – roześmiała się przez łzy –Co ci jest ?-zapytała z troską ,dopiero teraz zauważyła ,że chłopiec ma na sobie szpitalną pidżamę

-W sumie to sam nawet nie wiem – przyznał szczerze ,zakręciło mu się w głowie ,w ostatnie chwili oparł się o okno

-Może usiądziesz –zaproponowała zmartwiona  ,odprowadzając małego towarzysza w kierunku szarych foteli- Już lepiej ? Może wezwę lekarza ?-pytała przejęta

-Ze mną wszystko w porządku-powiedział pewnie – A ty dlaczego płakałaś?- zapytał szczerze ,dziewczyna mocniej ścisnęła szare futerko ,znajdujące się na kopytku Burra.

-Mój tato jest ciężko chory –powiedziała łamanym głosem – Ma nowotwór –dodała zmartwiona

-Wszystko będzie dobrze zobaczysz – spojrzał na nią swoimi szarymi oczami

-Chciałabym by tak było –westchnęła ciężko ,patrząc w kierunku  sali ojca

- Tą chorobą można leczyć- stwierdził pocieszająco ,dziewczyna coraz mocniej ściskała przytulankę

- Ale są małe szanse na powrót do zdrowia – dodała ,przeczesując czarną grzywę Burra

-Lepsze małe ,niż żadne – stwierdził smutno ,czarnowłosa zdziwiła się tak szybką przemianą towarzysza – Oddał bym wszystko by mieć choć cień szansy na odzyskanie taty – przyznał ,tym razem to jemu zaszkliły się oczy  

-On też jest chory ?-zapytała z nadzieję ,choć spodziewała się negatywnej odpowiedzi

-Zmarł pół roku temu –powiedział malec ,odwracając głowę w kierunku okna

-Przepraszam – wyjąkała cicho ,nerwowo kładąc dłonie na kolanach

- Ale twój tata wyzdrowieje  –powiedział pewnie ,aż była skłonna mu uwierzyć

-Nie ma wyboru –westchnęła ,pocieszająco uśmiechając się do chłopca –Mogę pożyczyć Burra ,do czasu wyniku biopsji ?-zapytała ciepło

-Jasne – odpowiedział pewnie ,obserwując niemałe poruszenie ,wśród obsługi szpitala – Ojj- pomyślał –chyba chodzi o mnie – dotarło do niego ,że zagadał się ze starszą towarzyszką, a ochrona szuka właśnie jego.

-Jesteś wspaniały  - poczochrała go pieszczotliwie po włosach –Dziękuję – uśmiechnęła się do niego uroczo i wstała z fotela ,wciąż mocno trzymając jego maskotkę

-Jak masz na imię ?-zapytała –Muszę wiedzieć ,komu mam oddać tego szczęśliwego osła –dodała ,lekko rozbawiona ,wskazując na przytulankę

-Alex- odpowiedział ,również wstając z fotela

-Jeszcze raz dziękuję – powiedziała ciepło ,dzięki rozmowie z tym niezwykłym malcem znów odzyskała nadzieję . Chłopiec lekko przejęty ruszył w stronę swojej sali ,jednak po kilku minutach spaceru zorientował się ,że najprawdopodobniej pomylił korytarz .-To nie tutaj –szeptał ,opierając się o kolumnę ,znów bardzo mocno zakręciło mu się w głowie ,osunął się na ziemię. Próbował wstać ,ale coraz bardziej przybywający na sile ,impulsywny ból głowy skutecznie mu to uniemożliwiał.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Od piętnastu minut cały szpital postawiony był na nogi ,by odnaleźć małego ,niesfornego pacjenta .

-To skandal !- syknął głośno Andrzej ,który dopiero co dotarł do szpitala

-Ochrona i część pielęgniarek szuka chłopca – tłumaczył się ,równie mocno przejęty tym wydarzeniem ordynator

-Zdaje pan sobie sprawę, że po takim urazie jakikolwiek niekontrolowany ruch może zakończyć się tragicznie – Falkowicz nie potrafił opanować emocji ,był wściekły – To jawna niekompetencja!

-Zdaję sobie z tego sprawę – odpowiedział posępnie dr Benson

- Jeśli cokolwiek  mu się stanie ,to nie obędzie się bez konsekwencji prawnych ,ma pan moje słowo – powiedział wyraźnie ,zostawiając oniemiałego lekarza samego. Krew w jego żyłach buzowała. Również udał się na poszukiwania ,nie potrafił siedzieć bezczynnie.  Skręcił w korytarz prowadzący w północne skrzydło szpitala . Nerwowo rozglądał się po nim. W godzinie porannego obchodu wszystkie sale wypełniali lekarze ,pielęgniarki  i rodziny pacjentów czekające na wypis krewnego do domu. Tym razem nie było inaczej . Przechodził właśnie koło ogromnego okna ,gdy pośród przechodzącego tłumu zauważył chłopca ,który podpierał się o niebieską kolumnę.

