XXXVIII cz.III

Kurcze, jak zwykle pewnie będziecie rozczarowani.:( Ta część to gniot, bo jest może 1/5 tego, co planowałam zawrzeć w tym rozdziale... To dopiero taka zapowiedź :D Jeszcze będzie się działo w następnych podczęściach. Narzekaliście, że mało FaWi ? Już niedługo pojawi się więcej <3 Jak wiadomo, to opowiadanie odnosi się do wydarzeń, które mają miejsce kilka lat po ich rozstaniu. Czasem bywały jakieś retrospekcje itd. Niedługo właśnie będzie przedstawiany "powrót" do początku ich znajomości z perspektywy Andrzeja. :D Literówek dużo - wiadomo komórka :( Telefon nie jest w stanie zastąpić pełno wymiarowej klawiatury, nie mówiąc już o automatycznej korekcie :-'(. Mam dużo pomysłów, ale mało czasu, więc nie wiem, kiedy dokładnie pojawi się next...
Dziękuję wszystkim bardzo serdecznie za tak miłe komentarze :D Szczególnie : Wiktorii.M, Kasi, Florentynie, Julce ( przyszłej mamie <3), Maćkowi i anonimkom. Oczywiście czekam na kolejne (część stanowczo zasługuje na krytykę).
Pozdrawiam serdecznie :* :*
Dzięki, że czekacie...Przez Eugeniusza Bodo mam mały poślizg czasowy :P mam nadzieję, że nie będziecie zawiedzeni tą podczęścią, tak jak ja...


Muzyka : Adele "One and only"


                                                      XXXVIII cz. III

Mimo że chłopiec już kiedyś miał okazję spędzić kilka godzin w willi Profesora, to jednak w chwili, gdy ponownie przekroczył próg jego domu, nie potrafił rozpoznać w nim tego samego budynku. Niemal całe wnętrze domostwa uległo diametralnym przemianom. Ciemne, przytłaczające kolory, którymi otulony był przestronny salon zostały zastąpione przez jasne, pastelowe barwy, które w znacznym stopniu uwydatniały naturalne piękno japońskiego ogrodu, okalającego dom Falkowicza, który dzięki przeszklonym drzwiom tarasowym stanowił nie tylko niezwykły widok, ale nieomal żywy pejzaż, zdobiący całą bawialnię. Czekoladowy parkiet z egzotycznego drewna, kontrastujący z jasnymi odcieniami ścian sprawiał, że to rozświetlone majowym słońcem pomieszczenie stawało się bardzo przytulnym i atrakcyjnym miejscem do wypoczynku, wręcz idealnym na krótką, piątkową przygodę z książką, których niezliczone ilości zajmowały mahoniową biblioteczkę, znajdującą się za jednym z filarów, odgradzających salon od nowoczesnej kuchnio-jadalni. To właśnie regały pełne ułożonych alfabetycznie medycznych periodyków, podręczników i publikacji od razu przyciągnęły uwagę malca, który od dobrych kilku minut uważnie przyglądał się zmianom, które dokonały się w domu Falkowicza. Był pod prawdziwym wrażeniem. Alex z charakterystycznym błyskiem ekscytacji w swoich ciemnoszarych oczach zauważył książkę, którą ostatnio miał okazję przeglądać, z wysiłkiem próbował dosięgnąć upragnionej pozycji, która na jego nieszczęście znajdowała się na jednej z wyższych półek. Chłopiec zacisnął wargi w wąską linię, odkładając trzymaną przez siebie zieloną torbę podróżną na parkiet. Niepewnym wzrokiem rozejrzał się po pustym pomieszczeniu w poszukiwaniu ojca, który jak mu się zdawało, jeszcze przed chwilą, znajdował się w graniczącym z salonem holu. Czuł się zagubiony w tym wielkim domu, który był dla niego przecież prawie całkiem obcym miejscem. Ponadto Alex nie do końca wiedział jak ma się zachowywać w willi Profesora. Nie znał zasad tutaj panujących oraz nie wiedział właściwie w jakim charakterze się tutaj zjawił. Mimo wcześniejszych słów i stanowczych zapewnień  Falkowicza, który podczas kilkunastominutowej jazdy samochodem wyraźnie dał mu do zrozumienia by czuł się w jego willi jak u siebie w domu, chłopiec nie potrafił zachowywać się tutaj swobodnie. Sam nawet  właściwie nie wiedział dlaczego ? Mały miał wrażenie, że jest nie tylko nieproszonym gościem i intruzem  w tej posiadłości, ale również w pewien sposób w życiu jej właściciela. Malec pragnął sprawić by tata nigdy nie żałował faktu, że syn niespodziewanie  pojawił się w jego poukładanym świecie. Chciał by ojciec zaakceptował go takim jaki jest, ale na początku zamierzał choć w nikłym stopniu oszczędzić Profesorowi rewolucji, które wiązały się z jego pojawieniem się  w życiu chirurga. Ponadto malec przyrzekł , że przynajmniej na razie nie będzie zadręczał Falkowicza swoimi nieskończonymi pytaniami medycznymi. Poza tym Alex solennie obiecał mamie, że będzie starał się być grzeczny, a dotykanie książek  bez zgody właściciela chyba wykraczało ponad przyjęte normy. Chłopiec  tęsknie zlustrował półkę wzrokiem, wzdychając z nieukrywanym żalem.

- Tak właśnie myślałem, że cię tu znajdę – stwierdził rozbawiony jego poczynaniami Profesor, który nieoczekiwanie pojawił się za plecami synka. Już od kilku minut obserwował malca, który intensywnie wpatrywał się w jego pracę doktorancką.

- Ja tylko …-zaczął speszony chłopiec, który odwrócił się w stronę Andrzeja  - Oglądałem – odparł już pewniejszym głosem, zauważając cień rozbawienia na twarzy taty. Mały odetchnął z widoczną ulgą, nie chciał swoją samowolą denerwować Profesora, a tym bardziej ostatnią rzeczą, której pragnął było by mama dowiedziała się, że znowu sięga po medyczne publikacje. Niepozorna Ruda już niejednokrotnie dawała mu wyraźnie znać, co sądzi o podkradaniu artykułów. Wciąż trwała w przekonaniu, że Alex jest stanowczo zbyt młody by interesować się medycyną i nie przejmowała do wiadomości jego próśb i sprzeciwów. Wiktoria chciała by jej syn miał normalne dzieciństwo, dlatego starała się wyperswadować małemu te nietypowe pasje, oczywiście bezskutecznie. Chłopiec nie chciał by mama ciągle się o niego martwiła, więc chociaż starał się zachowywać pozory.

-Oczywiście– odparł ironicznie Falkowicz, przewracając teatralnie oczami. Zawadiacki uśmiech nie znikał z jego twarzy, pieszczotliwie pogłaskał synka po głowie. – Co tak cię zainteresowało ? – zaciekawiony uniósł lewą brew do góry, nie spuszczając wzroku z chłopca. Wciąż nie był w stanie dać w pełni wiary niezwykłemu „hobby” sześciolatka. W przeciwieństwie do Wiki nie uważał  by było ono zagrożeniem dla małego, a wręcz przeciwnie. W pewien sposób zainteresowanie Alex’a medycyną wydawało mu się trochę zabawne, a ponadto stanowiło dla niego ogromną szansę. Andrzej usilnie potrzebował wspólnych tematów z synkiem, a medycyna zdawała się być ich niewyczerpalnym źródłem. Wydawało mu się, że wspólna pasja może zbliży ich do siebie, jeszcze nie całkiem odkrył jak wiele poza nią ich łączy .

- Praca doktorancka  „ Analiza obrazu rezonansu magnetycznego u chorych z późną postacią  stwardnienia rozsianego” –odczytał sprawnie chłopiec, przyglądając się zaintrygowanemu Falkowiczowi, który w tej samej chwili sięgnął po interesującą synka ,oprawioną w czarną skórę publikację. Gdy tylko napotkał wzrokiem na bardzo dobrze  sobie znany tytuł, zmarszczył nieprzyjemnie  brwi, niechętnie wracając do swoich wspomnień związanych z lekiem na SM. Profesor poświęcił większą część swojego życia by doprowadzić badania do końca i wprowadzić na rynek farmaceutyczny swój rewolucyjny wynalazek. Badania niemal zupełnie owładnęły jego życiem. To właśnie moment , w którym jeszcze jako młody i niedoświadczony lekarz zdecydował się na podjęcie pracy w instytucie neurologicznym, a następnie decyzja  o napisaniu doktoratu na temat stwardnienia rozsianego stanowiły przełomowy punkt nie tylko w jego karierze, ale również w życiu osobistym. Przez umysł Profesora przewinęły się strzępki wspomnień związanych z problemami przy realizacji swojej wizji. Wanda, zatargi ze Szwajcarami, prokuratura , Izba Lekarska, szantaż, a wreszcie ślub z Kingą… W chwili obecnej wątpił, czy cena jaką zapłacił za realizację swojego marzenia była warta całego tego przedsięwzięcia. Był w pełni świadomy jak wiele go to kosztowało. To pogoń za sukcesem uczyniła z niego wyrachowanego karierowicza, wypaczając przy okazji wszystkie jego dobre cechy. Największe rozgoryczenie jednak wzbudzał w nim fakt, że gdyby posiadał choć trochę więcej cierpliwości i zdrowego rozsądku, to prędzej czy później i tak udało by mu się dopiąć swego i opatentować  lek, nie narażając się przy tym na niechciane konsekwencje swoich nielegalnych działań. Falkowicz wciąż nie potrafił wybaczyć sobie tego, że myśl o sukcesie i chwale tak nim owładnęła, sprawiając  że do reszty zapamiętał się w badaniach, mimowolnie pozbawiając siebie szczęścia. W chwili obecnej nie był w stanie pojąć jak mógł dobrowolnie zrezygnować z Wiki, godząc się na chory układ z niestabilną emocjonalnie laborantką ?!  Z perspektywy czasu wydawało mu się to absurdalne. Trudno było mu przyznać się przed samym sobą do błędu, który owszem doprowadził go do upragnionego sukcesu i międzynarodowej sławy, ale jednocześnie pozbawił dwóch najważniejszych osób w jego życiu. Myśl, że nie potrafił zaryzykować i ugiął się pod żądaniami Walczyk budziła teraz jego zniesmaczenie. Nie potrafił pogodzić się ze swoją słabością. Gdyby wtedy nie odpuścił i  wbrew radom Adama  zdecydował się odnaleźć Wiktorię i w pełni szczerze z nią porozmawiać … ? Wolał nie zadręczać się tą myślą, a skupić się na teraźniejszości.- Przecież i tak nie jestem w stanie cofnąć czasu – myślał zrezygnowany, pocierając dłonią skronie. Wciąż stał przed chyba największym wyzwaniem, jakiemu przyszło mu stawić czoła. Wiedział, że nie jest w stanie zmienić przeszłości, ale ma za to wpływ na to, co dzieje się tu i teraz. Profesor zamierzał skupić się na synku  i ich relacji. Chciał chociaż w niewielkim stopniu wynagrodzić chłopcu stracone lata. Nie mógł mieć pewności, czy jego działania zakończą się sukcesem, ale wiedział, że zrobi wszystko by spełnić się w swojej nowej roli.

Zdziwiony malec uważnie przyglądał się  tej wyjątkowo szybkiej przemianie Andrzeja. Szczere rozbawienie od razu momentalnie zniknęło z twarzy Profesora ,już w chwili gdy chwycił skórzaną oprawę książki.  Nadzieja i iskierki ekscytacji, które zdążyły zabłysnąć w oczach Alex’a również wyparowały, gdy napotkał na spochmurniałą twarz ojca.

- Uwierz mi, nie zainteresuje cię ten staroć- stwierdził lekceważąco Profesor , odkładając pozycję na swoje miejsce. Alex zmarszczył czoło, uważnie przyglądając się tacie, który wyraźnie unikał jego wzroku. Żyłka na czole Falkowicza zaczęła niebezpiecznie pulsować.

-Dlaczego ? – mały nie zamierzał tak łatwo ustąpić. Wciąż usilnie wpatrywał się w chirurga. Reakcja Profesora zaintrygowała go prawie w równym stopniu, co artykuł. Malec nie potrafił pohamować swojej wrodzonej ciekawości. Zastanawiał się, dlaczego publikacja wywołała taką zmianę w zachowaniu Falkowicza ?

- To jedynie marzycielskie wywody pewnego młodzika, nic ponad to – stwierdził stanowczo Profesor, wzruszając obojętnie ramionami. Nerwowo przeczesał dłonią swoje krótkie włosy. Ruszył w stronę kuchni by rozpakować zrobione przez nich wcześniej zakupy. Pragnął jak najszybciej odgonić od siebie uciążliwe myśli, skupiając się na tak prozaicznej czynności jak wykładanie produktów na marmurowy blat. Przeszywający wzrok synka spowodował u niego niekontrolowany napływ wyrzutów sumienia. Andrzej próbował jak najszybciej pozbyć się wyrazu gniewu i rozgoryczenia ze swojej twarzy, niestety tym razem nie był w stanie sprostać temu wyzwaniu. W obecności Alex'a wszystkie jego maski, które wykorzystywał w życiu codziennym, zdawały się być nietrwałe, a co gorsza kompletnie bezużyteczne. Falkowicz zaczynał powoli gubić się w tej nowej rzeczywistości, czuł się jakby ktoś pozbawił go systemu obronnego. Jednak dziwnym trafem nie potrafił zgrywać pozorów przed synkiem. Nie potrafił, a może nie chciał ? Właśnie w tym tkwiło sedno całej sprawy. Chirurg chciał lepiej poznać małego, ale również pragnął by i synek poznał jego prawdziwe oblicze. Nie miał zamiaru nikogo przed nim udawać.

- Podobno żyjemy, półki mamy marzenia – zaczął pewnie mały, zerkając na ojca – Zawsze tata mi to powtarzał…- zaczął pozbawionym emocji głosem, po czym spuścił głowę – Znaczy… Anthony – poprawił się momentalnie , napotykając na pozbawione wyrazu spojrzenie Falkowicza, który zacisnął mocno usta w wąską linię. Doskonale zdawał sobie sprawę ile Anthony znaczył dla jego synka, ale wciąż nie mógł pogodzić się z faktem, że ten zupełnie obcy mu mężczyzna wywarł tak ogromny wpływ na chłopca. Zdawał sobie sprawę, że Ravenswood już na zawsze pozostanie w sercu malca, ale nie mógł znieść myśli, że to nie jemu przypadło bycie numerem jeden w kategorii „tata”. Najgorszym był jednak fakt, że za zaistniałą sytuację mógł w głównej mierze obwiniać tylko i wyłącznie siebie. Bezwiednie ,mocno ścisnął plastikową butelkę, którą właśnie wyciągał z torby z zakupami. Bogu ducha winny jogurt pod wpływem silnej dłoni chirurga zaczął wydobywać się poza zakrętkę opakowania.

- To prawda – mruknął ze zrozumieniem Profesor, ścierając truskawkowy przysmak z dłoni – Jednak autor tej pracy zatracił granicę między życiem z marzeniami – podkreślił dobitnie- a życiem marzeniem – dodał surowszym głosem, odkładając butelkę mleka, do stojącej za nim, wbudowanej w kuchenny blat lodówki.

- Andrzej Baran – przypomniał sobie chłopiec, marszcząc wyczekująco czoło, usiadł na jednym z designerskich, czarnych krzesełek barowych, znajdujących się przy wyspie kuchennej  – Zna go pan ? – zapytał szczerze zainteresowany, nie spuszczając wzroku z twarzy mocno zaskoczonego jego słowami taty. Mały czasem zapominał jak powinien zwracać się do Falkowicza, wciąż czuł się niepewnie w tej sytuacji, jednak to nie ten zwrot przyciągnął uwagę chirurga, a wypowiedziane przez malca nazwisko. Andrzej chrząknął nieznacznie, kręcąc głową z niedowierzaniem. Z minuty na minutę synek zaczynał coraz bardziej go zaskakiwać.Uniósł oczy ku górze, zastanawiając się ,czy to kolejne zrządzenie losu , że jego syn właśnie spośród setek publikacji znajdujących się na półkach wybrał właśnie tą jego autorstwa ?

- Właściwie ….- westchnął teatralnie Profesor, unosząc lewy kącik ust do góry – To mój stary, dobry znajomy- przyznał otwarcie, uśmiechając się tajemniczo  w stronę Alex'a. Również spoczął na jednym ze stołków barowych, tuż obok malca.

- Pracował z tobą and lekiem ? – zapytał z zaciekawieniem chłopiec, Andrzej z łatwością dostrzegł radosne iskierki ekscytacji, które rozświetliły wpatrzone w niego oczy małego.

- Można nawet powiedzieć, że to on zapoczątkował cały ten proces – westchnął ciężko Falkowicz, podrywając się z siedziska. Uśmiech niespodziewanie zniknął z jego oblicza.

- Skoro to twój przyjaciel, to dlaczego uważasz, że jego praca jest nic nie warta ? – zapytał szczerze chłopiec, uważnie lustrując sylwetkę ojca, który udał się do holu w poszukiwaniu jego torby podróżnej. Andrzej słysząc jego słowa parsknął śmiechem, ukazują rząd śnieżnobiałych zębów.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – odpowiedział mu ciepły głos z korytarza, malec również zeskoczył ze stołka, dołączając do taty.

-Mówisz jak ciocia Agata – westchnął znudzony chłopiec, obdarzając Andrzeja swoim rozbrajającym uśmiechem.

-Nigdy nie wątpiłem w życiową mądrość doktor Woźnickiej – odrzekł pewnym głosem chirurg, uważnie rozglądając się po obszernym holu. Zastanawiał się ,gdzie Alex położył swój bagaż.

- Życiowa mądrość i ciocia ? – zastanawiał się głośno malec, marszcząc brwi – Chyba nie mówimy o mojej cioci Agacie – podkreślił stanowczo, zauważywszy zieloną torbę, którą pozostawił tuż przy rzędzie mahoniowych regałów.

- Twoja ciocia ? – zaśmiał się chirurg, podążając za synkiem w kierunku biblioteczki – Masz ją na wyłączność ? – włożył ręce do kieszeni swoich grafitowych spodni, zerkając na małego z rozbawieniem.

- Jestem jej jedynym chrześniakiem – rzekł usprawiedliwiająco malec, chwytając swoją niewielką dłonią uchwyt poliestrowej torby w malutkie, ciemnozielone krokodylki z jednej ze znanych kreskówek. Z wysiłkiem podniósł ją z podłogi, był bardzo zmęczony. Trudy dzisiejszego dnia mocno dały mu się we znaki. Alex’owi wydawało się wręcz, że oczy same zamykają mu się pod ciężarem ołowianych powiek. Ledwie był w stanie utrzymać równowagę. Godziny oczekiwania i niepewności wyczerpały jego siły. Ponadto zmęczenie podróżą i głód sprawiły, że tylko radość ze spotkania z ojcem powstrzymywała go przed zapadnięciem w długą, słodką drzemkę, o której marzył odkąd razem z Adamem wreszcie dostał się do kliniki Andrzeja.

-To wiele wyjaśnia – rzekł ironicznie Profesor, unosząc znacząco brew do góry- Jeśli tylko będziesz chciał, to możemy odwiedzić jutro panią Agatę, już z nią o tym rozmawiałem – zaproponował śmiało Andrzej, wyciągając w stronę synka dłoń, chcąc pomóc mu w niesieniu bagażu.

-Naprawdę ! – ucieszył się chłopiec, podążając za Falkowiczem w stronę szklanych schodów, prowadzących na pierwsze piętro ogromnej willi. Profesor przytaknął mu skinieniem głowy. Mały zdawał się nie słyszeć słów taty, który zaproponował, że zaniesie do pokoju jego bagaż. Zrezygnowany Andrzej  pokręcił przecząco   głową, widząc walczącego z dużą torbą synka, który  sam  próbował wnieść ją po schodach.

- Może jednak Ci pomogę, co ? –zapytał z troską Falkowicz , widząc upartego chłopca, który ledwie trzymał bagaż w swojej rączce. Spojrzał na małego z mieszaniną rozbawienia i politowania.

- Sam sobie poradzę – stwierdził pewnie malec, zaciskając mocniej palce na beżowym uchwycie – Dziękuję – posłał tacie nieznaczny uśmiech, który kontrastował z błyskiem zacięcia widocznym w stalowych oczach Alex’a.

- Cała Wiki – mruknął cicho Profesor, uśmiechając się pod nosem.

Alex uważnie przyglądał się wnętrzu domu Falkowicza. Zauważył, że piętro, tak jak parter również zostało poddane gruntownemu remontowi. Mały był pod ogromnym wrażeniem zmian, które dokonały się w wystroju tego domostwa.

-Sam tutaj mieszkasz ? – zapytał zaintrygowany malec, zerkając wyczekująco na ojca. Wydawało mu się dziwne, by tylko jedna osoba zamieszkiwała tak ogromny dom.

- Tak – odparł zgodnie z prawdą Falkowicz, razem z synem kierując się na sam koniec przestronnego korytarza.

-Chyba nie potrafiłbym mieszkać sam w takiej wielkiej willi – przyznał szczerze malec, nie spuszczając wzroku z Profesora, któremu wreszcie udało się przekonać chłopca by pozwolił mu zanieść bagaż do pokoju gościnnego.

- Nie miałem innego wyboru – westchnął teatralnie Andrzej, unosząc lewy kącik ust do góry. On również w pełni zgadzał się z synkiem, samotna egzystencja w tym olbrzymim domu już od dawna dawała mu się we znaki. Wszechogarniająca pustka, którą napotykał po powrocie z pracy coraz bardziej ciążyła mu na sercu.

-Myślałem, że wujek Adam też tutaj mieszka – zaczął niepewnie mały, kiedy znaleźli się już prawie przy drzwiach do niewielkiego, acz przytulnego pokoju.

- Kiedyś mieszkał w tym domu, ale przeprowadził się do siebie, do Mińska – wyjaśnił mu Falkowicz, otwierając dębowe drzwi na oścież. Zaintrygowany Alex podążył za nim. – Poza tym Adam strasznie bałaganił – prychnął ironicznie Profesor, unosząc znacząco brwi ku górze. Delikatnie położył torbę synka na mięciutkim, jasnym kocu, okrywającym materac niewielkiego łóżka.

-Wiele się zmieniło odkąd byłem tutaj pierwszy raz – napomknął prawdziwie zdumiony chłopiec, gdy wreszcie znaleźli się w środku. Mimo że kiedyś już miał okazję razem z wujkiem Adamem trochę pozwiedzać dom Profesora ,to w tym momencie z trudem odnajdywał w mijanych pomieszczeniach znajome elementy.

-Podobno wielkie zmiany zaczynają się od małych kroczków – szepnął tajemniczo Falkowicz, uśmiechając się szczerze. Z nieukrywaną dumą zlustrował efekty swojej pracy, czekając na reakcję Alex’a.

Mocno zaskoczony chłopiec przez dłuższą chwilę przyglądał się niewielkiemu pokojowi, który wypełniał zestaw funkcjonalnych i gustownych mebli, które zdawały się w pełni odzwierciadlać jego potrzeby. Stylowa, designerska biblioteczka i kolorowy fotel wiszący w formie worka, jak i ogromna grafika przedstawiająca jego ulubiony, zabytkowy model forda wprawiły malca w osłupienie. Nieoczekiwany smutek malował się na twarzy chłopca, który z każdą kolejną sekundą zdawał się być coraz bardzie przygnębiony. Zdziwiony Profesor uważnie przyglądał się przemianie Alex’a, który wcześniej tryskał zaskakująco dobrym humorem. Falkowicz musiał przyznać, że właśnie takiej reakcji kompletnie się nie spodziewał. Synek wciąż pozostawał dla niego zagadką.

-Czyj to jest pokój ?- zapytał cicho Alex, zaciskając mocniej wargi.

-Twój – odparł zdezorientowany Falkowicz, unosząc pytająco lewą brew do góry. Nie miał najmniejszego pojęcia, do czego mały zmierza swoim pytaniem.

-Mój ?- zaczął z niedowierzaniem malec, z błyskiem w oczach lustrując postać taty.

-Oczywiście- odpowiedział pewnie Profesor, unosząc jeden kącik ust do góry – Tylko mi nie mów, że nie trafiłem z tonacją kolorów ?- westchnął z udawanym żalem Andrzej, nonszalancko opierając się o białą komodę ,stojącą tuż pod wychodzącym na ogród oknie.

-Nie, jest idealny- przyznał dobitnie Alex, patrząc na ojca roziskrzonym wzrokiem- Ale … – zaczął już pewniej, podchodząc do stojącego nieopodal łóżka.

-Ale ? – Profesor podłapał go za słowo, unosząc wyczekująco brew.

- Ale poduszki są krzywo ułożone- zaśmiał się chłopiec, z zadziwiającą perfekcją układając kolorystycznie małe poduchy.

-Rzeczywiście- rozbawiony Falkowicz przyznał mu rację, uśmiechając się półgębkiem.

---***---

Kiedy mały już na dobre zadomowił się w swoim nowym pokoju i dokładnie zwiedził już wszystkie pomieszczenia w domu Profesora, nie omieszkawszy przy tym precyzyjnie wypytać go o autora każdego obrazu, które licznie zdobiły ściany mieszkania chirurga , zmęczeni i wygłodniali panowie wreszcie zdecydowali się skonsumować przyzwoitą kolację. Ich życzenie okazało się niezwykle trudne do zrealizowania, gdyż Falkowicz wysłała swoją gosposię na tygodniowy urlop, nie prosząc jej wcześniej o pozostawienie przygotowanych przez nią  obiadów w lodówce. Ponadto późna pora uniemożliwiała im zmówienie przyzwoitego posiłku do domu, gdyż o tej godzinie mogli liczyć jedynie na kiepską pizzę, bądź chińszczyznę wątpliwego pochodzenia. Andrzej próbował uniknąć tej opcji za wszelką cenę, więc postanowił zmierzyć się ze swoją piętą achillesową, a mianowicie wraz ze swoimi zdolnościami kulinarnymi, a raczej ich rażącym brakiem, chirurg postanowił własnoręcznie przygotować wyśmienitą potrawę. Andrzej bez wątpienia był koneserem win i wyrafinowanych smaków, w każdym tego słowa znaczeniu. Mimo sprecyzowanego gustu kulinarnego i kubków smakowych godnych najsurowszego krytyka, zdolności Falkowicza w kwestii przygotowywania posiłków ograniczały się jedynie do ugotowania wody na herbatę, podgrzania zupy, czy zrobienia zwykłej, szkolnej kanapki. Po prostu Andrzej był zdania, że jeśli ktoś nie ma o czymś najmniejszego pojęcia , to naturalnym jest ,że nie powinien nawet próbować profanować danie, a po prostu pozostawić jego przygotowanie komuś kompetentnemu. Profesor nie znosił partactwa w każdej dziedzinie swojego życia i z pewnością nie miał najmniejszego zamiaru kalać swoim umiejętnościami  dań- klasyków, nawet tak banalnych  jak spaghetti. Był perfekcjonistą i zawsze oczekiwał od siebie najwyższych wyników, dlatego po prostu unikał porażki, na co dzięki sporym wpływom finansowym mógł sobie na szczęście pozwolić.

- Co my tutaj mamy ?- mruknął do siebie Falkowicz, otwierając drzwi lodówki na oścież. Mimo, ze szklane półki wypełnione były po brzegi jedzeniem, Andrzej nie mógł dostrzec na nich żadnych interesujących produktów, z których mógłby przygotować jakąś smaczną potrawę.

- Jestem głodny, tato – powiedział cicho malec, który  siedział na stołku barowym, tuż przy wyspie kuchennej, obserwując Andrzeja, który już od dłuższego czasu przeszukiwał lodówkę. Alex oparł pulsujące czoło na dłoniach, wzdychając ciężko. Był wyczerpany dzisiejszym dniem, ale przez uporczywy głód nie był w stanie zasnąć.

- Co powiesz na paellę z kurczakiem ? – zapytał ciepło Profesor, uśmiechając się niepewnie do synka.Próbował odtworzyć w pamięci przepis, lecz przychodziło mu to z trudem. Wyciągnął z lodówki całą sztukę drobiu przyglądając jej się z nietęgą miną. Sam był zdziwiony, że zaproponował właśnie to danie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że właściwie tylko je potrafi przygotować. Pamiętał jak  Wiki bezskutecznie próbowała kiedyś nauczyć go sporządzać  ten podstawowy specjał kuchni hiszpańskiej, oczywiście nie obyło się bez salwy donośnego śmiechu i pokaleczonych palców. Falkowicz wiedział, że był raczej miernym uczniem, ale postanowił zaryzykować. Nie miał innego wyboru, w końcu jego synek był bardzo głodny, a on po prostu musiał coś z tym zrobić.

- Uwielbiam paellę – mały trochę się rozchmurzył, podchodząc do pogrążonego w kuchennym rozgardiaszu ojca.- Mama często gotuje tą potrawę – przyznał pewnym głosem przyglądając się niezdarnym poczynaniom taty.

- Raczej nie osiągnę jej poziomu- stwierdził pewnie Profesor, śmiejąc się pod nosem. Falkowicz nieudolnie próbował rozdzielić kurczaka na części. Chirurg, który potrafił z łatwością zespolić najmniejsze naczynie, czy bez trudu pozbyć się rozległego krwiaka był bezradny w starciu ze zwykłym drobiem.  Andrzej westchnął zrezygnowany, gdy po raz kolejny tępy nóż zawiódł go, boleśnie przecinając jego palce. Zdenerwowany Profesor sięgnął do apteczki, w której nieoczekiwanie znalazł skalpel. Nie zastanawiając się dłużej sięgnął po dobrze znane sobie narzędzie, które zamierzał wykorzystać w kuchni.

- Tato ? – zapytał zaintrygowany malec, uważnie obserwując preparującego mięso Falkowicza, który zmarszczył czoło w napięciu.

-Tak – mruknął niewyraźnie mężczyzna, z chirurgiczną precyzją skupiając się na pozbyciu niechcianej skóry.

- Nie odpowiedziałeś na moje wcześniejsze pytanie –zagadnął niespodziewanie, lecz napotkał na zdezorientowany wzrok ojca – To dotyczące pracy twojego przyjaciela – uściślił, nie spuszczając swojego spojrzenia z Falkowicza. – Dlaczego uważasz jego pracę za kiepską ? –zdziwił się, marszcząc wyczekująco brwi. Mały nawet nie był od końca świadomy jak  bardzo ceni sobie opinię Profesora.

- Mój drogi – westchnął ciężko Falkowicz, odrywając się od przygotowań, gotujący się makaron zaczął powoli kipieć, jednak chirurg nie był w stanie tego dostrzec.- Ja wcale nie twierdze, że jest ona kiepska – stwierdził stanowczym głosem – Po prostu nie widzę niczego złego w odrobinie samokrytyki – przyznał, unosząc lewą brew do góry. Alex spojrzał na niego zdezorientowany, kompletnie nie zrozumiał sensu słów taty. Falkowicz zaśmiał się , widząc zmarszczone czoło malca.

- Nie rozumiem – przyznał szczerze chłopiec, obdarzając Profesora nieodgadnionym spojrzeniem.

-To długa historia – stwierdził ostrzejszym głosem chirurg, zmniejszając gaz na kuchence. Cała kuchnia wyglądała jak rodem z tsunami. Marmurowe blaty pokrywała warstwa tłuszczu i fragmenty warzyw, a nierdzewna kuchenka elektryczna nosiła znamiona ostrego sosu i piany z gotujących się muszli. Falowicz wolał nie zastanawiać się komu przypadnie rola posprzątania tego bałaganu. – Chyba powinienem dać pani Krysi sporą podwyżkę- lekarz utwierdził się w tym przekonaniu, próbując odcedzić makaron. Gorący wrzątek musnął dłonie chirurga, parząc go przy tym boleśnie. Andrzej zagryzł mocno dolną wargę, próbując opanować falę ostrych słów pogardy dotyczących nierdzewnego garnka. Wcześniej Profesor nie był w stanie do końca docenić pracy swojej gosposi, teraz wiedział jakim wysiłkiem okupione są jego smaczne obiady ,przygotowywane przez sympatyczną emerytkę.

- Ja mam czas – odparł przekornie malec, wysyłając Andrzejowi swój czarujący uśmiech.

- Kiedyś ci to wyjaśnię – odparł niewzruszony Profesor – Ale teraz nie jest to chyba najlepszy moment- przyznał szczerze próbując zapanować nad przypalającym się sosem.- Poza tym już zdążyłeś poznać autora tej pracy – Falkowicz puścił małemu oczko, nerwowo przeczesując ręką swoje przyprószone już siwizną włosy. Alex przyglądał się tacie zaintrygowany, nie zrozumiał jego aluzji.

---***---

Kiedy malec na prośbę Andrzeja przygotował na jadalnianym stole nakrycia do ich długo wyczekiwanego posiłku, nie mógł powstrzymać swojej ciekawości i ponownie tego dnia udał się pod biblioteczkę Falkowicza. Po chwili znalazł interesującą go publikację i trzymając niewielką książkę w swojej małej dłoni usiadł na wygodnej, skórzanej sofie. Chłopiec nawet nie zauważył, kiedy oprawiona w twardą okładkę praca wypadła mu z rączki, a on nieoczekiwanie wreszcie poddał się swojemu zmęczeniu i odpłynął w słodką krainę snów.

---***----

Dumny ze swojego dzieła Profesor postawił gotowe, parujące danie na ciemnym, sporych rozmiarów stole znajdującym się na granicy kuchni i salonu. Przyjrzał się największemu dorobkowi kulinarnemu w swojej krótkiej kucharskiej karierze, uśmiechając się z satysfakcją i rozejrzał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu syna, który kilkanaście  minut temu postanowił  przygotować nakrycie w jadalni. Falkowicza zdziwiła nieoczekiwana cisza, która pojawiła się, gdy tylko mały opuścił kuchnię. Nie chciał nawet zastanawiać się nad dziwną  pustką, która od razu po wyjściu malca pojawiła się w jego sercu. Andrzej nie spodziewał się jak wiele ten mały chłopiec wnosił do jego domu. Sam dziwił się sobie ,dlaczego z taką łatwością przychodzi mu rozmowa z synem. Nie pamiętał ,kiedy ostatnio był wobec kogoś taki szczery, naturalny ? Przy mały zdawał się być kimś zupełnie innym i  to trochę zaczynało go przerażać. Spodziewał się, że zmęczony chłopiec postanowił trochę wypocząć, zresztą wcale mu się nie dziwił. Profesor wiedział, że kilka godzin oczekiwania na lotnisku bardzo nadwątliło siły malca, który i tak starał się w pełni wykorzystać ten krótki, wspólnie spędzony  czas, który dzisiaj zaoferował im przewrotny los. Przeklinał w myślach Marka, który w dużej mierze był odpowiedzialny za  dzisiejszy upadek planów Profesora.

- Alex – powiedział głośno chirurg, przechodząc do salonu. Od razu spostrzegł małą postać śpiącą w najlepsze na jego beżowej sofie. Uśmiechnął się szeroko na ten widok, mimowolnie wspominając swoje pierwsze spotkanie z Alex’em w tym domu. – Synu- ostrożnie poklepał malca po ramieniu, ale wymęczony wrażeniami tego dnia chłopiec tylko nieznacznie obrócił głowę w drugą stronę, mrucząc cicho pod nosem.

- To chyba nie posmakujemy tej legendarnej paelli – cmoknął z rezygnacją Falkowicz, delikatnie podnosząc synka. Wiedział, że nie ma większych szans na to by wykończony chłopiec obudził się na tyle by zjeść kolację.

---***---

Andrzej ostrożnie ułożył malca na łóżku w jego pokoju, szczelnie okrywając go mięciutkim, szarym kocem, po czym czule pogłaskał synka głowie. Bezszelestnie opuścił jego pokój, jednak gdy ostrożnie  zamykał  drzwi usłyszał cichy głos chłopca.

- Obiecałeś, że przed snem opowiesz mi bajkę, tato – przypomniał mu mały, który przeciągnął się ,ziewając głośno. Obudził się w chwili , gdy Andrzej gasił światło. Mimo że oczy kleiły mu się ze zmęczenia nie miał zamiaru odpuścić, liczył na porządną dobranockę ze strony ojca. W końcu Falokowicz jeszcze dzisiaj obiecał mu, że mu ją opowie. Ponadto Alex był bardzo przywiązany do tego wieczornego rytuału.

- Ja ? –zdziwił się Profesor, niewinnie unosząc pytająco brwi do góry – Niczego takiego sobie nie przypominam – zastrzegł, uśmiechając się szelmowsko.

- Bez niej nie zasnę – przyznał mały, robiąc na brzegu łóżka miejsce dla taty. Falkowicz westchnął teatralnie, po czym mrugnął do synka porozumiewawczo. Przysiadł tuż obok malca.

- To o czym życzysz sobie usłyszeć ? – zapytał ciepło, nie spuszczając troskliwego wzroku z zaspanej twarzy chłopca.

- Zdaję się na ciebie – oparł rozbawiony malec, wtulając głowę w puszystą, czerwoną poduchę.

- Skoro tak – odparł pewnie Falkowicz, opierając łokieć na kakaowej etażerce – To co powiesz na opowieść o chłopcu, który podróżuje po innych planetach, aż wreszcie napotyka na swojej drodze zagubionego pilota ? – uśmiechnął się tajemniczo w stronę syna. Gdy po wielu latach sięgnął po książkę, którą zaledwie kilka dni temu dostał od brata, wciąż nie potrafił pozbyć się ogromnego  wrażenia, jakie ona na nim wywarła. Wydawało mu się, że wcześniej nie potrafił dostrzec nawet jednej dziesiątej przesłania, jaką za sobą niosła.

---***---

Chłopiec od dobrych kilku minut przysłuchiwał się opowiadanej przez Falkowicza bajce, jednak słowa chirurga zdawały się zlewać w jego umyśle w jeden wielki ciąg niezrozumiałych wyrazów, mały był już bardzo zmęczony, jednak bardzo chciał wytrwać do końca opowieści.