-Jesteś – odetchnął z ulgą ,podchodząc bliżej syna ,przykucnął ,przytrzymując jego ramie.

-Kim pan jest ?-zapytał zaciekawiony ,przyglądając mu się przez przymrużone z bólu powieki. Falkowicz przełknął głośno ślinę.

-Jestem lekarzem – odpowiedział pewnie – Dlaczego opuściłeś salę?-dopytywał ,pomagając mu utrzymać się na nogach

-Zgubiłem się –odpowiedział malec ,otwierając szczerzej oczy – Pan jest bratem wujka Adama ?-zapytał ,rozpoznając mężczyznę

-Tak –przytaknął zrezygnowany ,patrząc z troską na małego ,widział grymas bólu na jego twarzy

-Wszystko w porządku ?-zapytał przejęty ,nie odwracając wzroku od syna.

-Odprowadzi mnie pan tam ?-zapytał ,ściskając odruchowo jego dłoń . Spojrzał w stronę oddziału.

-Tak ,oczywiście – powiedział zaskoczony  jego gestem ,mocniej ścisnął jego drobną ,zimną rękę

-Zmarzłeś –stwierdził  karcąco, patrząc na bose stopy Alex’a ,chłopiec odwrócił od niego wzrok

-A tak właściwie ,to co pan robi w Anglii ?-pytał zaciekawiony ,ponownie patrząc w oczy chirurga

- Operuję – skłamał zgrabnie, malec zmarszczył czoło

-Co to za operacja ?-zapytał szczerze zaciekawiony ,jego twarz momentalnie pojaśniała

-Nie za dużo tych pytań – podniósł prawy kącik ust do góry ,chłopiec jeszcze raz spojrzał na twarz wysokiego mężczyzny i w milczeniu przyglądał mu się dokładnie.

-Coś nie tak ?-zapytał z lekkim uśmiechem, byli już prawie na miejscu

- Skoro ma pan tutaj operować ,dlaczego pan mnie szukał?- zapytał cicho ,wciąż patrząc na niego przenikliwie

-Czysty zbieg okoliczności – wysłał w jego kierunku sztuczny uśmiech i odetchnął ciężko ,niechętnie puszczając dłoń malca

-Alex! – usłyszał głos matki ,która w mgnieniu oka znalazła się tuż przy nich. Mocno objęła syna.– Kochanie  ,dlaczego uciekłeś ?-zapytała , nie puszczając go

-Nigdzie nie uciekałem – bronił się ,przeczesując dłonią rude pasma włosów mamy

-Co znowu strzeliło ci do głowy –westchnęła ,odgarniając mu z czoła włosy – Nie wolno ci wstawać z łóżka – wyartykułowała –Miałeś poważny uraz- próbowała skarcić syna wzrokiem ,ale nigdy nie potrafiła się na niego gniewać. Odnalazła wzrokiem ,przyglądającego im się w milczeniu Falkowicza.

- Dziękuję ,że go znalazłeś –zwróciła się do Andrzeja  ,widziała smutek w jego oczach.

-Odwiedzi mnie pan po operacji ?-zapytał spontanicznie Alex. Falkowicz spojrzał w oczy chłopca ,tak podobne do tych ,które sam posiadał. Nigdy nie sądził ,że to krótkie słowo jakim jest „pan” będzie go kiedyś tak ranić. Za każdym razem ,kiedy słyszał je z ust chłopca przechodził go dziwny ,zimny dreszcz.

-Operacji ?-Ruda spojrzała pytająco na nich obu –Acha-mruknęła niepewnie ,napotykając na  sugestywny wzrok Profesora

-Na pewno – odpowiedział ze sztucznym uśmiechem  -Na  mnie już czas – dodał ,wzdychając teatralnie ,odszedł w ponownie w kierunku korytarza. Musiała przyznać Andrzej potrafił bezbłędnie odegrać każdą ,nawet najtrudniejszą dla niego rolę. Zdawała sobie sprawę w jak niezręcznej sytuacji się znalazł .

-Zguba się znalazła – dobiegł ich  z oddali głos ordynatora ,który wyraźnie odetchnął z ulgą.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przeczesał nerwowo włosy ,dalej krocząc korytarzem. Nie mógł już  dłużej tego znieść. Zacisnął wargi w cienką linię . Gdy w grę wchodziły osoby, które kochał (a to grono było wyjątkowo wąskie) nie potrafił już kłamać i ukrywać swoich uczuć  w tak perfekcyjny sposób . Ręka drżała mu lekko ,gdy słuchał w jaki sposób  zwraca się do niego jego własny syn. –Lepsza gorzka prawda ,niż najsłodsze kłamstwo- ostatnie dni utwierdziły go w tym przekonaniu.