- A czy ty też jak Mały Książę masz taką swoją Różę ? –zapytał z widocznym zainteresowaniem mały, wpatrując się w napięciu prosto w ciemnoszare oczy Andrzeja. Już jakiś czas temu w jego umyśle wyklarował się pewien plan, a z każdej kolejnej rozmowy przeprowadzonej zarówno  z mamą, jak i z tatą dochodził do bardzo intrygujących wniosków. Alex nie byłby sobą gdyby nie zaczął działać. On w przeciwieństwie do Wiktorii nie widział sensu w odwlekaniu nieuniknionego. Gdy tylko zobaczył jak jego mama zachowuje się w towarzystwie Falkowicza miał pewność, co do jej uczuć. Ojciec również jak na razie go nie zawiódł. Alex był zdeterminowany by mieć prawdziwą rodzinę. Nie rozumiał faktu , że skoro Rudowłosa kocha Profesora, a on odwzajemnia jej uczucie, to dlaczego nie mogą być razem ? Mały chciał mieć zarówno mamę jak i tatę przy sobie. Chłopiec przyrzekł sobie, że jeśli rodzice nie zdecydują się na pierwszy krok w tej sprawie, to on nie omieszka ich wyręczyć. Nie potrafił przyglądać się bezczynnie całej tej sytuacji. Swoim szczerym, dzieciecym sercem zrozumiał, że nie chce już dłużej godzić się na to by dobrowolnie pozbawiać się jednego z rodziców. W końcu kochał ich oboje i chciał pomóc im w zdobyciu szczęścia. Przecież miał w tym też swój cel.

- Chyba każdy ją ma – przyznał pewnie chirurg, czując się nie do końca komfortowo pod przenikliwym spojrzeniem malca – Jednak nie do końca zdajemy sobie sprawę, że …- Falkowicz wskazał na widoczne za okno niebo, nakreślając w powietrzu okrąg – gdzieś tam ona wciąż na nas czeka – dodał z przekonaniem, poprawiając kocyk chłopca, który na jego słowa zmarszczył brwi, intensywnie nad czymś rozmyślał.

- A może Róża nie zawsze jest Różą? – zastanawiał się głośno mały, sugestywnie spoglądając na ojca.

- Jak to mówią „ miłość nie jedno ma imię” – odparł przekornie chirurg, masując dłonią pulsujące skronie. Jemu również ten dzień mocno dał się we znaki, jednak nie zamierzał okazywać tego przy synu.

- Moja mama ma na imię Wiktoria – powiedział spokojnym głosem malec, wciąż uważnie przyglądając się chirurgowi. Andrzej zrozumiał cel, w jakim mały wypowiedział to z pozoru oczywiste zdanie. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego synek ma absolutną rację.

- Wiem – odparł zmieszany Profesor, przełykając głośno ślinę – Ja i twoja mama…-zaczął dziwnie niepewnym jak na siebie głosem, przenosząc swoje spojrzenie z powrotem na malca.

- Tato – Alex spojrzał na Falkowicza wyczekująco, po czym dotknął swoją rączką jego dłoni – Opowiesz mi o sobie i mamę,o tym  jak się poznaliście…- poprosił cichym głosem, mocniej ściskając rękę Andrzeja. Profesor nawet gdyby chciał nie potrafiłby w tym momencie odmówić synkowi.

- Wiesz – Falkowicz uniósł nonszalancko lewy kącik ust do góry – Poznaliśmy się raczej zwyczajnie, w szpitalu- stwierdził przekornie, czochrając go po głowie. Alex spojrzał na niego cielęcym wzrokiem.

- Dobrze wiesz, co mam na myśli – westchnął zniecierpliwiony malec, marszcząc czoło w oczekiwaniu.- Chodzi mi o to, jak  zakochałeś się w mojej mamie – podkreślił dobitnie. Momentalnie zauważył nienaturalny błysk w ciemnoszarych oczach ojca. Chłopiec chciał mieć pewność, co do uczuć chirurga. W przeciwieństwie do Wiki, zachowanie Falkowicz było dla niego jedną wielką zagadką, którą z trudem przychodziło mu rozszyfrowywać. To była jedna z wielu cech, która łączyła ojca i syna.

- Nasza historia to pasmo wzlotów i upadków- przyznał szczerze Profesor, nieoczekiwany ciepły uśmiech pojawił się na jego twarzy- Oczywiście, jak pewnie wiesz, te mniej przyjemne wydarzenia przeważają – uniósł znacząco lewą brew, kątem oka spoglądając na zaciekawionego malca, który usiadł na łóżku, by lepiej słyszeć Falkowicza.

- Ale – zagadnął podekscytowany malec, którego ciekawość przeważyła nad zmęczeniem.- Spodziewam się, że jest tam jakieś ale – uśmiechnął się zawadiacko, podciągając kolana do góry. Oparł głowę na łokciach, wsłuchując się w nową bajkę taty, która zdawała mu się być szalenie ciekawa. W przeciwieństwie do poprzedniej była prawdziwa, a chyba każde dziecko ma słabość właśnie do tych autentycznych opowieści. Zwłaszcza, jeśli rzucają one nowe światło na całą sprawę ponownego połączenie rodziców. Dla Alex’a każda informacja była na wagę złota.

-Pewnie, że jest – zaśmiał się Profesor, przenosząc się we wspomnienia – Oczywiście trudne chwile przeplatają się również z tymi bardziej przyjemnymi momentami – uśmiechnął się tajemniczo, spoglądając na świecący za oknem księżyc. – Myślałem, że mama już trochę ci o NAS opowiadała- zauważył zaciekawiony Falkowicz, ponownie przenosząc swój wzrok na trochę zmieszanego malca. Alex’owi bardzo spodobało się, że tata użył właśnie tego określenia.

- Może… – odparł z pozoru obojętnym głosem, unikając palącego spojrzenia Andrzeja. Alex koniecznie chciał poznać wersję wydarzeń Profesora, nie tylko by lepiej zrozumieć decyzję jakie podjął on w przeszłości i dzięki temu lepiej go poznać, ale również by dowiedzieć się ile tak naprawdę znaczył dla chirurga związek z Rudowłosą. Mały chciał mieć pewność, że jego działania mają jeszcze sens. W końcu minęło już tyle lat od ich rozstania… Ostatnią rzeczą, której pragnął Alex było by mama po raz kolejny przez niego cierpiała, nie chciał do tego dopuścić. Mimo że Falkowicz z dnia na dzień stawał się dla niego kimś coraz bardziej ważnym, to jednak Wiktoria bezsprzecznie zajmowała pierwsze miejsce w sercu synka. Miała na niego największy wpływ, a jak na razie chirurg nie mógł równać się z nią w żadnej kategorii. Alex zrobiłby dla swojej mamy wszystko,  przecież to dzięki Wiki zdecydował się w ogóle dać szansę Profesorowi, czego oczywiście nie żałował. Wiki nawet nie mogłaby przypuszczać jak bardzo mały jej ufał i jak usilnie starał się by wreszcie była szczęśliwa.

-  Nasz historia nie jest ani oczywista, ani prosta…- zaczął po chwili ciszy Profesor – Można powiedzieć, że jest raczej trudna do zrozumienia – przyznał, marszcząc brwi. Jednak Alex kompletnie się tym nie zraził. Z coraz większą ciekawością wsłuchiwał się w każde słowo ojca.- Jesteś pewien, że chcesz to usłyszeć ? – zapytał w napięciu, sam nawet nie wiedział czemu, ale czuł, że musi wyznać synkowi całą prawdę. To było dla niego nietypowe. Chyba tylko Alex potrafił wzbudzić w Falkowiczu taki przypływ szarości, nie wiedzieć czemu chirurg nie obawiał się potępienia ze strony małego, być może dlatego nie bał się przed nim otworzyć ? Z perspektywy czasu Andrzej bardzo wstydził się swojego postępowaniu, ale nie zamierzał tuszować swoich niezaprzeczalnych błędów. Sądził, że Alex jest chyba jedyną osobą, która zasługuję by poznać całą prawdę. Zarówno on jak i Wiki byli mu to winni.

- Chcę – odpowiedział stanowczo malec, obdarzając ojca spojrzeniem pełnym ekscytacji.

- Nie chciałbym byś stracił o mnie dobre mniemanie – przyznał przygaszony Profesor, zaciskając dłonie w pięści – Ja byłem wtedy zupełnie innym człowiekiem.... –  zaczął bezbarwnym tonem chirurg , mocno zaciskając szczęki. Nie chciał w ciągu kilku minut stracić zaufania syna, które skrzętnie budował przez ostatnie tygodnie. Po prostu nie mógł sobie na to pozwolić, a już stanowczo nie teraz, kiedy znajdowali się w przełomowym punkcie swojej relacji.

- Cieszę się, że tutaj jestem – stwierdził z pełnym przekonaniem malec, przytulając się do mocno zaskoczonego tym faktem  Andrzeja – Kocham Cię tato i nic tego nie zmieni – przyznał dobitnie, nie puszczając ramienia Profesora, którego stalowego oczy zaszkliły się nienaturalnie. Prawdziwie zdumiony Falkowicz chrząknął nieznacznie, próbując ukryć swoje wzruszenie. Wciąż dopiero uczył się okazywać w widoczny sposób swoje prawdziwe  uczucia, choć jego synek, który już od dobrych kilku tygodni szkolił go w tym zakresie, nawet nie dostrzegł tej powściągliwości w zachowaniu ojca. Wcale nie przeszkadzało mu, że Andrzej zachował nieznaczny dystans w tej sytuacji. W ciągu kilku ostatnich spotkań zdążył już trochę poznać ojca. Wiedział, że dla taty są to zupełnie nowe doświadczenia, dlatego zdecydował się być wobec niego trochę bardziej wyrozumiały. Wciąż uważnie obserwował Profesora, chcąc lepiej go poznać i szybko odkrył, że właśnie takim pozornym dystansem chirurg próbuje w pewien sposób odnaleźć się w swojej nowej roli. Mały obmyślił sobie zupełnie nietypową taktykę, dzięki której próbował lepiej rozszyfrować Andrzeja. Paradoksalnie nie zamierzał zachowywać wobec taty oczywistego dystansu i wycofania, którego Falkowicz mógłby się po nim spodziewać, a postanowił być wobec ojca szczery i bezpośredni. Sądził, że takim zachowaniem w pewien sposób zbije Profesora z pantałyku i wymusi na nim by i on okazał mu swoje prawdziwe uczucia. Dzięki temu mały chciał szybciej poznać granice, do których może się posunąć , a i również pragnął wypróbować tatę. Miał zamiar wystawić Falkowicza na próbę. Jak na razie wszystko szło po jego myśli, Andrzej kompletnie gubił się w tej nowej rzeczywistości. Otwartość małego niezwykle go oszołomiła. Ponadto Alex chciał postawić sprawę jasno, zależało mu na tacie i jak najszybciej pragnął mu to udowodnić i dowiedzieć się czy i na to samo może liczyć z jego strony. Tylko swoją naturalnością i bezpośredniością mógł wymusić na chirurgu by ten był wobec niego szczery. Jak na razie udawało mu się to bezbłędnie.

- W takim razie, możemy uznać, że cała opowieść ma jakieś światełko w tunelu – powiedział pewnym głosem Profesor, z czułością patrząc na malca. Niewątpliwe Alex był chyba najcenniejszym darem od losu jaki z Wiki tylko mogli sobie wymarzyć. Mimo że ich związek zakończył się już lata temu, to Andrzej miał nadzieję, że uda im się go odbudować, w końcu mieli dla kogo starać się by tak właśnie się stało. Pomimo wielu porażek i wzajemnych krzywd wciąż wiele ich łączyło, a uczucie, które niegdyś do siebie żywili nie wypaliło się ,mimo próby czasu. Falkowicz zerkając na synka musiał przyznać, że jedno na pewno im się udało – właśnie on. A przecież to mały był największym owocem i dowodem łączącego ich uczucia ?  Profesor z każdą kolejną minutą był coraz bardziej oczarowany Alex’em.

- Ja wciąż czekam na to szczęśliwe zakończenie – powiedział ponaglająco mały, śmiejąc się pod nosem. Falkowicz również parsknął śmiechem, spoglądając na niego znacząco. Każdym kolejnym spojrzeniem chłonął całą postać malca, nawet najdrobniejszy uśmiech czy mrugnięcie. Sam nawet do końca nie wiedział jak ważny stał się dla niego synek oraz w jak ogromnym stopniu już wkrótce odmieni on nie tylko jego pogląd na świat, ale wręcz całe życie.

- To nie zależy tylko ode mnie – stwierdził dziwnie nieobecnym głosem, podwijając rękawy swojej granatowej koszuli. Wydawało mu się, że temperatura w pokoju gwałtownie się podniosła.

- Z mojej strony masz pełne błogosławieństwo – stwierdził przewrotnie mały, dając tacie kuksańca w bok – A mama jest po prostu zagubiona…. -dodał cicho, spuszczając głowę. Andrzej doskonale zdawał sobie sprawę z słuszności słów synka. Był mu jednak wdzięczny, za nadzieję, która  na nowo zakiełkowała w jego umyśle.

-Wiesz synu- westchnął ciężko Falkowicz , wpatrując się intensywnie we własne dłonie – Ja i Wiki potrzebujemy jeszcze czasu by to wszystko jakoś poukładać... – powiedział pewnie, nerwowo przeczesując ręką włosy. Sam nie potrafił odnaleźć się w tej sytuacji, więc w jaki sposób mógł wytłumaczyć to małemu chłopcu ? W chwili obecnej nie wiedział, czy postąpił słusznie decydując się na tą rozmowę z malcem. Z każdym kolejnym prawdziwym i  szczerym stwierdzeniem synka na jego sercu zaciskała się coraz to mocniej i mocniej zimna jak lód tkanina. Wydawało mu się, że głos zaraz ugrzęźle mu w gardle. Pierwszy raz w życiu znalazł się w takiej sytuacji. W towarzystwie syna czuł się kompletnie zbity z tropu. Po prostu nie potrafił odnaleźć słów, którymi mógłby wyjaśnić mu jak bardzo skomplikowane jest ich wspólne położenie, być może działo się tak,bo po prostu on sam ich nie znał ? Zawsze miał problemy z wyrażaniem uczuć, tym razem było podobnie. Mimo że Andrzejowi zależało na synku, to wciąż nie potrafił w pełni przekazać mu jak bardzo jest on dla niego ważny. Sądził ,że chłopiec dostrzeże jego zaangażowanie i drobne gesty, którymi chciał pokazać mu ile dla niego znaczy, ale przecież podświadomie wiedział, że mały nie może tego zrozumieć. W końcu Alex miał dopiero sześć lat i potrzebował jasnych komunikatów i znaków, Falkowicz doskonale zdawał sobie z tego sprawę jednak wciąż nie potrafił się przemóc i odpowiedzieć na szczere wyznanie malca. Nie jest prawdą, że było dla niego na to  za wcześnie. Już od dawna wiedział, że to co czuje do synka, to bezsprzecznie miłość, choć miała ona zupełnie inne oblicze ,które było mu kompletnie nieznane. Profesor był pewien, że to co czuje do malca, to silne, bezwarunkowe uczucie, które w pewien sposób go nie tyle  przytłoczyło, co wprawiło w osłupienie jest prawdziwe. Na razie sądził, że sam musi uporać się z wachlarzem swoich rozterek i uczuć zanim zdecyduje się powiedzieć synkowi te dwa kluczowe słowa. Nie miał najmniejszego zamiaru fundowania synowi kolejnej uczuciowej huśtawki. Jednak po dzisiejszym wyznaniu małego Falkowicz nie mógł mieć pewności czy dobrze postępuje, nie chciał być wobec synka dłużny, obawiał się, że chłopczyk może  zniechęcić się przez jego rzekomą obojętność, ale Andrzej po prostu chciał dać ich relacji trochę więcej czasu. Nie spodziewał się, że syn będzie wobec niego tak otwarty, zwłaszcza po bardzo trudnych początkach ich znajomości, które ciągle miał w pamięci. Dobrze pamiętał chłodne, pełne gniewu spojrzenie malca, wkrótce po tym jak dowiedział się, że to właśnie on jest jego prawdziwym ojcem. Wiedział, że z synek chyba nie do końca jeszcze wybaczył mu, że zostawił jego mamę, choć Wiki usilnie starał się wytłumaczyć malcowi, że wina za zaistniałą sytuację w głównej mierze leży po jej stronie. Alex zdecydował się go wysłuchać i dać mu szansę, lecz nie spodziewał się , że tak szybko go zaakceptuje, choć Andrzej bardzo tego pragnął. Mały nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni bardzo go zaskoczył. Choć trochę zabawne wydawało mu się, że tą skłonność do "zaskakiwania" innych również po nim odziedziczył. Musiał przyznać, że Alex osiągnął w tym perfekcję. W żadnym wypadku nie był w stanie przewidzieć zachowania chłopca.

- Wiem – mruknął smutno malec – Po prostu chciałbym mieć prawdziwą rodzinę – przyznał z rozbrajającą szczerością, bawiąc się rogiem poduszki – Oddał bym wszystko by mieć zarówno ciebie i mamę przy sobie – dodał pewnie, błysk zaciętości pojawił się w jego zaszklonych oczach. Profesor tak dobrze go rozumiał. Jego szare oczy również pociemniały niebezpiecznie, lecz w tym momencie wydawały się dziwnie puste.

- Obiecuję Ci, że kiedyś tak się stanie – odparł stanowczo Falkowicz, mocniej ściskając dłoń Alex’a. W chwili obecnej był już w pełni zdeterminowany by dopiąć swego. W końcu teraz to nie było tylko jego marzenie…

- To co, opowiesz mi w końcu tą bajkę ? – zaczął po chwili ciszy malec, który wciąż lustrował ojca swoim przenikliwym spojrzeniem. Andrzej wydawał się dziwnie nieobecny, ocknął się dopiero po ponaglających słowach syna.

- Opowieść o aroganckim profesorze i rudej złośnicy ? – zapytał zaczepnie Falkowicz , mimowolnie uśmiechając się rozmarzenie do swoich wspomnień. Oparł się wygodniej o materac, mrużąc sugestywnie oczy.

- Dokładnie –zaśmiał się chłopczyk , opierając pulsującą głowę na poduszce. Ciągle przyglądał się tacie, wciąż nie mógł uwierzyć ,że jest tutaj razem z nim. Andrzej nie mógł wiedzieć, jak bardzo Alex czuł się przy nim szczęśliwy, pełniejszy ? Kiedy mały rozmawiał ze swoim ojcem, słyszał jego błyskotliwe odpowiedzi i zabawne żarty, widział szczery uśmiech i cień rozbawienia na jego twarzy czuł się jakby czas cofnął swój bieg, a on znów miał kochającą się, pełną rodzinę. Bardzo za tym tęsknił. Tragiczny w skutkach wypadek przewrócił jego życie do góry nogami. Chłopiec z trudem odnalazł się w nowej sytuacji, która ponownie diametralnie się odmieniła. Nie zamierzał marnować drugiej szansy od losy. W pewien sposób czuł się wyróżniony, że miał okazję być kochanym przez Anthony'ego, że taki wspaniały człowiek potrafił być dla niego dobrym ojcem i przygarnął go do swojego serca, jednak mały czuł, że wolał by to jednak Andrzej od początku był obecny w jego życiu. Ta myśl trochę go raniła, wydawało mu się, że w pewien sposób zdradza Anthony'ego. Jednak cóż mógł poradzić ? Jakaś dziwna, magnetyczna siła ciągnęła go do chirurga, który z każdą kolejną rozmową stawał się dla małego coraz większym autorytetem. Mimo że znali się dość krótko to jednak bardzo wiele ich łączyło, choć obaj jeszcze nie wiedzieli ile tak naprawdę mają ze sobą wspólnego. W ich przypadku stereotyp więzów krwi wcale nie był mylący. Coś nie do końca określonego sprawiało, że wręcz podświadomie szukali ze sobą kontaktu, wspólnych zainteresowań, tematów. Alex'owi wydawało się ,że tata jest jakimś brakującym elementem układanki, której efektu finalnego przecież nigdy nie widział... Intuicyjnie wyczuwał, że nikt nie jest w stanie mu go zastąpić. Potrzebował właśnie tego istotnego elementu, tego "klocka lego ", bez którego nie był w stanie zbudować solidnych fundamentów.Szukał Andrzeja, a kiedy wreszcie go odnalazł, nie zamierzał zrezygnować. Profesor wydawał się małemu być dziwnie bliski, jakby był cząstką niego samego.W końcu chirurg nie pojawił się na jego drodze przypadkiem.

- Można powiedzieć, że nasza historia to prawdziwa droga „od nienawiści do miłości” – uśmiechnął się półgębkiem Falkowicz, odtwarzając w umyśle swoje pierwsze spotkanie z rudowłosym uparciuchem, które już na zawsze odmieniło jego życie…

XXXVIII cz. II

Hej !
Przepraszam za późną porę, ale ja jestem raczej nocnym markiem, poza tym odsypiałam wczorajszą wenę twórczą, która nie pozwoliła mi zasnąć aż do siódmej rano. Musiałam trochę odreagować i wreszcie się wyżyć :D Skutek nie powiem niezły - całkiem ciekawe dwa obrazy i cały pokój w farbie olejnej , który wymagał ode mnie natychmiastowej interwencji.
Co do części...nie jestem przekonana, czy tego się spodziewaliście :( Śmiem szczerze w to wątpić... Jednak wszystko co wprowadzam ma głębszy sens ( możecie mi wierzyć ). Nawet głupie drzewko pomarańczowe jest jakąś sugestią xD W tym opowiadaniu trzeba się doszukiwać takich "drobnostek". Uwierzcie mi, że ktoś taki jak Biszkopt też nie pojawia się przypadkowo...a wręcz przeciwnie, odegra on dużą rolę :D
Pewnie z waszej perspektywy te wątki poboczne są zbędne...jednak taki Krzeszowski również został wprowadzony w jasno sprecyzowanym celu, nie wspominając o Romie :P. Zapewne liczyliście na więcej scen Falkowicz - Alex. Spokojnie, jeszcze 3 podczęści rozdziału XXXVIII przed nami. Nie będziecie mieć powodów do narzekań.Alex jeszcze zdąży przewrócić świat Andrzeja do góry nogami :D

Dziękuję bardzo za takie cudowne komentarze pod poprzednią "podczęścią". Nawet nie wiecie jaką motywację dają.:D Aż mi się zrobiło ciepło na sercu <3
Dziękuję wszystkim za miłe słowa, ale chyba najbardziej Maćkowi i Julce, którzy od samego początku opowiadania znoszą moje ciągłe opóźnienia, ja bym chyba nie wytrzymała. :D Jesteście wielcy !

Standardowo - czekam na krytykę oraz zgoła inne,  pokrzepiające słowa ! Przyznam, że to zagłuszyłoby moje wyrzuty sumienia. Zamiast czytać dzisiaj "Wesele" szlifowałam ten oraz następny rozdział.
Tutaj mamy taki trochę "come back" złego pssora Falkowicza, humorek nie będzie mu za bardzo dopisywał ... :D




Muzyka: James Blunt - Goodbye My Lover

                                                               

XXXVIII cz. II 

Falkowicz od ponad godziny nerwowo przechadzał się po salonie, zerkając bez przerwy na tarczę swojego srebrnego rolexa. Chirurg  zmarszczył w napięciu czoło ,przez dłuższą chwilę wpatrując się w wolno poruszające się po okręgu wskazówki zegarka. Wydawać by się mogło, że swoim palącym spojrzeniem usilnie pragnie przyspieszyć ich bieg. Profesor nie mógł już dłużej znieść tej niepewności. Atmosfera ciągłego oczekiwania tylko potęgowała jego rozdrażnienie. Od zawsze preferował klarowne sytuacje. Wolał już wiedzieć na czym stoi, niż ciągle wyczekiwać czegoś, co i tak było nieuniknione. Gorzka prawda była dla niego lepszym wyborem, niż pozostawanie w ciągłej nieświadomości. Profesor  pragnął wreszcie poznać prawdziwy obraz sytuacji, w której się znalazł, niż na nowo przetwarzać w swoim umyśle coraz to nowe, niestworzone wizje spotkania z synem, które ciągle podsuwała mu jego bujna wyobraźnia. W chwili obecnej Andrzej  w najmniejszym stopniu nie obawiał się konfrontacji z Alex’em. Tego typu wątpliwości już kilka godzin temu na dobre odeszły w niepamięć chirurga. Podczas bezsennej nocy Falkowicz zdał sobie sprawę, że większa część jego obaw była kompletnie bezpodstawna. Teraz w pełni zrozumiał, że w roztrząsaniu wizyty syna zbyt mocno skupił się na sobie, na swoich brakach i obawach, a nie na tym co było najważniejsze, a mianowicie na samym Alex’ie. Wcześniej nie wziął pod uwagę faktu, jak niezwykłą osobą jest jego mały synek. Przecież już trochę zdążył go poznać. W chwili obecnej zrozumiał, że Alex z łatwością zaakceptuje go jako ojca, jeśli on tylko mu na to pozwoli  i otworzy na niego swoje serce . Dopiero dzisiejszego ranka dotarło do świadomości Andrzeja to, że mimo szczerych chęci i wielu starań i tak nie jest w stanie niczego przyspieszyć. Teraz wiedział już, że powodzenie wizyty chłopca nie leży w jego mocy, a  wszystko  tak naprawdę  zależy  wyłącznie od małego. Profesor był  świadomy, że jeśli tylko synek da mu szansę , to z pewnością nie omieszka jej  wykorzystać  i postara się być dla niego jak najlepszym tatą. Falkowicz w głębi serca czuł,  że właśnie tak się stanie, a dokładnie takie rozstrzygnięcie ich trudnej sytuacji jest jedynie kwestią czasu. Obecnie rozumiał, że w sprawie swoich relacji z synkiem powinien pozostawić Alex’owi wolną  rękę i pozwolić by mały lepiej poznawał go bez zbędnego pośpiechu. Był pewien, że mimo braku doświadczenia spełni się w swojej nowej roli, bo  przecież on  sam również kiedyś był chłopcem i dobrze pamiętał czego dokładnie oczekiwał od swojego ojca. Ponadto był świadomy, że te realia nie mogły się tak diametralnie zmienić przez ostatnie lata. Profesor nie dopuszczał do siebie możliwości porażki, tym bardziej, że jego przewodnikiem w tajnikach rodzicielstwa miał być właśnie Alex.- W końcu człowiek uczy się przez całe życie – westchnął w myślach, podchodząc do swojego czarnego fortepianu, lewą ręką wystukiwał cichy rytm na połyskującej powierzchni instrumentu. Nie był w stanie wytrzymać w bezczynności  już ani minuty dłużej, nerwowo przeczesał dłonią swoje przyprószone już siwizną włosy. Mimo, że przylot małego zaplanowano dopiero na godzinę dwunastą, Andrzej już od samego świtu skrzętnie przygotowywał się na jego przyjazd. Zawsze świecąca pustkami lodówka wypełniona była po brzegi najróżniejszymi przysmakami, cały, właśnie wyremontowany dom lśnił czystością, a japoński ogród, otaczający jego willę był finezyjnie przystrzyżony i ukształtowany w najróżniejsze, zaskakujące formy. Falkowicz pragnął wywrzeć jak najlepsze wrażenie na chłopcu.  Chciał uniknąć  wszelkich przeszkód. Zależało mu na tym by ich powitanie wypadło perfekcyjnie. Profesor zadbał by żadne sprawy zawodowe w ciągu całego pobytu Alex’a w Polsce  nie pokrzyżowały jego planów. Już wcześniej obmyślił wiele atrakcji, które miały pomóc im zbliżyć się do siebie podczas tych kilku wspólnie spędzonych dni. Gdy tylko większość jego wątpliwości wreszcie prysła , Andrzej w pełni zrozumiał jak bardzo nie może doczekać się odwiedzin synka, jak w głębi serca wyczekiwał tego momentu. Dopiero teraz pojął, że już od dawna upatrywał dla siebie szansy w tym spotkaniu. Czuł, że będzie ona stanowić prawdziwy przełom w ich relacji. Wciąż nie potrafił do końca pojąć siły uczucia, którym darzył Alex’a. Godziny, minuty, sekundy, które dzieliły go od spotkania z malcem zdawały się  trwać w nieskończoność. Andrzejowi wydawało się wręcz, że kapryśny czas wraz ze zbliżającym się terminem odwiedzin Alex’a zwolnił swój bieg by złośliwie wydłużyć  jego oczekiwania. Falkowicz pragnął jak najszybciej wreszcie spotkać swojego synka , choćby przez kilka chwil móc obserwować jego czarujący uśmiech , przytulić go i nareszcie powiedzieć mu jak bardzo jest on dla niego ważny… nie chciał już dłużej z tym zwlekać. Miał wrażenie, że niedomówienia z jego strony tylko szkodzą ich relacji. Pragnął postawić sprawę jasno, by i Alex zdał sobie sprawę jak bardzo istotną rolę odgrywa w życiu chirurga. Falkowicz za wszelką cenę chciał zdobyć nie tylko zaufanie, ale także miłość synka. Nie minęło zbyt wiele czasu by Andrzej zauważył, że właśnie TEGO najbardziej brakowało mu przez ostatnie lata. Brakowało mu miłości, osób które mógłby pokochać i które obdarzyły by go równie silnym uczuciem. Wreszcie, po ponad trzydziestu latach życia tylko dla siebie dotarło to do świadomości Profesora.- Lepiej późno ,niż wcale – myślał z goryczą, analizując lata swojej bezsensownej  pogoni za poklaskiem i sukcesami. Owszem miłość niosła za sobą ogromną odpowiedzialność, ale również była w pełni warta włożonego w nią poświęcenia, co do tego był całkowicie przekonany. Odkąd dowiedział się o istnieniu syna cały jego  wcześniejszy system  wartości uległ natychmiastowemu przewrotowi. Teraz jego priorytety były jasno sprecyzowane. Wiktoria i Alex bezsprzecznie zajmowali najwyższe miejsce w jego piramidzie wartości, to oni nadawali ton i sens jego życiu. Z perspektywy czasu profesor dziwił się samemu sobie… zastanawiał się jak mógł dobrowolnie godzić się na taki los ?! Jak przez tyle lat mógł żyć bez prawdziwego celu…bez ciepła, bez bliskich mu osób ?! Wydawało mu się, że ostatnie lata były tylko długim, szarym, przygnębiającym snem, z którego nagle się obudził.  Teraz nie był w stanie wyobrazić sobie powrotu do swojego wcześniejszego życia. Nie potrafił dopuścić do siebie myśli, że gdyby nie zwykły zbieg okoliczności i kilka dodatkowych kieliszków alkoholu wypitych przez jego brata, nigdy nie dowiedział by się o istnieniu Alex’a  i dalej prowadził by swoje jałowe życie, nawet nie orientując się jak ogromny skarb traci. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś powiedział mu, że będzie cenił spotkanie z sześciolatkiem ponad zawarcie umowy z największym w Europie koncernem farmaceutycznym pewnie by nie uwierzył, a nawet wykpił by delikwenta, który śmiałby insynuować mu takie brednie. Wtedy zapewne również nie dał by wiary w to, że nawet nie zmartwi go fakt posiadania dziecka, a wręcz przeciwnie bardzo ucieszy się, że ma syna. Jednak, nieoczekiwanie  tak właśnie się stało, a on nie wyobrażał sobie dłużej funkcjonować  bez małego i jego cudownej mamy. Był pewien, że zrobi wszystko by w pełni ich odzyskać i zrekompensować im stracone lata. Już dawno postanowił sobie, że nie spocznie dopóki nie uda mu się naprawić relacji z Rudowłosą . Mimo  wieloletniej  rozłąki wciąż nie potrafił przestać o niej myśleć, nigdy nie przestało mu na niej zależeć … Już dawno odkrył, że Wiki jest właściwie jedyną kobietą, która kiedykolwiek tak bardzo się dla niego liczyła…jedyną, która potrafiła skruszyć lód jego serca… tylko ją naprawdę pokochał. Wiedział, że przed laty bardzo ją zranił, ale był pewien ,że jeszcze uda im się odbudować i ocieplić swoje kontakty . Bardzo na to liczył. Pragnął razem z nią stworzyć prawdziwą rodzinę dla ich synka. Był pewien, że jeśli tylko nie zabraknie mu determinacji, to uda mu się spełnić to marzenie, nie tylko dla Alex’a, ale również  dla samego siebie. Oddał by wszystko by już na zawsze mieć tą dwójkę przy sobie, by razem z nimi dzielić życie.  Nic innego nie miało dla niego takiego znaczenia. Ostatnio pusty i cichy dom, do którego wracał po wielu godzinach ciężkiej pracy paradoksalnie zdawał się jeszcze bardziej ciążyć na  sercu Falkowicza. Nie mógł już dłużej znieść widoku opustoszałej willi, która każdego dnia przypominała mu o samotności, która przecież od tylu lat była nieodłączną częścią jego życia. Jednak chirurg postanowił w końcu to zmienić, nie chciał dłużej godzić się na jej dojmującą obecność w swojej codzienności. Teraz już nie był sam, zapełnił pustkę w swoim sercu i miał szczerą nadzieję, że już wkrótce również jego posiadłość wypełni atmosfera optymizmu i rodzinnego ciepła. Liczył, że jego mały synek chociaż na te kilka dni ożywi jego przygnębiający dom i razem ze swoją wyrazistą osobowością wprowadzi do niego odrobinę dziecięcej radości i kolorytu. Profesor nie przerywając swoich rozmyślań skierował się w stronę zajmującego spory fragment ściany  lustra, które znajdowało się w  półkolistym holu jego willi.

-No cóż – westchnął teatralnie, unosząc lewą brew do góry, nie spuszczał wzrok ze swego odbicia – Latka lecę – cmoknął głośno, po czym przejechał dłonią po jednodniowym zaroście , obserwując kilka nowych, siwych włosów tuż przy swojej  skroni. Po minucie refleksji nad zgubnym wpływem czasu na stan swojej prezencji, strzepnął niewidzialny pyłek z szarej powierzchni marynarki . Tego dnia zamierzał jak najlepiej zaprezentować się w oczach syna, dlatego właśnie postanowił założyć swój najlepszy, a zarazem ulubiony grafitowy garnitur, do którego dobrał jedynie zwyczajną, błękitną koszulę w ledwie dostrzegalne prążki. Z bólem serca zrezygnował dzisiaj z nieodłącznej części swojej garderoby, a mianowicie zwykle towarzyszącego mu krawata. Falkowicz nie chciał wydać się Alex’owi zbyt oficjalny, mimo to idiotycznie czuł się z rozpiętym pod szyją kołnierzykiem, skąd raziła go niezwykła pustka. Paradoksalnie krawat dodawał mu pewności siebie, bez niego czuł się jakby ktoś pozbawił go prawej dłoni.

- Świetnie !  – mruknął gniewnie, posyłając w pustą przestrzeń pełne furii spojrzenie. Gdy kontem oka zauważył wyraz swojej twarzy w lustrze, nie potrafił ukryć zawadiackiego uśmieszku, który momentalnie pojawił się na jego spochmurniałej twarzy . – Teraz to ja rzeczywiście nie dziwie się tym pielęgniarkom- zaśmiał się szczerze, ukazując rząd perliście białych zębów, po czym nonszalancko zmierzwił swoje włosy. W tej chwili w pełni  zrozumiał, dlaczego niedouczeni studenci, po oblaniu pierwszego terminu egzaminu, któremu zwykle towarzyszył grad dosadnych słów i spojrzeń ,przez cały następny semestr omijają go szerokim łukiem. Musiał przyznać, że na miejscu swoich współpracowników raczej wolałby unikać swojego gniewnego spojrzenia, które przecież było dopiero próbką jego prawdziwych możliwości.

Głośny dźwięk dzwonka wyrwał go z  tych niewinnych rozmyślań.

- Falkowicz, słucham – syknął oschłym tonem, nawet nie spoglądając na numer , który pojawił się na wyświetlaczu jego komórki. Tego dnia nie miał najmniejszej ochoty na absolutnie żadną rozmowę zawodową, a już szczególnie tą dotyczącą wrocławskiej  kliniki, przy budowie której wciąż pojawiały się coraz to nowe problemy. To miała być pozbawiona ryzyka inwestycja, a jak to zwykle bywało, stało się wręcz odwrotnie.

- Andrzej…- jego rozmówca chrząknął nieznacznie, próbując przywrócić swojemu głosowi naturalne brzmienie – Musisz jak najszybciej przyjechać… chodzi o holding Krzeszowskiego …- powiedział wreszcie, dysząc ciężko. Falkowicz nie mógł wiedzieć, że w tym momencie desperacja prawnika sięgnęła szczytu, a on właśnie teraz przykłada do swoich ust szklaneczkę rudawego alkoholu.

- Co proszę ! – powiedział ostrym tonem, marszcząc nieprzyjemnie brwi. Włożył lewą rękę do kieszeni grafitowych spodni, po czym w pośpiechu ruszył w stronę swojego gabinetu.

- Jego ludzie znaleźli jakieś nieprawidłowości w dokumentacji przetargu na specjalistyczną aparaturę medyczną z zakresu anestezjologii dla całej naszej kliniki !- niemal wykrzyczał, głośny trzask w głośniku telefonu Falkowicza, świadczył o tym , że jego rozmówca właśnie upuścił szklankę z pitą przez siebie whisky .

- Marek, ty chyba żartujesz …- rzucił zdenerwowany, zaciskając usta w wąską linię. Żyłka na jego czole zaczęła niebezpiecznie pulsować. Profesor w pośpiechu przeszukiwał szuflady swojego mahoniowego biurka, rozrzucając po całym pomieszczeniu segregatory i teczki pełne dokumentów.

- Żartuję ? – prychnął nerwowo przybity  prawnik, poluzowując krawat – Dobre sobie – dodał, wzdychając ciężko. – Jeśli w ciągu kilku godzin nie zażegnamy tego kryzysu, to możemy powiedzieć „ Au revoir ! „ całej naszej inwestycji i zrównać z błotem miesiące ciężkiej pracy !- kontynuował przerażony.

- Nie dramatyzuj – warknął Falkowicz, mocno zaciskając palce u lewej dłoni. – Krzeszowski to mój dobry znajomy – dodał chłodno, niebezpieczny błysk rozświetlił jego oczy.

- Właśnie dlatego Andrzej musisz NATYCHMIAST przyjechać ! – powiedział drżącym głosem Marek.

- W zupełności poradzisz sobie beze mnie – stwierdził nieznoszącym sprzeciwu głosem Profesor – Przecież w ciągu jednego dnia mojej nieobecności w klinice świat się nie zawali- syknął zdenerwowany. Nie mógł uwierzyć, że właśnie dzisiaj musiało dojść do tej podbramkowej sytuacji. Mimo wszystko nie miał najmniejszego zamiaru rezygnować z ani minuty czasu, który zamierzał poświęcić w pełni Alex’owi.