-Dam panu radę – usłyszał piskliwy głos za swoimi plecami ,odwrócił się. Stała przed nim starsza ,siedemdziesięcioletnia kobieta z dziwnym kapeluszem na głowie ,rozpoznał w niej ciotkę męża Wiktorii.

-Słucham?- zapytał zbity z tropu

-Niech pan zostawi go w spokoju – powiedziała głośno i wyraźnie ,uśmiechając jej przy tym ironicznie

-Nie zamierzam –odpowiedział stanowczo ,również obdarzając staruszkę wymuszonym uśmiechem

-Sam pan tego chciał – westchnęła słodko ,poprawiając spadającą z ramienia torbę

-Czego ?-zmrużył oczy ,obserwując  jak jej usta ponownie wykrzywiają się w uśmiech

-Oboje dobrze wiemy czego – zaśmiała się krótko ,odwracając się na pięcie. Spojrzał na nią ze wstrętem ,siadając na szarym fotelu. Pamiętał doskonale swoje pierwsze spotkanie z ta kobietą ,zastrzegła wtedy ,że dołoży wszelkich starań by nie dopuścić do jego kontaktu z Alex’em. Wtedy wydawało mu się to absurdalne, ale z dnia na dzień zdawał sobie sprawę ,że ta kobieta jest zdolna do wszystkiego, a przy znajomości angielskiego prawa i gronie najznakomitszych prawników to wydawało mu się –w tym momencie westchnął – całkiem możliwe. A to „całkiem” napawało go ogromnym smutkiem. –Wszystko jest w rękach Małego- stwierdził w myślach ,to również go nie pocieszało ,gdyż dobrze zdawał sobie sprawę kogo może „wybrać” kilkuletni chłopiec. Wątpił ,że wybierze obcego mu mężczyznę ,który po latach zjawił się ,twierdząc że jest jego ojcem z chęcią wywrócenia jego poukładanego świata do góry nogami. Naturalne wydawało mu się ,że będzie chciał zacieśnić więzy ze znaną mu rodziną. Z autopsji wiedział ,że dziecko w  tym wieku szuka akceptacji i poczucia przynależności . Sam dobrze pamiętał ,jak czuł się gdy stracił rodziców i trafił pod opiekę ciotki ,której marzeniem było się go jak najszybciej pozbyć ,co zresztą zakończyło się sukcesem. Choć była to zupełnie inna sytuacja ,wiedział ,że w pewien sposób chłopiec straci rodzinę ,która zna i kocha ,dlatego będzie chciał temu zapobiec. Usłyszał nagle tak niechciany ,dźwięk telefonu .

-Tak – wysyczał zniecierpliwiony i wyrwany z rozmyślań. Starsza pani skutecznie wyprowadziła go z równowagi.

------------------------------------------

-Co proszę ?! – gwałtownie poderwał się z fotela ,kilka osób odwróciło głowę w jego stronę

---------------------------------

-  Nie mógłbyś ……-nie dokończył ,gdyż podniesiony głos „po drugiej” stronie przerwał mu szybko

---------------------------------------------------------------------------

- Dobrze. Jutro będę już w Polsce – westchnął poważnie zaniepokojony ,odchodząc w kierunku ogromnego okna ,wychodzącego na zatłoczoną ,londyńską ulicę

---------------------------

-Tak –warknął –Masz moje słowo – dodał ,po czym w zamyśleniu spojrzał na krajobraz za oknem.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lekarz prowadzący Alex’a przejrzał wyniki jego badań i z uśmiechem spojrzał na Rudowłosą.

-Wygląda na to ,że nasz uciekinier –zwrócił się do chłopca- Za dwa dni będzie mógł wrócić do domu –uśmiechnął się szczerze

-Naprawdę – chłopiec nie mógł ukryć radości ,wciąż zastanawiał się dlaczego się tu znalazł ,a mama skutecznie unikała odpowiedzi na to pytanie .

-O ile ten wyjazd do Bath jest już nieaktualny ?-dr Benson zwrócił się pytająco do Wiktorii

- Tak- zmieszała się lekko – Jest  nieaktualny –odparła pewnie ,próbując zmusić się do uśmiechu. Gdy tylko wspomniała o propozycji  Andrzeja ,zgodnie z jej przewidywaniami Rodzina odmówiła bezzwłocznie. Alex spojrzał na nią pytająco.

-Jaki wyjazd ?- dopytywał cicho  ,nie spuszczając wzroku z matki. Dr Benson dalej przeglądał jego kartę. Wiktoria przygryzła wargę ,słysząc kolejne pytanie syna.

- Zgadzam się z panią ,najszybciej dojdzie do siebie w domowym zaciszu – lekarz uśmiechnął się i opuścił salę Alex’a udając się na dalszy obchód. Ruda podeszła do łóżka synka i próbowała poprawić mu poduszkę.

-A gdzie twój Burro?- zapytała ,szukając wzrokiem maskotki ,którą przyniosła tutaj zeszłej nocy. To był jego talizman i wierny towarzysz.