- Ty nie pojmujesz powagi sytuacji – wykrzyczał do niego prawnik – Wolisz bawić się w niańkę z jakimś dzieciakiem, niż zająć się poważnymi sprawami…- zaczął podniesionym głosem.

- To nie żaden dzieciak – podkreślił, pełnym furii głosem – Ale mój syn – stwierdził dobitnie – I dobrze wiesz, że nie tak się umawialiśmy – dodał lodowato. Był niczym bomba zegarowa z opóźnionym zapłonem. Wiedział, że jeszcze jedno słowo prawnika, a nie wytrzyma i błyskawicznie zakończy z nim współpracę, nie szczędząc mu gorzkich, acz dosadnych słów krytyki.

- Nie poznaję Cię, Andrzej – wysyczał gniewnie Marek, który znalazł się w bardzo krytycznej sytuacji. Zainwestował w budowę kliniki wszystkie swoje oszczędności.- MUSISZ przyjechać ! – powiedział  błagalnym głosem po dłuższej chwili ciszy . Był świadomy, że jeśli Falkowicz odmówi i zaraz nie przywiezie do kliniki ważnej dokumentacji, to on nie tylko straci sporą sumę pieniędzy, ale również wiarygodność w oczach biznesmena oraz swoją opinię cenionego prawnika. Wiedział, że Krzeszowski ma rozległe wpływy i szerokie znajomości, nie mógł pozwolić by dowiedział się on o jego zaniedbaniu i malwersacjach w dokumentach dotyczących przetargu. Potrzebował Andrzeja, jego autorytetu, który natychmiast rozwiałby wątpliwości inwestora.

- Ja niczego nie muszę – stwierdził pozbawionym emocji głosem – A ty dobrze o tym wiesz – dodał chłodno, odnajdując potrzebną dokumentację w jednym z czerwonych segregatorów.

- Jeśli nie spotkasz się dzisiaj z inwestorami i nie wciśniesz Krzeszowskiemu swojej słodkiej gatki to będzie koniec – przyznał szczerze jego rozmówca – To zajmie Ci najwyżej godzinę – zachęcał go zrozpaczony adwokat– Wystarczy, że trochę pokręcisz się przy naszych współudziałowcach, rzucisz im kilka swoich medycznych frazesów, usłyszą twoje rozsławione nazwisko, zobaczą dobrze prosperującą, warszawską klinikę a kiedy podsuniesz im tabele z długą linią zer w kolumnie zysków to będą już w pełni udobruchani- próbował go przekonać.

- Wiesz dobrze, że dzisiaj przylatuje mój syn- zaczął bezbarwnym tonem Andrzej – Zależy mi na tym spotkaniu i nie mogę dopuścić do żadnych komplikacji- syknął, uderzając pięścią w blat biurka – A ty właśnie dzwonisz i rujnujesz wszystkie moje plany – wyartykułował rozwścieczony. Czuł przemożną chęć mordu na adwokacie. Krew w jego żyłach zaczęła płynąc z zawrotną prędkością. Profesor nie mógł dłużej znieść bełkotu wspólnika. Był świadomy, że wszystkie jego założenia i plany runęły w jednym  momencie jak domek z kart. Nie tak wyobrażał sobie ten dzień. Wszystko skrzętnie zaplanował, spotkanie miało perfekcyjnie się udać. Andrzej dobrze wiedział, że nie ma wyboru, Marek postawił go pod ścianą i mimowolnie musi pojawić się na spotkaniu z biznesmenami. Andrzej był nie tyle wściekły, co rozgoryczony i rozczarowany. Tak bardzo wyczekiwał tego dnia…

- Godzina Cię nie zbawi ! – prosił prawnik, poklepując się po łysinie, którą pokrywały kropelki słonego potu.

- Dobrze,  dokładnie sześćdziesiąt minut  i ani sekundy dłużej - zastrzegł stanowczym głosem Falkowicz , chwytając  w dłoń  segregator . Do przylotu Alex’a pozostały mu jeszcze ponad trzy godziny, sądził ,że jeśli się spręży to zdąży sam odebrać synka z lotniska.

- Dziękuję Ci …-zaczął Marek, wzdychając z widoczną ulgą. Dobrze wiedział,  że  już dawno obiecał Profesorowi, że w ciągu tego tygodnia nie będzie zaprzątał mu głowy wrocławską kliniką. To nie był pierwszy raz, kiedy boleśnie zawiódł swojego wspólnika.

- Uwierz mi, że nie będziesz miał za co dziękować – wysyczał gniewnie przez zaciśnięte  zęby chirurg , uśmiechając się do siebie z zimną satysfakcją. Rozłączył się bez pożegnania, rzucając na blat biurka telefon. Pomasował dłonią pulsujące skronie, po czym pokręcił głową z niedowierzaniem. Dzisiejszy dobrze zapowiadający się poranek odszedł w niepamięć. Falkowicz w pełni rozumiał ile kosztować może ich rezygnacja Krzeszowskiego. Biznesmen za bardzo liczył się w branży. Andrzej wiedział, że ignorując spotkanie z nim nie tylko zrujnowałby przyszłość kliniki, ale także ściągnął by na siebie wiele dodatkowych problemów. Był świadomy, że od jednego kiwnięcia palcem barona nieruchomości zależy czy szpital w Leśnej Górze uzyska dotacje lub otrzyma kolejny grant. Wbrew pozorom Falkowiczowi zależało na rozwoju tego przybytku. Wiązało się z nim wiele przyjemnych wspomnień, ponadto w pewien sposób chciał , dzięki swoim znajomością, zapewnić bratu lepsze warunki rozwoju zawodowego. Nigdy nie zgodziłby się  na prowadzenie grantu w Leśnej Górze , gdyby nie Adam. Z  napięciem wciąż malującym się na twarzy, Falkowicz postanowił jak najszybciej opuścić  willę.  Dał upust swoim emocjom poprzez głośne trzaśnięcie drzwiami i w pośpiechu wsiadł do stojącego na podjeździe , czarnego maserati.  Ruszył z piskiem opon, wybierając numer  brata. Chciał mieć pewność, że w razie nieprzewidzianych problemów Adam zajmie się Alex’em. Mimo wszystko nie chciał dopuścić do siebie tej perspektywy. 

--***--

Falkowicz jak burza wkroczył do kliniki omiatając zlęknione recepcjonistki swoim morderczym spojrzeniem. Zarówno pacjenci jak i pracownicy w mgnieniu oka ustępowali mu z drogi, intuicyjnie wyczuwając, że w tym momencie lepiej będzie jeśli unikną bezpośredniej konfrontacji z pogrążonym w zimnej furii dyrektorem. W tej chwili niezwykle trudno byłoby komukolwiek odnaleźć choćby jedną przechadzającą się po oddziale pielęgniarkę. Ta grupa zawodowa zbyt często doświadczała gniewu Profesora, dlatego każda z sióstr wiedziała, że najlepszym rozwiązaniem będzie jak najszybsze zejście z pola rażenia chirurga.

- Profesorze – zaczęła cicho sekretarka, widząc jak mężczyzna kieruję się w stronę swojego gabinetu .

- Tak, pani Anno – odparł chłodno, nawet się nie zatrzymując. Zdawało się, że kompletnie zignorował kobietę.  Brunetce z trudem przyszło dotrzymanie mu kroku.

- Pana wspólnik wraz z inwestorami czeka w sali konferencyjnej  – wydusiła wreszcie kobieta, zdawało jej się ,że to bardzo istotna informacja .Jednak Andrzej w najmniejszym  stopniu nie okazał  swojego  zainteresowania otrzymaną właśnie wiadomością.

- Skoro tak- westchnął obojętnie , nawet nie zaszczycając sekretarki krótkim spojrzeniem.

- Podałam kawę – rzekła usprawiedliwiająco brunetka, próbując uniknąć reprymendy szefa. Z ogromnym trudem przychodziło jej rozszyfrowanie zachowania dyrektora, który zdawał się być kompletnie niewzruszony tym, że przyszłość jego intratnego interesu wisi na włosku. Oczywiście zgodnie z oczekiwaniami Profesora już od rana cały personel kliniki, począwszy od salowych, a kończąc na radiologach, huczał od plotek dotyczących jego rzekomego bankructwa.

- Znakomicie – syknął oschle Falkowicz, obdarzając kobietę przesyconym ironią spojrzeniem, po czym skręcił w następny korytarz. Zamaszyście otworzył szklane drzwi prowadzące do sali konferencyjnej.

- Serwus panowie – rzucił od niechcenia, przyklejając do swojego oblicza  sztuczny, szeroki uśmiech, który mocno kontrastował z lodowatym spojrzeniem jego ciemnoszarych oczu.

-Wreszcie pojawił się ktoś kompetentny – zdegustowany milioner machnął na Marka  lekceważąco ręką, powstając z jednego ze skórzanych foteli, otaczających długi na kilkanaście metrów, dębowy stół- Nareszcie jesteś Andrzeju – uścisnął dłoń chirurga, który spojrzał  na niego z obrzydzeniem.

- Jakieś problemy, Tadeuszu ? – Falkowicz nie spuszczał palącego wzroku z biznesmena, uniósł  wyzywająco lewą brew do góry.

- Możemy później przejść do naszych wątpliwości… - zaczął pewnie Krzeszowski, wskazując wzrokiem na towarzyszący mu łańcuszek prawników – Ale może nie niszczmy  tak od razu naszego miłego spotkania – zauważył, również nie przerywając kontaktu wzrokowego z Falkowiczem, który na jego słowa zacisnął mocno usta.

- Czyżby zebrało Ci się na wspominki ?- zaśmiał się ironicznie Andrzej, czując na sobie pytające spojrzenia wszystkich zebranych.

- Wiesz, starzeję się- roześmiał się szczerze biznesmen, wprawiając przybyłych ze sobą podwładnych w osłupienie. Nikt nie spodziewał się, że mężczyźni są w tak dobrych, wręcz koleżeńskich kontaktach.

- Przyznam szczerze, że chyba nic w życiu nie wyszło Ci tak jak włosy- stwierdził pewnie Andrzej, sugestywnym wzrokiem lustrując łysinę Krzeszowskiego, który po raz kolejny zaniósł się donośnym śmiechem.

- A ty się kompletnie nic nie zmieniłeś, przyjacielu – bogacz poklepał Falkowicza po plecach,  po czym usiadł ponownie w swoim fotelu, poprawiając krawat. – Kopę lat minęło od naszego ostatniego spotkania, co ? – z twarzy biznesmena nie znikał cień rozbawienia. Towarzyszący im mężczyźni nie potrafili ukryć szoku, który wyraźnie malował się na ich twarzach. Spodziewali by się raczej  zażartych dyskusji, twardych  negocjacji, niż przyjaznej pogawędki . Zarówno Andrzej jak i Tadeusz cieszyli się sławą nieustępliwych negocjatorów. Spodziewali się, że to starcie silnych osobowości skończy się raczej tragicznie.

- To prawda – mruknął niewyraźnie Profesor ,unosząc lewy kącik ust do góry. Gdy tylko zobaczył Tadeusza fala niekoniecznie miłych  wspomnień przewinęła się przez jego umysł.

- Kto by się spodziewał, że takie zagubione dzieciaki z bidula jak my, dojdą tak daleko – westchnął ciężko biznesmen, lustrując Andrzeja tajemniczym spojrzeniem. – Chyba nikt by nie uwierzył, że wyjdziemy kiedyś na porządnych ludzi , co ?– multimilioner uśmiechnął się do siebie. Nigdy nie ukrywał swojej przeszłości, był dumny z tego, że wszystko co udało mu się osiągnąć, zawdzięcza tylko i wyłącznie sobie.

- Porządnych ? – prychnął ironicznie Profesor – Chyba nie masz na myśli siebie, Tadeuszu – stwierdził pewnie, uśmiechając się bezczelnie. Dobrze wiedział, w jaki sposób jego znajomy dorobił się fortuny.

- Ciągle taki sam…taki sam – rozbawiony Krzeszowski pokręcił głową z niedowierzaniem.- Baran nie traci rogów – szepnął w jego stronę, szczerząc się szelmowsko. Andrzej zignorował jego słowa, pustym wzrokiem wpatrując się w leżący przed sobą segregator.  Nie potrafił oderwać się od natrętnych wspomnień związanych  ze swoim pobytem w sierocińcu. Jak dobrze wiedział wspólne przeżycia w takich jak Dom Dziecka miejscach łączą ludzi bardziej,  niż cokolwiek innego. Był tego w pełni świadomy. Taka znajomość do czegoś  zobowiązywała, nie tylko jego, ale także Tadeusza. Falkowicz doskonale pamiętał, gdy jeszcze jako dziesięcioletni, ambitni  chłopcy złożyli sobie obietnicę, że zawsze już będą sobie pomagać w osiągnięciu sukcesu. Mimo ,że tuż po maturze ich drogi się rozeszły  to Profesor nie zapomniał o swoim jedynym koledze z sierocińca, który dzięki swoim wybujałym marzeniom w pewien sposób natchnął Andrzeja by zawsze sięgał po najwyższe zaszczyty, by wyznaczał sobie ambitne cele, by nie bał się sięgać dalej… by miał odwagę łamać schematy i ograniczenia. To siedzący przed nim mężczyzna, jeszcze jako dzieciak pokazał mu, że jeśli tylko będzie zdeterminowany, to może osiągnąć wszystko o czym marzy.

- Coś mi się wydaje, że panowie – Profesor  wskazał głową w kierunku przysłuchujących się ich rozmowie mężczyzn - nie są zbyt zainteresowani naszymi barwnymi życiorysami – stwierdził z typową dla siebie stanowczością, po czym otworzył czerwony segregator – Może przejdziemy wreszcie do interesów – zaproponował z wymuszonym uśmiechem, lustrując swojego prawnika znaczącym spojrzeniem. Marek nie był w stanie wykrztusić z siebie ani jednego słowa,  nie był świadomy, że Krzeszowski jest aż tak DOBRYM znajomym Falkowicza.

- To właśnie lubię – przyznał szczerze biznesmen, spoglądając na Andrzeja z aprobatą – Konkrety – westchnął, sięgając po plik leżących przed sobą dokumentów.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gdy tylko malec opuścił korytarz odgradzający go od hali odlotów, tleniona stewardessa ze sztucznym uśmiechem oświadczyła mu, że w tym miejscu kończy się ich wspólna podróż, po czym nie czekając aż w zasięgu wzroku pojawi się opiekun, który miał odebrać chłopca z lotniska, pozostawiła sześciolatka samego sobie wśród tłumu witających się osób. Alex wcale nie żałował, że jego ponad dwugodzinny lot, w towarzystwie wyjątkowo niesympatycznej blondynki wreszcie dobiegł końca. Jednak, gdy malec rozejrzał się wokół siebie, poczuł lekkie ukłucie w okolicach serca. Znalazł się kompletnie sam w ogromnej, pełnej podróżnych, hali. Nie miał najmniejszego pojęcia jak w takim tłumie uda mu się odnaleźć tatę. Z trudem niosąc swoją zieloną torbę , trochę zawiedziony, uważnie  lustrował mijanych przez siebie ludzi wzrokiem, szukając wśród nich znajomej twarzy Falkowicza. Niestety, mimo wysiłków, nigdzie nie mógł dostrzec sylwetki swojego ojca, ani  żadnej innej ,znanej sobie  osoby. Przez kilkanaście następnych minut z wyraźnym zawodem  obserwował  jak wszyscy inni pasażerowie jego lotu znikają mu z oczu ,opuszczając gwarną halę w towarzystwie rozradowanych ich przybyciem bliskich. Przygnębiony i odrobinę rozczarowany błąkał się bez celu po lotnisku, próbując zapanować nad napływającymi do jego umysłu troskami. Alex postanowił nie oddalać się za bardzo od stanowiska, przy którym znalazł się tuż po lądowaniu, wciąż miał nadzieję, że Andrzej zaraz się zjawi. Nikt nie zwracał na samotnego chłopca najmniejszej uwagi. Dopiero po godzinie bezowocnego oczekiwania Alex podupadł na duchu. Obserwując witających się ciepło ludzi poczuł jak bardzo czuje się teraz samotny, jak bardzo chce w tym momencie usłyszeć za sobą głos Andrzeja i wreszcie się do niego przytulić.  Dotarło do niego, że z każdą kolejną minutą czekania strach powoli paraliżuje jego  umysł, odgonił od siebie tą myśl. Przecież miał całe sześć lat, niczego nie powinien się już bać, a przynajmniej tak uważał . Zwyczajnie w świecie trudno  małemu było  przyznać się przed samym sobą  jak  bardzo jest mu  przykro w tym momencie. Kompletnie inaczej wyobrażał sobie swój przyjazd i spotkanie z tatą. Przez kilka następnych minut oczekiwania, Alex snuł absurdalne wnioski, w których to niby profesor miał zapomnieć o jego wizycie albo pomylić godziny przylotu . Kręcąc przecząco głową, chłopiec  powoli odrzucił te bezsensowne zarzuty ze swojej świadomości. Dobrze wiedział jaki zawód pełni jego ojciec, był świadomy, że Profesorowi mogła niespodziewanie wypaść jakaś nie cierpiąca zwłoki operacja i po prostu nie mógł punktualnie zjawić się na lotnisku. Świadomość, że  Falkowicz prawdopodobnie teraz ratuje czyjeś życie sprawiła, że Alex poczuł się bardzo dumny z taty. Przecież wiedział, że godzina jego oczekiwania jest błahostką w porównaniu z wartością ludzkiego życia. Wraz z tą myślą kiełkujący w jego sercu gniew na chirurga prysł momentalnie. Trochę już uspokojony Alex postanowił poczekać  na Andrzeja na jednym z plastikowych siedzisk metalowego  ciągu , znajdującego się tuż przy wejściu na lotnisko. Przez następne minuty żaden z pracowników linii lotniczej  nie zainteresował się osamotniałym chłopcem, który zmęczony podróżą oparł pulsujące czoło na torbie.  Kiedy hala odlotów niemal całkiem już opustoszała, a w zasięgu wzroku chłopca nie pozostawała już żadna żywa dusza Alex już poważniej zaczął się niepokoić. Dopadła go myśl, że nawet jeśli Profesor byłby w trakcie wyjątkowo ważnej operacji, to raczej nie zapomniałby poprosić kogoś by odebrał go z Okęcia. W chwili obecnej chłopiec już zupełnie  nie miał pojęcia, co ma zrobić w tej sytuacji. Alex nie chciał wypaść w oczach taty na histeryka, a tym bardziej  sprawić mu niepotrzebnych problemów , dlatego  postanowił, że nie zwróci się o pomoc do pracowników „Lotu”. Stwierdził ,że sam jakoś sobie poradzi, a prędzej czy później Profesor wreszcie się zjawi. Jednak mały musiał przyznać, że powoli zaczynał czuć się rozgoryczony sytuacją , w której się znalazł. Mocnym szarpnięciem dłoni Alex zerwał ze swojego ciemnoszarego sweterka plakietkę z danymi, którą po chwili zgniótł , zaciskając usta w wąską linię. Nie był w stanie znieść dłużej atmosfery oczekiwania i bezradności. Podszedł do pobliskiego kosza, wyrzucając do niego zwitek ,trzymanego w piąstce papieru. W tym samym momencie podbiegł do niego jasnowłosy labrador , który radośnie merdając ogonem chciał zmusić malca by ten wreszcie go pogłaskał. Trochę rozchmurzony chłopiec uczynił to z radością, miętosząc futerko uradowanego z tego powodu psiaka, który odwdzięczył mu się za pieszczotę ,liżąc dłoń chłopca. Rozbawiony malec po raz kolejny podrapał pupila za uszami. Dopiero w tej  chwili Alex zauważył obrożę o nietypowym kształcie, która okalała szyję zwierzaka. Do czerwonych szelek psa przyczepiony był duży, biały uchwyt.