-Pożyczyłem  go – odpowiedział ,próbując ustrzec się przed koleją „poprawą” położenie jego szpitalnej poduszki.

-Pożyczyłeś ?-zapytała zdziwiona ,unosząc brwi ku górze – Ty ?-roześmiała się

- Ej –powiedział urażony – Potrafię się dzielić –dodał dumnie. Widziała radosne iskry tańczące w jego oczach ,których tak bardzo jej brakowało przez ostatnie dni. Dodawały jej takiej otuchy.

-W to nie wątpię ,skarbie – poczochrała go pieszczotliwie po głowie i usiadła na niebieskim krześle tuż obok jego łóżka. Przyglądała mu się przez chwilę ,wciąż się uśmiechając. Tak bardzo cieszyła się z jego powrotu do zdrowia. Znów był z nią.

- Czemu się tak na mnie patrzysz mamo ,mam coś na czole ?-zapytał lekko rozbawiony

-Nie – zaprzeczyła – Po prostu bardzo cię kocham mój mały rozrabiako – ponownie mocno go przytuliła

-Też cię kocham – odpowiedział pewnie ,równie mocno wtulając się w matkę

-Tylko proszę cię – spojrzała uważnie prosto w jego szare tęczówki – Nigdy więcej mi tego nie rób- powiedziała poważnie

-A co ja takiego zrobiłem ?-zapytał szczerze

-Nie uciekaj – odpowiedziała ,a w jej oku zakręciła się pojedyncza łza . –Niestety tą tendencję do uciekania od problemów masz chyba po mnie – pomyślała ,przygryzając dolną wargę swoich malinowych ust . Alex zmarszczył czoło ,zastanawiając się nad słowami Wiktorii.

-Mówiłem ci ,że się zgubiłem – bronił się .Nie zrozumiał dokładnie o co jej chodziło.

-Wiem –odpowiedziała ,gładząc jego czoło.- Ale lepiej mieć tą obietnicę na zapas – stwierdziła niby obojętnie ,próbując zejść z niewygodnego dla niej tematu wypadu ,do którego powoli zmierzali.

-Jak chcesz mogę ci to obiecać – stwierdził lekceważąco ,robiąc dla mamy miejsce na swoim łóżku ,przysiadła tuż obok niego

-Nawet na mały palec ?-zapytała podniosłym głosem ,uśmiechając się lekko

-Nawet – przewrócił oczami ,odwzajemniając jej uśmiech ,oboje się roześmiali.

-Mamo ?-zapytał po chwili ,opierając się na jej ramieniu

-Mhm?- chrząknęła nieznacznie Ruda

-A co tak właściwie się stało ?- powiedział wyczekująco ,patrząc prosto w jej zielone oczy ,które znajdowały wprost naprzeciwko jego twarzy.

- Mówiłam ci kochanie – powiedziała łagodnie – miałeś wypadek ,wciąż głaskała jego włosy.

-To już wiem –stwierdził zniecierpliwionym głosem – Ale coś dokładnie się stało?

- Nie wiem – przyznała szczerze ,patrząc się w sufit.

-Byłem tam sam ? – nie potrafił w to uwierzyć – Przewróciłem się?- zapytał kpiąco ,nie potrafił tego zrozumieć

-To był deszczowy dzień – wciąż udzielała mu wymijających odpowiedzi

-Coś ukrywasz – stwierdził ,ponownie opadając na poduszkę – Znowu –dodał ,odwracając się od niej plecami ,poczuła ukłucie w okolicy serca. Nie chciała ciągle go oszukiwać ,ale liczyła ,że wyzna mu prawdę ,gdy dojdzie do siebie .- Całą prawdę – powtarzała w myślach ,choć bała się tej chwil i w głębi serca pragnęła jak najbardziej przesunąć ją w czasie. –On jest jeszcze taki mały – tłumaczyła sobie ,lecz nie mogła już dłużej robić tego Andrzejowi i Alex’owi. –Ciężkie decyzje niosą ze sobą jeszcze cięższe konsekwencje –myślała ze smutkiem.

-Niczego nie ukrywam kochanie – skłamała ,choć drżał jej głos- Nie było mnie tam – powiedziała –Chociaż to jest prawdą –przemknęło jej przez myśl ,ponownie obrócił się w jej stronie.

- Nie wierzę żebyś gdziekolwiek puściła mnie samego –zmierzył ją wzrokiem ,który palił ją od środka.-Tak smakuje kłamstwo – poczuła gulę ,powoli rosnącą w jej gardle.- Gdzie to się stało?

- Porozmawiamy o tym jak wrócisz do domu – powiedziała pewnie

- Mhm –mruknął nieprzekonany – A nasza umowa ?-zapytał kpiąco ,zaczerwieniła się

- Powiedziałaś mi wczoraj ,że dziś mi wszystko wytłumaczysz – przypomniał jej

-Wolę żebyś jeszcze wydobrzał – stwierdziła z troską – Jesteś  zmęczony? –dopytywała prawdziwie zmartwiona ,gdyż przez moment na twarzy malca pojawił się grymas bólu.

-Nie zmieniaj tematu ,mamo – powiedział ,opierając się ponownie na jej ramieniu

-No dobrze –westchnęła ,w oczach malca pojawił się dobrze jej znany błysk – Byłeś na cmentarzu w Essex ,pojechałeś na grób Anthony’ego . To był deszczowy dzień ,przewróciłeś się i mocno uderzyłeś w krawędź grobu. Koniec – zaakcentowała ostatnie słowo.

- Tak trudno było ci powiedzieć to od razu –westchnął ,wtulając się w mamę. Wciąż zamyślona ,mierzwiła włosy synka.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Falkowicz nie spodziewał się ,że podczas tygodnia jego nieobecności na klinikę spadnie prawdziwe tsunami. – Świat wciąż mnie zaskakuje – myślał zrezygnowany  ,po raz kolejny tego dnia wybierając numer prawnika. Po godzinie zaciekłej dyskusji z Markiem wciąż nie mogli dojść do porozumienia. Wszystko wskazywało na to ,że jeśli zaraz nie wróci do Polski i nie wymyśli „cudownego” planu zdobycia pozwolenia  od urzędu miasta na kontynuację budowy jego plany związanie z wrocławską kliniką spełzną na niczym.

-To Polska – uspokajał prawnika – Łapówka wystarczy – dodał wyraźnie

---------------------------------------------------------------------------------------------

- Wiem ,że niemała – westchnął ,zerkając na swój rolex – Mamy to szczęście ,że moje sześć lat spędzonych w Stanach wciąż dostarczają mi pewien – chrząknął- stały zastrzyk gotówki. Rzeczywiście otwarta przez niego klinika u USA prosperowała wzorowo ,nawet przewyższała jego oczekiwania. Powierzył jej działalność w odpowiednie ręce ,a trzeba było mu przyznać ,że potrafił podjąć trafne decyzje biznesowe. Obecnie był jedynie „patronem” tego miejsca ,gdyż amerykańskie „wyższe sfery” przyciągało jego nazwisko rozsławione skutecznie przez sukces leku na SM. Mając dużą część udziałów jedynie spijał część ogromnych zysków.

------------------------------------------------------

- O pieniądze się nie martw –powtórzył ostro – Na twoich barkach leży jedynie dowiedzenie się ,komu mamy dać tą łapówkę ,to kluczowa sprawa.

----------------------------------

- Dobrze ,o tym porozmawiamy na miejscu – westchnął

--------------------------------------------------------------------

- A czy poczyniłeś jakieś kroki w mojej priorytetowej sprawie ?-podkreślił przedostatnie słowo

---------------------------------------

- Mówiłem ci –wysyczał – że w tym momencie powinieneś skupić się właśnie na tym – podkreślił

----------------------------------------------------------

-Marek –powiedział wyraźnie – Za co ja ci tyle płacę – dodał ironicznie

--------------------------------------------------------

-Dobrze – opamiętał się nieco – A polecisz mi kogoś ? Masz może jakieś znajomego zajmującego się takimi sprawami ?-dopytywał

--------------------------

- Ehm –przytaknął – W takim razie do jutra – rozłączył się pospiesznie.

Od godziny był spakowany. –Spakowany ?-prychnął w myślach ,zerkając na niewielką czarną torbę ,którą wypełniały dwie koszule . Przyleciał tutaj w pośpiechu nie zabierając ze sobą bagażu ,najpotrzebniejsze przedmioty zaopatrzył się już w Londynie ,teraz spoczywały one w hotelowym koszu jego apartamentu. Miał niespełna dwie godziny do odlotu. Niespodziewana afera z kliniką poważnie skomplikowała jego plany. Nie zdążył nawet poinformować Wiktorii o tym ,że musi jak najszybciej wrócić do kraju. To był najgorszy moment na wyjazd. Znów zostawił ją samą z problemami. Teraz ,kiedy czekał ich jeden z najtrudniejszych  momentów w życiu. Chciał być blisko Alex’a ,by ten mógł w spokoju zaakceptować jego obecność ,bardzo chciał z nim porozmawiać ,wytłumaczyć mu pewne kwestie. Wiedział ,że właśnie ten czas zaważy na ich relacji . –Cholera jasna- warknął ,siadając na kremowej sofie. Sam skazywał siebie i synka na kolejne dni niewiedzy .

Przed wyjazdem postanowił odwiedzić jeszcze szpital. Wiedział dobrze ,że nie może liczyć na spotkanie z małym ,gdyż nie chciał ponownie udawać przed nim –pana- jak malec słusznie ze swojego punktu widzenia, go określił.