- Biszkopt ! Gdzie jesteś figlarzu ? – dosłyszał głos młodej kobiety, o dużych, niebieskich, acz nieobecnych oczach, która wpatrywała się w pustą przestrzeń, stojąc tuż za nimi. Alex od razu zauważył białą laskę, którą trzymała przed sobą, momentalnie zrozumiał, że kobieta jest niewidoma, a sympatyczny labrador to jej pies przewodnik. Psiak , gdy tylko usłyszał głos swojej pani , od razu do niej podbiegł ,skomląc cicho. Mały uśmiechnął się szczerze, widząc tą scenę.

- Biszkopt ? – dziwił się doborowi imienia, zaczynając rozmowę z blondynką. Oboje przysiedli na pobliskich , plastikowych krzesłach.

- A co ? Sądzisz, że nie pasuje do niego to imię ? –zapytała ciepło kobieta, otwierając swój czerwony plecak. Z jej twarzy nie znikał serdeczny uśmiech.

-Jak dla mnie to on wygląda raczej na naleśnika – zauważył pewnie mały, podnosząc lewy kącik ust do góry. Młoda kobieta zaśmiała się szczerze, słysząc jego słowa.

- Być może – uniosła ręce w obronnym geście -  Wiesz, w sumie to dawno nie zabierałam go do fryzjera- dodała, wciąż rozbawiona jego stwierdzeniem, dalej szukając czegoś w podręcznym bagażu. Jej pupil natomiast wyczekująco usiadł naprzeciwko nich, zerkając na Alex’a. Po chwili położył swoją dużą łapę na kolanie chłopca, dając mu wyraźny znak, że chce się z nim pobawić.
- Ej Biszkopt – niebieskooka upomniała zwierzaka – Nie wolno tak zaczepiać ludzi – dodała ciepło, przywołując go do siebie. Ze skomlęciem zawodu labrador ściągnął swoją łapkę z kolana malca i podreptał do  właścicielki.

- Skąd pani wiedziała ? –zapytał zdumiony Alex, zanim zdążył ugryźć się w język. Był świadomy  ,że jego rozmówczyni jest niewidoma i po prostu  nie mogła zaobserwować  gestu labradora, ale w żadnym wypadku nie chciał być wobec niej niedelikatny. Jednak jego wrodzona ciekawość wygrała z wyrzutami.

- Mam swoje sposoby- pogodna kobieta  uśmiechnęła się tajemniczo, wyciągając z plecaka czarnego notebooka.

- Przepraszam panią – zaczął skruszonym głosem chłopiec – Nie chciałem żeby tak to zabrzmiało – kontynuował pewnie, zerkając na pospiesznie sunącą po klawiaturze komputera blondynkę- Po prostu byłem ciekawy – dodał , uważnie lustrując wzrokiem   kręcące się wokół wejścia postaci, zawiedziony , po raz kolejny nie dostrzegł wśród nich swojego ojca.

- Nie ma sprawy – stwierdziła spokojnie dziewczyna, nie odrywając  palców od klawiatury laptopa. Alex przez dłuższą chwilę przygląda się jej w milczeniu.

- Jest pani pisarką ? –zapytał zaciekawiony chłopiec, zerkając na fragment okładki wystający z jej niewielkiego plecaka.

- Skąd to wywnioskowałeś ?-  zapytała rozbawiona blondynka, odwracając się w jego stronę. Towarzysz zaczynał ją intrygować, tym bardziej ,że po głosie domyśliła się ,że nie może mieć on więcej niż kilka lat.

- Zauważyłem jak wystaje z pani plecaka okładka książki, opatrzona  zdjęciem – przyznał trochę skrępowany malec. Czuł wyrzuty sumienia, że po raz kolejny w pewien sposób nawiązał do jej ułomności.- Ma pani bardzo ładne imię – dodał, uśmiechając się lewym kącikiem ust, chciał chociaż trochę zrehabilitować się w oczach rozmówczyni. W głębi serca czuł się  trochę pewniej w jej towarzystwie , był jej wdzięczny, że choć na chwilę odwróciła jego uwagę od niepokojących rozmyślań. Wydawało mu się, że dzięki tej niewinnej pogawędce czas oczekiwania może trochę przyspieszy swój bieg.

- A ty jesteś bardzo ciekawski- stwierdziła pisarka, głaszcząc psa za uszami.- Skoro ty znasz moje imię, to może zdradzisz mi swoje, mój tajemniczy towarzyszu ?  – uśmiechnęła się serdecznie, patrząc nieobecnym wzrokiem w pustą przestrzeń przed nimi.

- Mam na imię Alex – stwierdził pewnie malec, ostrożnie podając Romie rękę, która  od razu uścisnęła ją w geście powitania . Chłopiec zaintrygowany przyglądał się młodej pisarce.

- Czekasz na kogoś ? –zapytała ciepło Roma, ściągając lekko brwi. Wydawało jej się  trochę podejrzane by taki mały chłopiec jak Alex pozostawał na lotnisku bez opieki. Rozmawiali już od dobrych kilku minut, a nie słyszała by ktoś poza ochroniarzami kręcił się w zasięgu kilkudziesięciu metrów od miejsca, w którym siedzieli.

- A pani ? – chłopiec odpowiedział jej tym samym, uśmiechając się zawadiacko. Swoimi słowami lekko rozśmieszył blondynkę, która rozbawiona pokręciła głową.

- Ja czekam na transport, czyli moją przyjaciółkę – odpowiedziała zgodnie z prawdą, ponownie wystukując kilka zdań na klawiaturze. Biszkopt uniósł swój pyszczek, nie spuszczając wzroku z rozmawiającej dwójki. Jak na dobrze wyszkolonego psiego przewodnika przystało, nawet nie reagował na otaczające go zewsząd hałasy. Grzecznie siedział tuż przy nodze swojej pani.

- Ja czekam na tatę – odparł smutno mały, bawiąc się suwakiem swojej torby. Słysząc  słowa chłopca  Roma momentalnie przerwała pisanie i spojrzała w jego kierunku swoimi, błękitnymi, nieobecnymi oczami.

- Jest gdzieś tu z Tobą ? – zapytała szczerze zainteresowana. Chciała mieć pewność, że jej towarzysz znajduję się pod opieką kogoś dorosłego.

- Nie – rzekł bezbarwnym głosem chłopiec , spuszczając wzrok – Miał czekać na mnie na lotnisku, nie wiem dlaczego jeszcze go tutaj nie ma…- przyznał z widocznym trudem – Może dlatego, że lot z Londynu trochę  się opóźnił ? – sam w głębi serca szukał usprawiedliwienia dla Falkowicza, choć zdawał sobie sprawę z tego, że akurat to, które przed chwilą nakreślił jest wyjątkowo mało wiarygodne.

- Z Londynu ? –zagadnęła przyjaźnie pisarka –  Zawsze chciałam tam pojechać – westchnęła, uśmiechając się z rozmarzeniem.

- To piękne miasto – przyznał z przekonaniem mały, który przez kilka następnych minut opowiadał towarzyszce o urokach brytyjskiej stolicy. Specjalnie skupił się na opisie niezwykłych dźwięków pulsującego życiem miasta, by ułatwić działanie wyobraźni pisarki. – Chyba nic nie stoi na przeszkodzie by pani wreszcie odwiedziła to miejsce – zauważył z błyskiem w oku , szczerząc się w jej stronę. Sama myśl o domu rozgrzała jego serce. Od razu pomyślał o mamie. Dopiero co znalazł się w Warszawie, żegnał się z  Wiktorią zaledwie kilka godzin temu, a już zaczynał za nią tęsknić. Teraz jeszcze bardziej żałował, że  Rudowłosa nie mogła wybrać się do Polski razem z nim. W takim przypadku na pewno uniknął by sytuacji, w której właśnie się znalazł.- Marzenia są po to żeby je spełniać – stwierdził pewnym głosem malec , wracając do rozmowy z blondynką.

- To prawda – niebieskooka mruknęła niewyraźnie, uśmiech spełznął z jej twarzy – Jednak nie wiem, czy teraz znajdę na to czas… – wyznała nieoczekiwanie, głośno przełykając ślinę. Te słowa zapoczątkowały dłuższą ciszę między nimi.

- Pisze pani kolejną książkę ? – zapytał z zainteresowaniem chłopiec, marszcząc brwi. Był mocno zaskoczony tak szybką przemianą rozmówczyni, nie spuszczał z niej pełnego napięcia spojrzenia swoich stalowych oczu.

- Można tak powiedzieć – odparła bez przekonania kobieta, wysilając się na nieznaczny uśmiech. Roma otworzyła najmniejszą kieszonkę swojego karmazynowego plecaka by wyciągnąć z niej telefon, jednak puszysty pies gwałtownie przerwał jej poszukiwania, wkładając prawie cały swój pyszczek do wnętrza bagażu. Po chwili wyciągnął z środka największej przegrody swoją małą, zieloną piłeczkę tenisową. Szczeknął radośnie, gdy ta upadła na podłogę odbijając się kilkukrotnie. Szybko pomknął za zabawką, po czym cicho popiskując położył ją na kolanach Alex’a.

- Ciastek chyba Cię polubił – zaśmiała się Roma, próbując pozbierać z podłogi rozrzuconą przez psiaka, zawartość swojego bagażu. Alex pomógł jej z powrotem zapakować do środka plecaka wyrzucone przez labradora notatki i ubrania.

- Ja jego też – stwierdził pewnie mały, głaszcząc zadowolonego psa, który nie przestawał radośnie merdać swoim piaskowym ogonem.

- Wiesz- zaczęła ciepło blondynka, ściskając w dłoniach komórkę - Twój tata jakoś długo się nie pojawia- kontynuowała wywarzonym tonem – Może zadzwonimy do niego, co ? – posłała mu pokrzepiający uśmiech – On na pewno bardzo się teraz martwi i pewnie wolał by wiedzieć, że wszystko jest w porządku – dodała z przekonaniem, chcąc namówić chłopca  do tego pomysłu.

Alex otwierał już usta by odpowiedzieć na jej pytanie, ale równocześnie zdał sobie sprawę, że przecież nie zna numeru telefonu chirurga, a w gniewie już jakiś czas temu wyrzucił do kosza plakietkę ze swoimi danymi, na której zapewne znajdował się również numer do  Profesora.

- Nie ma takiej potrzeby – powiedział niepewnie chłopiec , z wyczuwalną nutką zawodu w głosie. Mocniej ścisnął uchwyt swojej torby. Jego ciemnoszare oczy niebezpiecznie pociemniały.

-Na pewno ? – dopytywała zaskoczona jego odmową blondynka . Alex nie odpowiedział na jej pytanie. Kobieta już miała poderwać się z krzesła, jednak wewnętrzny głos odwiódł ją od tego pomysłu. Przecież nie mogła tak po prostu, bez opieki zostawić chłopca samego. Ponownie otworzyła swój zapięty już plecak, wyciągając z niego laptopa. – To może chociaż pozwolisz mi sobie towarzyszyć ? –zapytała niewinnie, wystukując kolejne zdania na srebrnej klawiaturze komputera.

- Nie mógł bym pani odmówić nawet gdybym chciał – stwierdził dobitnie chłopiec, uśmiechając się szelmowsko. Rzucił trzymaną przez siebie piłeczkę w stronę gigantycznego filara, czekając aż Biszkopt po nią zaaportuje.

- Niezły z Ciebie pochlebca – zauważyła rozbawiona Roma, posyłając mu ciepły uśmiech. Biszkopt szczeknął dwukrotnie  na jej słowa, jakby próbując poprzeć zdanie właścicielki. Alex w duchu ucieszył się, że pisarka  zdecydowała się jeszcze przez  chwilę z nim zostać. Przy niej czuł się trochę pewniej, a przynajmniej miał świadomość, że nie jest już zdany tylko i wyłącznie na siebie.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gdy tylko Krajewski odsłuchał na automatycznej sekretarce wiadomość od swojego brata niemal wybiegł z leśno-górskiego szpitala, błagając kończącego właśnie dyżur Zapałę o natychmiastowe zastępstwo. Markotny Przemek nie bez wyrzutów  i narzekań zgodził się to uczynić, zastrzegając, że w zamian oczekuje od ordynatora wolnego weekendu. Adam byłby w stanie zgodzić się na wszystko w zamian za pomoc w tej trudnej sytuacji. Był prawdziwie przerażony. Przeklinał siebie w duchu, że wcześniej nie zauważył kilku nieodebranych połączeń od Falkowicza. Zdawał sobie sprawę, że bardzo zawiódł Andrzeja, który zapewne liczył na jego natychmiastową pomoc i pewnie automatycznie uznał, że otrzyma ją ze strony brata.  Jego samopoczucia nie polepszał fakt, że Alex prawdopodobnie od kilku dobrych godzin pozostaje bez opieki w zupełnie obcym mieście. Czuł się winny tej sytuacji, tym bardziej ,że dobrze wiedział jak Andrzejowi zależało na wizycie syna. Zdenerwowany chirurg od razu wsiadł do swojego sportowego samochodu i z niebotyczną prędkością ruszył w stronę lotniska, nawet nie zważając na światła i znaki drogowe. Bardzo martwił się o swojego bratanka, w tym momencie czuł się za niego w pełni odpowiedzialny. Brunet miał szczerą nadzieję, że małemu nic się nie stało.  Liczył na to, że chłopiec po raz kolejny nie odważył się na samotną podróż komunikacją miejską. Dobrze wiedział jak to skończyło się ostatnim razem. W tym momencie mógł polegać tylko i wyłącznie na inteligencji i zdrowym rozsądku sześciolatka. Wiedziała, że małemu  nie brakuje żadnego z tych przymiotów. Jednak mimo szczerych chęci ta myśl nie była w stanie w pełni go uspokoić. Zbyt dobrze znał Alex’a i wiedział, że jego umysł jest prawdziwą skarbnicą nietuzinkowych, a czasem i niebezpiecznych pomysłów- Zresztą, kto w jego wieku jest rozsądny ?- westchnął w myślach chirurg, mocniej wciskając pedał gazu. Sam nawet  nie miał najmniejszego pojęcia jak  ciągu tych piętnastu minut udało mu się dojechać na lotnisko, omijając popołudniowe korki. W pośpiechu opuścił swój samochód, kierując się razem z tłumem  w stronę rozległego budynku. Nie miał najmniejszego pojęcia jak znajdzie tutaj swojego bratanka. Nawet nie wiedział przy którym stanowisku wylądował chłopiec, a przecież był świadomy, że zniecierpliwiony malec mógł równie dobrze udać się na przechadzkę po wielkiej hali.

- Wiki mnie zamorduje – westchnął zdruzgotany brunet, pocierając pulsujące skronie. Szukał wśród tłumu twarzy małego.  – Chociaż nie –myślał dalej zdesperowany – Najpierw Andrzej obedrze mnie ze skóry – przytaknął sobie, kręcąc głową ze zrozumieniem. Wyobraził sobie twarz brata w pełnym szale. Wzdrygnął się na samo wspomnienie jego zagniewanego głosu. Nikt tak jak jego brat nie potrafił wywołać wstydu i poczucia beznadziejności w sercu bruneta. Paradoksalnie tylko ostra krytyka Falkowicza  robiła na nim jakiekolwiek wrażenie. Adam czuł się fatalnie. Żyłka na jego czole pulsowała niebezpiecznie, a rumieńce wystąpiły na jego porośnięte ciemnym zarostem policzki. Oczy chirurga błądziły po twarzach mijanych osób.  Dalej zastanawiał się na jaki rodzaj bolesnej śmierci bardziej zasługuje. Przecież jeszcze tego ranka przyrzekł Andrzejowi, że w razie gdyby negocjacje z Krzeszowskim się przedłużyły to on NA PEWNO, jak najlepiej zaopiekuje się malcem. Zawiódł, nie pierwszy i zapewne nieostatni raz. Jednak w tej chwili najważniejszy był Alex. Krajewski  marzył obecnie tylko i wyłącznie o tym, by jak najszybciej odnaleźć całego i zdrowego bratanka.

--***--

Po kwadransie bezowocnych poszukiwań  zupełnie zdesperowany i podminowany  ordynator zdecydował się poprosić o pomoc ochronę lotniska. Chwytał się każdej deski ratunku. W towarzystwie dwóch barczystych mężczyzn wkroczył do kantorka ochroniarzy, obserwując ukradkiem kilkanaście gigantycznych monitorów, które zajmowały większość powierzchni ścian tego niewielkiego pomieszczenia.

- Dobrze – mruknął porządnie zbudowany mężczyzna w średnim wieku, notując coś w swoim kajecie – To był lot z Londynu ,tak ? – zapytał po chwili, uważnie wpatrując się w ekran po swojej lewej stronie.

- Tak – potwierdził momentalnie Krajewski, błędnym wzrokiem krążąc po otaczających go monitorach. Miał nadzieję, że może na którymś z nich dojrzy twarz chłopca.

- Lądowanie o czternastej czterdzieści, czyż nie ? – zapytał drugi z mięśniaków, wlepiając swoje głupkowate spojrzenie w chirurga.

- Nie, godzina dwunasta – poprawił go roztrzęsionym głosem Adam. Mężczyźni spojrzeli na siebie porozumiewawczo, unosząc pytająco brwi  do góry. Okrągły zegar nad ich głowami wskazywał godzinę piętnastą.

- No to nie dziwne, że nie możesz pan znaleźć chłopaka – zaśmiał się starszy z ochroniarzy, poklepując się po nodze. Adam obdarzył go surowym spojrzeniem. To nie był odpowiedni czas na takie żarty.

- Pomogą mi panowie, czy nie ? – warknął urażony ich opieszałością brunet. Służbiści wcale się nie spieszyli, uparcie twierdzili, że najpierw muszą wypełnić protokół i  stworzyć rysopis chłopca , zanim zaczną poszukiwania. Ostre słowa chirurga sprawiły, że głupkowate uśmiechy momentalnie zniknęły z twarzy strażników. Barczysty, łysiejący ochroniarz  następnie dokładnie wypytał Adama o szczegóły wyglądu Alex’a , niestety brunet nie miał pojęcia w co malec mógł być ubrany, co miało niezwykle utrudnić poszukiwania.

- To pana syn jak rozumiem ? – zapytał oschłym tonem młodszy z pracowników linii lotniczej.

- Nie – zaprzeczył pewnie Krajewski – To mój bratanek – wyjaśnił, nerwowo poruszając palcami dłoni po blacie biurka.

- Nazwisko ! – burknął bez wyrazu mężczyzna, kontynuując  wywiad. Ciągle zapisywał coś w swoim notesie.