Wszedł do jego sali ,było dość późno. Chłopiec spał w najlepsze ,a siedząca obok Wiktoria ,wpatrywała się w jego miarowo opadająca i unoszącą się klatkę piersiową.

-Wiki –dotknął delikatnie jej ramienia ,obróciła się jak oparzona

-Andrzej –westchnęła z ulgą – Przestraszyłeś mnie – dodała ,Falkowicz położył palec na ustach i spojrzał w kierunku drzwi. Po chwili oboje znaleźli się na korytarzu.

- Nie chciałem go budzić – zerknął przez szybę na śpiącego syna

-Coś się stało ?-zapytała zaniepokojona jego dziwnie nieobecnym spojrzeniem

-Nie – zaprzeczył pewnie – Właściwie ta sprawa jest jeszcze „w toku” – odpowiedział

-Mhm- mrugnęła ,patrząc na niego wyczekująco . Zawsze potrafiła rozpoznać ,gdy coś poważnie go trapiło ,tym razem nie było inaczej.

-Muszę lecieć do Polski – powiedział chłodno ,unikając jej wzroku – Naprawdę ....-zaczął ,ale przerwała mu w swoim stylu

-Nie musisz mi  się tłumaczyć – odparła niby obojętnie ,odwracając  się w kierunku drzwi.

-Ale chcę – złapał ją za rękę ,zmuszając ją by na niego spojrzała . Podniósł prawy kącik ust do góry.- Zaczekasz aż wrócę ?- oboje wiedzieli ,o co dokładnie mu chodzi

- Postaram się – westchnęła ,na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech

-Postarasz ? – uniósł żartobliwie  brwi ku górze

- Z nim nie jest łatwo- spojrzała w stronę przeszklonych drzwi – Wyciąga ze mnie wszystko –stwierdziła poważnie zmartwiona ,zaśmiał się widząc jej minę.

-Niedługo mam samolot – po raz kolejny zerknął na zegarek – Śpi ?- przeniósł wzrok na Alex’a. Jego sen dawał mu szansę na pożegnanie.

-Tak – odpowiedziała Rudowłosa

-Chciałem  się upewnić –dodał ,uchylając niepewnie  drzwi

-Wejdź – stwierdziła pewnie ,wszedł w głąb pokoju. Przez  kilka minut w ciszy przyglądał się małej ,śpiącej postaci.

-Wygląda tak niewinnie kiedy śpi – szepnęła ,stojąca za nim Wiki .Rzeczywiście bez burzy ciągle otaczających i niewyczerpywanych pytań ,którymi bombardował niemal wszystkich wokół i bez jego zadziornego uśmiechu ,malec wyglądał na bardzo delikatnego i kruchego ,jakby mógł złamać go mocniejszy powiew wiatru. Andrzej podszedł bliżej jego łóżka i ostrożnie wyciągnął rękę w jego kierunku ,ale zatrzymał ją tuż nad jego głową ,zacisnął palce i cofnął ją gwałtownie ,jakby bał się ,że chłopiec jest  mgłą ,która pod wpływem jego dotyku rozpłynie się momentalnie. Odsunął się szybko jak najdalej od niego.

-Jeszcze wrócę – mruknął do siebie ,kierując się ku wyjściu.

-Dbaj o siebie –powiedział z troską w jej kierunku – i o niego – opuścił salę malca.

-Andrzej – usłyszał głos za sobą ,odwrócił się ,patrząc prosto w ukochane ,zielone oczy Wiktorii ,o widoku których śnił przez lata.- Powodzenia- spojrzała na niego zaszklonymi oczami ,odwzajemnił się jej swoim charakterystycznym uśmiechem i wsiadł do windy .

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiktoria właśnie położyła niewielką ,zieloną torbę na łóżku chłopca.

-To już chyba wszystko –westchnęła ,odgarniając włosy z czoła . Od kilku minut siłowała się z zamkiem błyskawicznym ,którego zapięcie utrudniała jej pidżama Alex’a.

-Mówiłem ,że ci pomogę –spojrzał z politowaniem na zaczerwienione z wysiłku policzki matki.

-Musisz się oszczędzać – już po raz dziesiąty tego dnia powtórzyła mu to zdanie

- Mamo ,nie przesadzasz trochę ?-zapytał ,zeskakując z łóżka . Wciąż zapatrzony był w ekran trzymanego przez siebie tabletu.

-Al ! – upomniała go ,kręcąc z  niedowierzaniem głową. Chłopiec rozglądał się uważnie po pomieszczeniu.

-Myślałam ,że po dwóch dniach liczenia każdej plami na suficie ten pokój ci się już znudził –zagadnęła ,siadając na krześle ,mały usiadł naprzeciwko niej ,teraz wpatrywał się w tablet.

-Co tam oglądasz ?- zapytała ,patrząc mu przez ramię- Tylko mi nie mów ,że znowu oglądasz operacje – podniosła głos . Alex nie zdążył ukryć urządzenia .