-Ravenswood-  odpowiedział momentalnie – Alex Ravenswood – uściślił, podając im dane chłopca po raz trzeci. Nie mógł już dłużej wytrwać w bezradności. Pracownicy ochrony niezwykle go irytowali. Zdawało mu się, że kompletnie nie rozumieją powagi sytuacji. Woleli zajmować się wypełnianiem dokumentacji, zamiast naprawę zacząć szukać malca.

-Dobrze – odparł profesjonalnie starszy strażnik – Sprawdzimy, czy rzeczywiście na liście lotu z Londynu figuruje  takie nazwisko – mruknął, podejrzliwie spoglądając na Krajewskiego - Następnie sprawdzimy monitoring – dodał, podając swoje notatki koledze – A teraz poproszę pana o jakiś dokument tożsamości – ochroniarz machnął dłonią, przysiadając na fotelu. Adam od razu wyciągnął z wnętrza swojej kurtki dowód osobisty.

-Krajewski ? – zdziwił się funkcjonariusz, po raz kolejny uważnie przyjrzał się brunetowi.

- Tak- potwierdził zniecierpliwiony chirurg, zaciskając wargi w wąską linię – To dość skomplikowane – dodał, widząc jak dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie porozumiewawczo, po czym przenieśli swój podejrzliwy wzrok na Krajewskiego.

- W takim razie niech pan najpierw poda dane i numer telefonu brata – burknął mięśniak – Jeśli chłopiec się odnajdzie to i tak będziemy musieli się z nim skontaktować by zapewnił nas, że dzieciak może opuścić z panem lotnisko – uzupełnił dumnie swoją wypowiedź. Kolega poparł go, poklepując współpracownika po ramieniu.

- Dobrze – westchnął zniecierpliwiony chirurg, obdarzając strażników gniewnym spojrzeniem. Adam chciał wreszcie zacząć działać. Dla niego liczyła się każda minuta, nie potrafił zrozumieć sensu takiej biurokratyzacji poszukiwań. Przecież chodziło o bezpieczeństwo małego chłopca.- Andrzej Falkowicz – zaczął pewnie, po chwili ciszy. Zdezorientowani strażnicy unieśli pytająco brwi do góry, lustrując go podejrzanym, a jednocześnie kpiącym spojrzeniem.

- Wspominałem, że to dość nietypowa sytuacja – stwierdzi lekko speszony ich sugestywnym spojrzeniami Adam . Zrozumiał, że ochroniarze nie do końca mu wierzą, zapewne sądząc ,że to jakiś podstęp lub po prostu idiotyczny żart. – Możecie zacząć wreszcie działać ! – warknął zdenerwowany Krajewski, wciąż nie otrzymując jasnej odpowiedzi ze strony mężczyzn. Sugestywne spojrzenia, pytania i bezsensowne komentarze ochroniarzy bardzo go drażniły.  Leśno-górski ordynator był na skraju wytrzymałości. Spiorunował mięśniaków surowym spojrzeniem. Nie pamiętał kiedy ostatnio ktoś tak go potraktował… był wściekły…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pozostawiony bez pomocy, zbulwersowany Adam postanowił dalej szukać bratanka na własną rękę. Przez kilka następnych minut krążył po hali odlotów wypytując się spotkanych przez siebie  ludzi o Alex’a. Jak dotąd nikt , kogo zaczepił, nie widział chłopca.

- Przepraszam panią ?- zapytał zmartwionym głosem  Krajewski. Tknięty jakimś dziwnym przeczuciem, podszedł do siedzącej z notebookiem na kolanach kobiety.

- Tak ? – blondynka  przeniosła swoje nieobecne spojrzenie znad ekranu komputera w stronę słyszanego przez siebie, sfrasowanego głosu chirurga.

- Nie widziała może pani sześcioletniego chłopca…- zaczął niepewnie brunet, przyglądając jej się uważnie – Ma brązowe włosy i szare oczy – kontynuował swój opis- Jest mniej więcej tego wzrostu – Adam nakreślił dłonią w powietrzu niewidoczną linię – czuł się dziwnie, zauważając pustkę w oczach dziewczyny. Nie zorientował się, że jest niewidoma.

- Nawet jakbym chciała, to nie byłabym w stanie – wyjaśniła trochę chłodnym głosem kobieta , wysilając się na nieznaczny uśmiech. Dopiero w tej chwili Adam zauważył biała laskę stojącą tuż przy siedzisku. Dostał nagłego olśnienia. Nerwowo przeczesał dłonią swoje ciemne włosy . Zrobiło mu się bardzo głupio. –Strzeliłem niezłą gafę – przemknęło mu przez myśl. Już miał otworzyć usta, kiedy niespodziewania blondynka zaczęła kontynuować swoją wypowiedź. – Ale od ponad godziny towarzyszy mi chłopiec, ma na imię Alex i to całkiem możliwe by miał sześć lat- dodała ciepło, uśmiechając się serdecznie.

- Alex ! – uradowany Adam podłapał jej słowo. Spojrzał na pisarkę z widoczną nadzieją.

- Tak – twarz blondynki zupełnie się rozchmurzyła – Teraz najprawdopodobniej bawi się z moim psem w okolicach samego wejścia – dodała, w myślach śmiejąc się z radości mężczyzny, którą pomimo braku zmysłu wzroku potrafiła dostrzec z łatwością. – A pan jest jego tatą, tak ? – zapytała, marszcząc brwi. Już od jakiegoś czasu szykowała w swoim umyśle ostre słowa krytyki dla opiekuna chłopca, który pozostawił go na lotnisku zupełnie samego. Nie miała zamiaru się przed tym powstrzymywać. Gardziła takim brakiem odpowiedzialności.

- Wujek Adam ! – dobiegł ich uradowany głos malca, który swoimi słowami nieoczekiwanie odpowiedział na pytanie Romy. Chłopiec, gdy tylko dostrzegł sylwetkę bruneta od razu rzucił mu się na szyję.

- Jesteś ! – Adam mocno przytulił do siebie Alex’a, oddychając z widoczną ulgą. Szczęśliwy przyjrzał się chłopcu, pieszczotliwie mierzwiąc jego włosy. Tak bardzo martwił się o bratanka. – Młody, przez ciebie nabawię się choroby serca- zaśmiał się szczerze, nie mogąc opanować przyspieszonego oddechu.

- Nie martw się , wujek Marek jest kardiologiem, na pewno Cię wyleczy – stwierdził pewnie malec, szczerząc się w jego stronę, również nie mógł opanować radości. Przy Krajewskim czuł się już całkowicie bezpieczny. – A gdzie jest pan Falkowicz ? – zapytał zawiedzonym głosem, z widoczną goryczą lustrując wzrokiem pustkę wokół wujka , zmarszczył w napięciu czoło.

- Tacie…-zaczął niepewnie Adam, głośno przełykając ślinę-  Wypadło coś naprawdę ważnego…- chirurg przykucnął przy malcu tak by ich twarze się zrównały. Z łatwością zauważył jak przez oblicze chłopca przebiega cień rozczarowania. Alex zacisnął usta w wąską linię, unikając wzroku stryja.

- Ważnego ? – powtórzył ironicznym głosem malec . Było mu zwyczajnie smutno, że to jednak nie Profesor przyjechał po niego na lotnisko. Tak bardzo tego pragnął. Nie tylko plany Andrzej runęły tego dnia.

-Alex- westchnął ciężko Krajewski, obserwując znajomy błysk gniewu w ciemnoszarych oczach chłopca - Ja obiecałem Andrzejowi, że Cię odbiorę i zaopiekuję się Tobą przez te kilka godzin - wyjaśnił ciepłym głosem. Alex z nadzieją spojrzał na wujka. – To JA nawaliłem – stwierdził dobitnie chirurg , chłopiec rozchmurzył się trochę, słysząc jego słowa. – To wszystko przez tą operację….- westchnął teatralnie, kątem oka obserwując reakcję małego. W  szarych oczach Alex’a od razu pojawił się błysk ekscytacji, który natychmiast  rozpromienił twarz sześciolatka.

- Jaką operację ? – zapytał z ciekawością chłopiec, uważnie spoglądając na wujka. Zgodnie z oczekiwaniami Adama rozczarowanie i smutek momentalnie zniknęły z oblicza malca. Krajewski  dobrze  wiedział, czym może udobruchać małego . Nie od dziś zdawał sobie sprawę z  jego nietypowych zainteresowań.

- Tętniak aorty- powiedział lekceważąco  chirurg, wzruszając obojętnie ramionami. Adam zaśmiał się w myślach, widząc jak na jego słowa w oczach bratanka pojawiły się radosne iskierki .

- Musisz mi wszystko dokładnie opowiedzieć  wujku – stwierdził z typową dla siebie  stanowczością  mały, marszcząc wyczekująco brwi.

- Wszystko w swoim czasie , młody – uśmiechnął się rozbawiony Krajewski, pieszczotliwie czochrając chłopca po głowie .- Teraz zawiozę Cię do Andrzeja – stwierdził ciepłym głosem, podnosząc z krzesła  zieloną torbę podróżną chłopca- Chyba jest jeszcze w klinice …? – zastanawiał się głośno.

- W klinice ? –zapytał szczerze zdumiony Alex . Krajewski odpowiedział na jego pytanie skinieniem głowy. Po kilku minutach rozmowy z wujkiem, wszystkie wątpliwości chłopca prysły momentalnie . Gniew na Falkowicza  odszedł już dawno w jego niepamięć. Podekscytowany malec nie mógł już doczekać się spotkania z tatą. Cieszył się, że wreszcie to nastąpi. Miał jeszcze tyle do powiedzenia Profesorowi… Myśl, że przy okazji zobaczy klinikę ojca jeszcze bardziej poprawiała trochę podupadły nastrój chłopca. Teraz Alex był pewien, że wszystkie nieporozumienia i porażki tego dnia mają już za sobą.  Czuł, że teraz ich relacje naprawdę się poprawią. On ze swojej strony był na to w pełni gotowy.

- Przepraszam, pan jest wujkiem Alex’a – stwierdziła ostrym głosem, niewidoma kobieta, która wraz z psem przewodnikiem znalazł się tuż za nimi. – Czy możemy porozmawiać na osobności ? – zapytała pozbawionym emocji głosem.

- Tak – mruknął niewyraźnie zmieszany chirurg – Oczywiście, że tak – mrugnął porozumiewawczo w stronę bratanka, po czym odszedł z kobietą na bok. Zdenerwowana blondynka uśmiechnęła się wymuszenie, przybierając surowszy wyraz twarzy. Adam nie był świadomy, tego  co właśnie go czeka… Roma nie szczędziła mu słów, zresztą słusznej krytyki. Krajewski w milczeniu, bez nawet słowa sprzeciwu przysłuchiwał się jej fali zarzutów. Z rozbawieniem obserwował czerwony rumieniec, który w trakcie podniosłego, karcącego monologu pisarki pojawił się na jej policzkach. Niezrażona brakiem odpowiedzi z jego strony, dalej wypominała mu bezmyślność i jakikolwiek brak odpowiedzialności  . Krajewski oczarowany przyglądał się jej zmieniającej się w mgnieniu oka  twarzy. Nie wiedzieć czemu, już od pierwszego wejrzenia poczuł dziwną nić sympatii, łączącą go ze szczerą blondynka.

- I nic pan na to nie powie ! – zmarszczyła brwi, oddychając pospiesznie. Milczenie rozmówcy jedynie potęgowało jej gniew.

- Tylko tyle, że ma pani piękne oczy -  powiedział rozbawiony Adam, obdarzając ją szelmowskim uśmieszkiem.

- Co ?!- zbita z tropu pisarka, pokręciła głową z niedowierzaniem. Dopiero po chwili do jej świadomości dotarł sens słów chirurga. Zarumieniła się po raz kolejny, ponownie marszcząc czoło.- Teraz to już wszystko jest jasne – pogroziła mu palcem, na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- Co jest jasne ? – zapytał zaciekawiony Adam. Teraz to on nie zrozumiał sensu słów niebieskookiej.

- To, po kim Alex jest takim komplemenciarzem – roześmiała się pogodnie kobieta, odgarniając z twarzy włosy koloru miodu.

- Wie pani – zaczął tajemniczo Krajewski, szczery uśmiech nie znikał z jego twarzy – Mężczyźni w naszej rodzinie mają to we krwi –szepnął dumnie. Roma parsknęła śmiechem, słysząc jego słowa.

- Jestem skłonna w to uwierzyć – stwierdziła z przekonaniem pisarka , obdarzając bruneta pogodnym uśmiechem.

-Idziemy już, wujku ? – Alex złapał chirurga za rękę , wyczekująco patrząc na rozmawiającą dwójkę. Nie mógł  doczekać się  wizyty w klinice taty. Ponadto był bardzo zmęczony podróżą i godzinami oczekiwań. Szczególnie silnie dotarło to do niego właśnie w chwili, gdy wujek pojawił się przy jego boku. Wewnętrzna blokada malca prysła w momencie.  Już nie musiał ukrywać przed sobą, jak bardzo wykończyły go  samotne chwile niepewności, których dzisiaj doświadczył. Wcześniej nie był tego do końca świadomy. Teraz pokrzepienia dodawała mu myśl, że pomimo przeciwności wszystko skończyło się pomyślnie i już wkrótce wreszcie będzie mógł szczerze porozmawiać z ojcem. Bardzo na to liczył.

- Jasne – zgodził się chirurg, poprawiając torbę, która ześlizgnęła mu się z ramienia. Nie potrafił oderwać wzroku od swojej rozmówczyni. Był nią prawdziwie oczarowany.

- To do zobaczenia Romo – powiedział ciepło chłopiec, ściskając na pożegnanie dłoń pisarki. – Żegnaj Biszkopt – pogłaskał skomlącego zwierzaka po pyszczku. Kobieta odpowiadając na słowa pożegnania malca, razem z psem przewodnikiem ruszyła w stronę wyjścia.

- Roma ? – zapytał zaintrygowany Krajewski, który wciąż śledził niebieskooką wzrokiem.

- Tak ma na imię – odparł pewnie mały, siłą ciągnąc wujka za sobą. Brunet  po raz ostatni zerknął na znikającą w oddali pisarkę. Nie mógł wiedzieć, że już całkiem niedługo kapryśny  los po raz drugi postawi ją na jego drodze, jednak w zgoła innych okolicznościach…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

W chwili gdy Alex i Adam przekroczyli próg nowoczesnej kliniki Falkowicza, głośny dźwięk dzwonka odwrócił uwagę malca od podziwiania urządzonej z wyczuciem recepcji. Krajewski zmarszczył brwi zerkając na wyświetlacz telefonu, po czym zaczynając głośno rozmowę, odszedł na bok. Chłopiec z wyraźnym podziwem obserwował wybudowany z rozmachem gmach. Gdyby nie miał tej świadomości, raczej nie wpadłby na to, że znajduje się placówce medycznej. Drewniany, jednolity parkiet, wygodne, okrągłe, pomarańczowe pufy stojące wzdłuż przeszklonych ścian oraz dwie, ogromne donice z ożywiającymi przestronną  aulę, prawdziwymi drzewkami cytrusowymi  nadawały wnętrzu kliniki Profesora niemalże domową, ciepłą atmosferę. Adam spochmurniał, po czym zakończywszy rozmowę, z wyraźną troską malującą się na jego twarzy, podszedł do  Alex’a.

- To ze szpitala – westchnął ciężko Krajewski, poklepując lekko bratanka po plecach -  Muszę jak najszybciej się tam dostać – dodał , lustrując twarz chłopca zmartwionym  spojrzeniem. – Tylko odprowadzę Cię do gabinetu Andrzeja –  mruknął do siebie, przechodząc w stronę wychodzącego z auli korytarza.

- To coś pilnego ? – zapytał ze szczerym zainteresowaniem mały, nie spuszczając z wujka roziskrzonego spojrzenia swoich ciemnoszarych oczu.

- Tak – przytaknął bez wyrazu chirurg, myślami był już na sali operacyjnej. Właśnie dowiedział się o karambolu w pobliżu Leśnej Góry, nie miał czasu do stracenia. Jako ordynator odpowiadał za przydział obowiązków i operacji w takich kryzysowych sytuacjach, a tymczasem zerwał się z pracy, zrzucając tą odpowiedzialność na Zapałę. Dobrze wiedział, że nerwowy kolega zupełnie się do tego nie nadaje. Przemek łatwo wpadał w histerię w obliczu tragicznych sytuacji.

- Wujku – mały przystanął pod sporych rozmiarów drzewkiem pomarańczowym.- Przecież ja sam tam trafię – stwierdził stanowczo, marszcząc brwi.

-Jesteś pewien ? – zapytał retorycznie brunet, nie spodziewając się przeczącej odpowiedzi  po upartym malcu, na twarzy którego dostrzegł niezwykłą zaciętość.- No dobrze- zaczął nie do końca przekonany co do tego pomysłu- Wystarczy, że pójdziesz  tym korytarzem do samego końca, a następnie skręcisz w prawo, gabinet Andrzeja znajduje się na samym końcu – wyjaśnił mu zwięźle chirurg- Powiesz pani sekretarce, że zaczekasz na niego w gabinecie i poprosisz ją by od razu go o tym poinformowała, dobrze ?- upewniał się, patrząc prosto w oczy podekscytowanego bratanka.

- Tak, oczywiście –przytaknął pewnie mały – Powodzenia wujku – dodał ciepło, unosząc lewy kącik ust do góry.

- Tobie też młody – Krajewski zmierzwił włosy Alex’a – Wiesz, Andrzej bardzo czekał  na ten moment – szepnął w jego stronę, obserwując jak radość malca w mgnieniu oka się ulatania. Chłopiec spojrzał na niego pustym wzrokiem. Wciąż bał się zawieść Profesora. Wydawało mu się, że w oczach wybitnego chirurga może wypaść dość miernie. Sama nawet nie zorientował się, kiedy tata stał się dla niego prawdziwym wzorem. Falkowicz w pewien sposób go onieśmielał, swoją wiedzą, umiejętnościami, czy nawet sposobem bycia. Alex nie do końca wiedział jak ma zachowywać się w towarzystwie ojca. Nie czuł się przy nim tak swobodnie jak przy mamie, bądź wujku Adamie. Jednak jak prosiła go Wiktoria , postanowił w pełni być sobą. Jednak nie chciał udawać kogo innego przed Profesorem . Bardzo pragnął  by tata pokochał go takiego, jakim jest. W głębi serca bardzo na to liczył i czuł, że tak właśnie się stanie…tak musi się stać ? Bo przecież  jego dziecięca, bezwarunkowa miłość chyba powinna wystarczyć chirurgowi ? Mały mógł tylko TO zaoferować Andrzejowi. Czy TYLKO? A może AŻ tyle był skłonny mu dać… Miłość była czymś oczywistym dla Alex’a. Stanowiła nieodłączną część jego życia, być może dlatego chłopiec nie do końca rozumiał ile może znaczyć TAKI dar…

- Hej, Alex – Adam  zdziwił się jego szybkiej przemianie – Wszystko będzie dobrze – posłał mu pokrzepiający uśmiech.

- Wiem -  odparł pewnie malec, zaciskając palce w pięść. Krajewski pożegnał się z nim krótko, po czym w pośpiechu opuścił klinikę brata.