-Już tyle o tym rozmawialiśmy – westchnęła zmartwiona ,patrząc prosto w jego szare oczy

-Tak wiem. Jestem za mały – odłożył urządzenie na szafkę nocną.

- I za mądry –dodała ,głaszcząc go po policzku

-Przepraszam – dr Benson zapukał dwukrotnie ,nieprzerwanie na jego twarzy królował szczery uśmiech.

-Proszę kawalerze – podał chłopcu wypis – Jesteś wolny – mrugnął w jego kierunku . – Wstępnie już przedstawiłem pani zalecenia ,ale nie sądzę by dalsze były konieczne ,w końcu jest pani lekarzem – uśmiechnął się do Rudowłosej

-Na pewno nie ma pan jakiś dodatkowych zaleceń?-  zapytała ,nie spuszczając wzroku z ciągle przyglądającemu się wypisowi malca.

-Mam –uśmiechnął się tajemniczo – Najlepiej byłoby by państwo – spojrzał na dwójkę – wybrali się na spacer na świeżym powietrzu i dużą porcję lodów – dodał

-Taaaak ! – chłopiec od razu zgodził się z tym zaleceniem. Ruda rozbawiona pogłaskała go po głowie –Na to mogę się zgodzić – dodała – Jeszcze raz dziękuję za wszystko – zwróciła się do starszego mężczyzny

-Jak pani dobrze wie ,to moja praca – powiedział ciepło ordynator ,opuszczając wolną już salę.

-Idziemy do Gibs’a – stwierdził z ekscytacją malec

- A gdzieżby indziej ?-zapytała retorycznie ,chwytając torbę.

-Zapomniałbym – do pokoju ponownie wszedł ordynator – To chyba twoja własność – zwrócił się ciepło do Alex’a ,podając mu pluszowego osiołka.

-Burro ?-zdziwiła się Wiki –Myślałam ,że zaginął w akcji –zaśmiała się

-Wcześnie dobrze ją wykonał – stwierdził lekarz  ,obdarzając chłopca troskliwym spojrzeniem – Najprawdopodobniej tato tej młodej damy może być spokojny o swoje zdrowie – wyjaśnił chłopcu ,Wiktoria spojrzała na nich pytająco ,lecz za nim zdążyła zapytać dr Benson’a o cokolwiek ,zniknął on równie szybko jak się pojawił.

-Macie już wypis – tym razem w drzwiach stanęła Ellie

-Mhm- przytaknęła Wiki ,biorąc go z ręki chłopca

-Ciocia – chłopiec mocno przytulił szatynkę

- Widzę jesteś już w formie – zaśmiała się ,wyswobadzając się z jego objęć – Nie rób więcej takich numerów młody – zmierzyła go wzrokiem ,po czym przeniosła wzrok na Rudą.

-To co . Spacer ,lody i….- wyliczyła Elizabeth

-I?- zapytali jednocześnie

-My plotki –powiedziała do Rudej stanowczym głosem

-A ja ? –dopytywał ,obserwując kobiety

-Spać !- roześmiały się szczerze ,z twarzy malca zniknął uśmiech

-No dobra- Ellie zwróciła się do Alex’a – Nie będziesz się nudził – mruknęła tajemniczo.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Po pełnym atrakcji dniu w towarzystwie cioci i mamy Alex zasnął nie zdążywszy nawet dojść do własnego łóżka.

-To ja już was zostawiam – szepnęła szatynka ,opuszczając mieszkanie przyjaciółki.

-Wpadnij jutro – wyszeptała Wiki ,niosąc synka do jego pokoju. Otworzyła „jaskółcze” drzwi i delikatnie położyła go na jego własnym łóżku ,okrywając malca błękitną kołdrą. Pocałowała go w czoło i cicho zamknęła za sobą drzwi udając się do sypialni. Sądziła ,że chociaż dzisiaj będzie mogła się wyspać.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Owładnął nim mocny ,głęboki ,niespokojny sen. Czuł rozrywający czaszkę ból ,przed oczami przewijały mu się niezrozumiałe obrazy. Koszmar – jak sądził- wciągnął go w swoje sidła. Na twarzy ,nerwowo ruszającego się przez sen malca pojawiły się zimne krople potu. Obudził się przestraszony ,oddychając głęboko. Po chwili po jego umyśle znów krążyły obrazy i skrawki rozmowy. –To nie sen – uświadomił sobie ,gwałtownie wstając z posłania. Wspomnienia wróciły w jednej szokując ,a zarazem uspokajając malca.

-To nie może być prawda – powiedział do siebie ,po jego zaczerwienionych policzkach popłynęły łzy. Jak każde dziecko odruchowo udał się do sypialni mamy.

-Alex – spojrzała na niego zaspanymi oczami – Synku ,co się stało ?-zapytała przerażona ,zrywając się z materaca

-Powiedz ,że to nieprawda ,proszę – jęknął ,wtulając się w matkę ,po jego twarzy nie spływały już łzy.

-Co jest nieprawdą ?- o tej porze nie do końca rozumiała sens słów Alex’a

- Przypomniałem sobie –powiedział te słowa z grobową miną ,tym razem to jej oczy się zaszkliły. Patrzyła na niego wyczekująco. Jej plan legnął w gruzach.

-Naprawdę mnie nie chciałaś ?-zapytał ,patrząc prosto w jej oczy . Odsunął się od niej.

-Alex- spiorunowała go wzrokiem ,mocno obejmując jedyne dziecko – Co ty mówisz –tym razem rozpłakała się na dobre – Kocham cię najmocniej na świecie – powiedziała przez łzy

- Przecież słyszałem –stwierdził chłodno ,pierwszy raz widziała taką nieufność w jego oczach

-Skarbie –zaczęła….-To nie tak – wpatrywała się w jego przerażoną ,a zarazem niezwykle smutną twarz.

-A jak ?- powiedział wściekle ,jego oczy ciskały gromami….Wszystko wróciło. Złość ,gniew, rozpacz i niedowierzanie przejęły nad nim kontrolę. Wspomnienie było świeże i wyraźne.

- Kochanie – pogłaskała ,go po rozpalonym policzku – Nigdy nie powinieneś tego usłyszeć – stwierdziła pewnie

- Nie chcę go znać – powiedział pewnie ,trzymany przez niego Burro spadł na ciemny parkiet.

-Zrozum Alex – naprawdę trudno było jej w tym momencie wytłumaczyć roztrzęsionemu chłopcu jak faktycznie wyglądała ta sytuacja.- Andrzejowi…-zaczęła ,ale przerwał jej szybko

-Ten PAN mnie nie chciał –stwierdził ,po czym po raz kolejny odsunął się od matki

- Al- proszę ,nie osądzaj go tak szybko- nalegała łagodnym głosem – Pozwól mi wytłumaczyć ..-dodała urywanym głosem

- To ,że jestem pomyłką – osunął się na podłogę ,chowając twarz w dłoniach .Jego słowa raniły ją jak nóż . Wiedziała ,że ta rozmowa nie będzie łatwa ,ale nigdy nie przyszłoby jej do głowy ,że będzie musiała przeprowadzić ją w takich warunkach. Podejmując tą decyzję ,nie wiedziała ,że tak bardzo skrzywdzi dwie najważniejsze osoby w swoim życiu. W tym momencie zrobiłaby wszystko by cofnąć czas. Lata „jej” spokoju nie były warte cierpienia jakie zadała najbliższym. Przytuliła go po raz kolejny ,mały się nie sprzeciwiał.

- Chyba nie słyszałeś wszystkiego ?-zapytała ,choć wiedziała ,że tak nie było. W innym razie chłopiec aż w takim stopniu nie byłby wściekły zarówno na nią jak i Andrzeja. Pokręcił przecząco głową.

- Pozwolisz ,że wszystko ci wyjaśnię – zaczęła niepewnie – Od  początku –spojrzała na jego wilgotne oczy . – Całą prawdę – spojrzała przed siebie. Nie odpowiedział.

- Proszę synku – spojrzała na niego w napięciu – Przepraszam –dodała ,jeszcze raz obejmując go z całych sił .- Za te kłamstwa – westchnęła – Za to ,że nie potrafiłam być dla ciebie lepszą mamą-powiedziała ,przygryzając wargę

-Kocham Cię – wyszeptał malec

- I dlatego jeszcze raz cię przepraszam – rozpłakała się jeszcze mocnej ,Alex starł jedną z jej łez- To przeze mnie obaj tak bardzo cierpicie –westchnęła – Przez to ,że byłam skończoną egoistką – dodała ,opierając się o ścianę, usiadła na bukowej podłodze tuż obok niego.

-To chyba nie tylko twoja wina –mruknął ,opierając głowę na jej ramieniu. Siedzieli w całkowitej ciszy ,wsłuchując się w uderzające w okno krople deszczu oraz swoje głośno i szybko bijące serca.

- To dość długa i niełatwa historia –westchnęła po chwili – Nie wiem od czego mam zacząć- dodała ,zerkając na malca

-Najlepiej od samego początku –powiedział przeraźliwie smutnym głosem

-Dobrze – odpowiedziała niepewnie -Kilka lat temu ambitna ,rudowłosa pani chirurg ,której marzeniem było zawojować wielki świat medycyny………………………………………….-zaczęła w sposób ,w który zawsze opowiadała mu bajki na dobranoc.

-Czy to może jeszcze dobrze się skończyć ?-wyrwał ją z opowieści ,pytając chłodnym ,niby obojętnym tonem

-To już zależy tylko od ciebie – powiedziała szczerze i poważnie ,kontynuując swoją opowieść….