--***--

Po kilku minutach błądzenia po korytarzach Alex wreszcie dotarł pod ciemne, dębowe  drzwi gabinetu dyrektora. Z obu stron poczekalni znajdowywały się wygodne, designerskie, drewniane , pasujące do wystroju krzesła, na których zasiadali oczekujący na konsultację Profesora pacjenci. Chłopiec nie spodziewał się aż takiego tłoku przed gabinetem Falkowicza. Przeciskając się przez tłum, zwrócił na siebie uwagę prawie wszystkich kolejkowiczów.

- Dzień dobry – grzecznie zwrócił się do młodej kobiety, zasiadającej przy wysokim kontuarze, który znajdował tuż obok drzwi  gabinetu Andrzeja. Zniecierpliwiona sekretarka nawet nie obdarzyła go krótkim spojrzeniem, nie wspominając o wisileniu się na odpowiedź czy choćby nieznaczny uśmiech.

- Przepraszam… – powtórzył chłopiec, wysyłając brunetce pełne napięcia spojrzenie.

- Tak ?- kobieta wreszcie odwróciła  swój wzrok znad pliku dokumentów. Podejrzliwie przyjrzała się małemu petentowi.

- Czy to jest gabinet Profesora Falkowicza ? – zapytał pewnym głosem Alex, zerkając na drzwi za nimi.

- Tak – westchnęła znudzona sekretarka, po czym ponownie zajęła się leżącymi na blacie dokumentami.

- Muszę się z nim zobaczyć – wytłumaczył jej malec, spoglądając na kobietę wyczekująco. Wydawało mu się, że sekretarka kompletnie zignorowała jego słowa.

- Każdy tak mówi – prychnęła po chwili ciszy, nawet na spoglądając na spochmurniałego chłopca.

- Pani nie rozumie…- zaczął pewnie Alex , gniew rozjaśnił jego oczy – Ja miałem zaczekać na niego w gabinecie – próbował spokojnie wytłumaczyć kobiecie, że naprawdę musi się tam znaleźć .

- Jasne- prychnęła zniecierpliwiona sekretarka po raz kolejny ignorując słowa chłopca. Gestem ręki przywołała do siebie kolejnego petenta. Rozjuszony malec obdarzył nieczułą brunetkę lodowatym  spojrzeniem, ale nie ruszył się z miejsca.

- Tata będzie tam na mnie czekał – próbował jej tłumaczyć, ale kobieta zdawała się nie słyszeć jego słów, pochłonięta rozmową ze starszą, bogato odzianą, kobietą. Mimo niepowodzenia Alex nie miał zamiaru zrezygnować. Postanowił usiąść na jednym z krzeseł, czekając na ojca. Miał nadzieję, że za kilka minut dostrzeże gdzieś w pobliżu twarz Andrzeja. Przecież by dostać się do swojego gabinetu musiał minąć właśnie ten korytarz, więc Alex nie widział innej możliwości, jak po prostu tutaj na niego zaczekać. Nie miał pojęcia, że można się tam dostać również z drugiego skrzydła kliniki. Dopiero gdy malec usiadł na wygodnym siedzisku zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo zmęczył go dzisiejszy dzień. Czuł ssący głód i przemożną chęć zapadnięcia w choć kilkuminutową drzemkę. Oparł pulsujące czoło o ścianę, oddychając głęboko. Był zawiedziony postawą sekretarki, nie spodziewał się kolejnych problemów w swoim dzisiejszym maratonie, na którego mecie miała wreszcie stanąć tak upragniona przez niego osoba, a mianowicie sam Profesor Falkowicz.

- Chciałeś tak z marszu do profesora ?– siedząca obok niego staruszka uważnie zlustrowała posmutniałego malca surowym spojrzeniem-  Na wizytę u niego czeka się miesiącami – stwierdziła stanowczo, jakby Alex chciał temu zaprzeczyć. Zmęczony chłopiec westchnął ciężko na jej słowa i kuszony smakowitymi zapachami postanowił udać się na małą przechadzkę po klinice ojca. Po kilu minutach krążenia po korytarzu chłopiec postanowił z powrotem udać się na swoje miejsce. Miał już tego dość.

-Czy mogłaby pani wreszcie wpuścić mnie do gabinetu taty ! – zdenerwowany malec nie zamierzał tak łatwo odpuścić. W jego oczach z łatwością można było dojrzeć błysk determinacji.

-Nie rób sobie żartów mały – bezczelna kobieta zlustrowała go kpiącym wzrokiem- Zmykaj wreszcie do rodziców- syknęła oschle, dalej wertując teczkę z wynikami badań.- I nie zajmuj miejsca w kolejce – dodała surowym głosem, dając mu do zrozumienia by wreszcie dał jej spokój i jak najszybciej zniknął z zasięgu jej wzroku. Rozgniewany chłopiec obdarzył ją na pożegnanie ironicznym spojrzeniem, po czym udał się do pobliskiej, przyszpitalnej kawiarni, o dość wysokim standardzie. Alex z rozmarzeniem przyglądał się smakowicie wyglądającym daniom. Dobrze wiedział, że nie ma przy sobie żadnych pieniędzy, a tym bardziej polskiej waluty. Tęsknie przyglądał się zajadającym pyszne potrawy ludziom.

- Jesteś głodny ?-zapytała go ciepło starsza pani, z którą już wcześniej rozmawiał pod drzwiami gabinetu chirurga. Chłopiec skinął twierdząco głową.

- Ja zapłacę – dobrze ubrana staruszka nie czekała na jego odpowiedź, po czym machnęła nonszalancko ręką na prowadzącego bistro mężczyznę.

- Dziękuję pani – odparł zmieszany Alex, odwzajemniając się kobiecie swoim czarującym uśmiechem -  Na pewno mój tata odda pani pieniądze…..- zaczął z widocznym skrępowaniem. Mimo wszystko bardzo ucieszył go miły gest staruszki, żołądek niemal skręcał mu się z głodu.

- Pieniądze ? – prychnęła lekceważąco starsza pani , kręcąc głową-  To nie ma w życiu najmniejszego znaczenia – podkreśliła dobitnie , kładąc swoją dłoń na wysokim blacie barku. Alex od razu zauważył na niej wyraźne, małe, ciemne plamki. Zmarszczył czoło obserwując ten widok.- Tak naprawdę liczy się tylko rodzina- powiedziała ,patrząc przed siebie pustym wzrokiem- Lepiej byś już teraz to zrozumiał – szepnęła do niego znacząco, łamiącym się głosem – Za nim obudzisz się zupełnie sam, w wielkiej wilii i przypomnisz sobie, że nawet nie masz do kogo zadzwonić …- wyznała  nieoczekiwania, czym zadziwiła samą siebie. – Smacznego ! – rzuciła na odchodne, siadając przy innym stoliku. Z twarzy Alex’a nie znikało nieodgadnione spojrzenie…

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jak na razie Profesor nie mógłby zaliczyć dzisiejszego dnia do zbyt udanych. Jednym tylko telefonem adwokat przekreślił wszystkie jego plany związane z wizytą syna. Ci, którzy twierdzili, że już rano Falkowicz był w wyjątkowo podłym nastroju na pewno od razu zmieniliby swoje zdanie, mogąc teraz obserwować wyraz jego twarzy. Sam Andrzej nie pamiętał nawet, kiedy ostatnio był tak przesycony nie bezpodstawnym zresztą gniewem. Zupełnie inaczej wyobrażał sobie ten , tak dla niego ważny dzień. Nawet to, że udało mu się zażegnać kryzys i udobruchać inwestora w najmniejszym stopniu nie poprawiało  humoru Profesora. Każda  myśl  Andrzeja skupiona była na synku. Przez przedłużające się negocjacje nie był w stanie odebrać syna z lotniska. Miał nadzieję, że Adam dobrze zaopiekował się małym. W pewien sposób zazdrościł bratu, że to właśnie jemu przypadła ta rola. On również pragnął w końcu zobaczyć się z Alex’em. Gdy tylko wreszcie udało mu się opuścić salę konferencyjną, nie czekając na podsumowującego kompromis szampana, od razu wybrał numer Adama. Po kilku sygnałach, telefon Krajewskiego odebrała speszona pielęgniarka, która oświadczyła , że ordynator operuje i  krótko przekazała mu słowa bruneta, z których miało wynikać, że Alex już od prawie dwóch godzin znajduje się w jego klinice.

--***--

Profesor pospiesznie udał się do swojego gabinetu ,mrożąc gniewnym spojrzeniem wszystkie znajdujące się w zasięgu jego wzroku osoby. Czekający na niego pacjenci  z wyraźnym zaskoczeniem przyglądali się rozgniewanemu obliczu chirurga. Mijający go pracownicy dziwnym trafem przyspieszali kroku, widząc przemierzającego korytarze  Profesora. Dzięki swojej wyniosłej aparycji i białemu kitlowi nonszalancko zarzuconemu na ramiona znajdujący się w zimnej furii Falkowicz, którego jasne nakrycie powiewało w powietrzu zdawał się być całkiem wiarygodnym, szpitalnym  odpowiednikiem filmowego Dartha Vadera. Podobieństwo do legendy kina było naprawdę uderzające, choć prawdą było, że Falkowicz nie musiał używać mocy by pozbawić głosu swoich podwładnych.

- Czy ktoś jest w moim gabinecie? – syknął oschle Profesor , patrząc na swoją sekretarkę wyczekująco.

- Oczywiście, że nie – zaprzeczyła od razu  speszona brunetka, głośno przełykając ślinę. Wolała nie narażać  się dyrektorowi, a wiedziała jaki ma stosunek do nieproszonych gości. O ile było to jeszcze możliwe, Andrzej  bardziej spochmurniał na jej słowa.

- Na pewno ? – wysyczał przez zaciśnięte zęby, nie spuszczając z niej swojego palącego wzroku. Zmieszana kobieta oblała się bordowym rumieńcem, lecz nie odważyła się odpowiedzieć szefowi. – A może ktoś mnie szukał …- nie odpuszczał, od razu zauważył, że pracownica nie wyznała mu całej prawdy. Z łatwością zauważył błysk wątpliwości w jej zagubionych oczach.

- Nikt pana nie szukał – powiedziała niepewnym głosem, wciąż unikając spojrzenia Profesora. Czuła, że swoją ignorancją najprawdopodobniej dopuściła się poważnego zaniedbania.

- Jak to nie ? – oburzył się czekający w kolejce czterdziestolatek, który mimowolnie przysłuchiwał się ich rozmowie.- A ten mały chłopiec ? – zapytał oburzony. Był nieświadomy jakie kłopoty właśnie ściągnął na nieczułą sekretarkę. Żyłka na czole Falkowicza zaczęła niebezpiecznie pulsować .

- Do G-A-B-I-N-E-T-U – wyartykułował wypranym z emocji głosem dyrektor, po czym przepuszczając przed sobą sekretarkę, zatrzasnął dębowe drzwi z głośnym hukiem, wywołując tym niemałe podniecenie wśród kolejkowiczów.

--***---

Andrzej nie zamierzał w najmniejszym stopniu oszczędzać nieczułej podwładnej. Porządnie zrugał ją za brak kompetencji i zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Dał jej dosadnie do zrozumienia, że jeśli cokolwiek stało się jego synowi  od momentu, w którym zignorowała jego prośbę ,to właśnie ona będzie brała za to bezpośrednią odpowiedzialność. Dyrektor wyraźnie zaznaczył, że dłużej nie wyobraża sobie, by ktoś taki jak pani Anna pracował w branży medycznej. Nie brał pod uwagę żadnych śmiesznych słów obrony pracownicy. Podkreślił ,że nie jest w stanie kontynuować z nią dłużej współpracy, dodając ,że u pracowników szczególnie ceni sobie zaangażowanie, którego  nigdy nie potrafił dostrzec działaniach brunetki.

- Myślę, że i tak powinna być pani zadowolona z takiego finału tej sprawy – uśmiechnął się ironicznie w jej stronę, wstając ze swojego skórzanego fotela.

- Zadowolona ?! – prychnęła oburzona i równie co on wściekła sekretarka.

- Oszczędziłem pani wilczego biletu – stwierdził chłodnym głosem chirurg, unosząc lewą brew do góry, po czym nie czekając na choćby jedno słowo z jej strony w pośpiechu opuścił swoje miejsce pracy.

--***---

Zmartwiony Profesor, od razu po wyjściu z gabinetu  natknął się na małe zbiegowisko na samym końcu  przeciwległego korytarza. Zaniepokojony podszedł bliżej, widząc synka, przy jednej z sal. Zaintrygowany lekarz, z którym rozmawiał malec poklepał go po ramieniu, uważnie lustrując wzrokiem Profesora, który w mgnieniu okaz znalazł się tuż przy nich.

- Alex – Andrzej odetchnął z widoczną ulgą, nie bacząc na otaczający ich tłum, od razu z całych sił przytulił do siebie, trochę zaskoczonego chłopca. Gdy tylko mały zobaczył  tatę, uśmiechnął się szeroko, nie mogąc dłużej ukrywać swoich uczuć, gniew na Falkowicza zniknął momentalnie. On również mocno objął ojca. W tym jednym momencie wszystkie wątpliwości, które obaj żywili  prysły niczym bańka mydlana. Zarówno Alex jak i Andrzej dobrze wiedzieli, że nic nie stoi na przeszkodzie w solidnym umocnieniu ich więzi. Dopiero teraz zdali sobie w pełni sprawę z jak bardzo cieszą się z tego spotkania, które mimo wielu trudności wreszcie nastąpiło. Mieli wrażenie, że czekali na nie wręcz całe życie… Nigdy wcześniej nie czuli takiej ulgi. Poczucie błogiego spokoju w jednej chwili ogarnęło ich serca. Zarówno ojciec jak i syn z nadzieją oczekiwali na dalszy ciąg wizyty. Żaden z nich nie mógł przerwać uścisku, jakby obawiając się, że puszczając ukochaną osobę utraci szansę na wyznanie jej swoich uczuć. Byli świadomi , ile ten , z pozoru nic nieznaczący gest dla nich znaczy. Było to coś o wiele dosadniejszego, niż nie wypowiedziane „kocham Cię” . Wiedzieli, że ta chwila jest początkiem ich  całkiem nowej , wspólnej drogi i obaj wyczekiwali jej z niecierpliwością.

- Myślałem, że już nigdy Cię nie odszukam – mruknął ciepło Andrzej, patrząc na malca troskliwym wzrokiem. Chłopiec , słysząc jego słowa uniósł lewy kącik ust do góry.

- To ja dzisiaj nie mogłem Cię znaleźć , tato – stwierdził pewnie Alex, wyraźnie podkreślając ostatnie słowo. Wreszcie jego marzenie się spełniło, w końcu był przy Andrzeju. Wiedział, że już nic nie jest w stanie zniszczyć tego dnia. Z łatwością dojrzał w oczach swojego ojca nie tyle ciepło, co coś o wiele bardziej cenniejszego. Chłopiec po tym powitaniu nie miał  już wątpliwości, był pewien, że tata równie mocno go kocha i również nie może doczekać się tych  kolejnych , wspólnych  chwili, które miały nastąpić w ciągu kilku następnych dni. Alex był pewien, że w tym czasie już zupełnie przełamią dzielące ich bariery. On  również, tak jak jego ojciec, nie brał pod uwagę innego scenariusza.

- Gratuluję Andrzej- jasnowłosy lekarz przerwał niespodziewanie ich chwilę czułości – Masz niesamowitego syna- zerknął znacząco na Profesora- Właśnie uratował życie naszej pacjentce – przyznał szczerze dr Mierosławski , z niedowierzaniem lustrując malca wzrokiem. Nie mógł pojąć w jaki sposób chłopiec wpadł na tak szybką diagnozę. Wciąż przyglądał mu się zaintrygowany.

-Naprawdę ? – zaśmiał się szczerze  Profesor, spoglądając na syna z widoczną dumą.

- Tak – przytaknął trochę rozbawiony lekarz – Od razu prawidłowo zareagował i dzięki temu uratowaliśmy życie tej  pacjentce – zaznaczył, podejrzanie spoglądając na Alex’a. - A właściwie to jak na to wpadłeś ,co ? –zapytał chłopca z nieukrywaną ciekawością.

- Plamy wątrobowe na dłoniach – wyjaśnił trochę speszony pochwałami malec. Od razu dostrzegł jej podczas rozmowy z panią Janiną przy barze.

- Racja – przyznał Mierosławski,  kręcąc głową ze zrozumieniem – Widzę Andrzej, że raczej nie czytałeś swojemu synowi bajek na dobranoc, co ? – zaśmiał się, sugestywnie spoglądając na Falkowicza.

- Może wreszcie zacznie… – powiedział ciepło mały, nieoczekiwanie ściskając swoją małą dłonią rękę, stojącego obok siebie taty. Profesor mrugnął do niego porozumiewawczo, podnosząc do góry lewą brew. Był trochę zaskoczony gestem syna, mocniej ścisnął jego niewielką, zmarzniętą rączkę.

- Z pewnością – odparł rozbawiony Andrzej, wypowiadając te słowa wprost w ciemnoszare oczy synka. Towarzyszący im lekarz z uśmiechem na ustach przeprosił ich grzecznie i razem z tłumem gapiów zniknął w najbliższej sali. Wszyscy ponownie zajęli się przypadkiem pani Janiny.

- Widzę, że nie próżnowałeś – stwierdził pewnie Andrzej, wciąż czując dumę z synka. Nie był do końca świadomy, że jego zaledwie kilkuletni syn aż tak interesuje się medycyną. Mimo, że wiedział od Adama o nietypowych zainteresowaniach chłopca, to wcześniej nie chciał dać im w pełni  wiary.Po prostu nie chciało mu się wierzyć w te wszystkie opowieści o oglądanych w tajemnicy przed Wiki ,filmikach z operacji. Alex bardzo go zaskoczył, a jednocześnie w pewien sposób rozbawił swoimi poczynaniami.

- Podobno nigdy nie jest za wcześnie na naukę – powiedział pewnie mały, razem z Falkowiczem udając się do wyjścia. Chciał tymi słowami w pewien sposób obronić się przed zarzutami, że wciąż jest jeszcze za mały na interesownie się takimi rzeczami. Był do nich przyzwyczajony, mama za każdym razem rugała go, gdy tylko znalazła choć fragment artykułu medycznego, które systematycznie jej podbierał.

- Mam nadzieję, że nie jest na nią ani za wcześnie – poczochrał pieszczotliwie malca po głowie – Ani za późno – dodał, marszcząc brwi. Wypowiadając te słowa miał na myśli samego siebie. Razem szli w stronę ogromnej auli.

- To teraz w końcu pojedziemy do Twojego domu ? – zaczął Alex, wciąż nie puszczając dłoni ojca.- Właściwie po prostu, do domu – poprawił się, nie spuszczając swojego roziskrzonego wzroku z taty.

- Tak, do domu – Falkowicz uśmiechnął się lewym kącikiem ust, razem z synem przekraczając próg kliniki. Andrzej nie miał najmniejszego pojęcia, jak wielkie zmiany już wkrótce go czekają. Alex nie zamierzał dłużej zwlekać,  niebawem Profesor miał przekonać się jakie piętno wypala na człowieku rodzicielstwo oraz jakie rewolucje ze sobą niesie. Był na to w pełni gotowy, przynajmniej właśnie tak naiwnie sądził w chwili ,gdy  razem z synkiem podążał do  zaparkowanego nieopodal samego wejścia samochodu. Andrzej już nie pamiętał kiedy ostatnio czuł taką ulgę, błogość. Falkowicz dawno zapomniał jak wygląda prawdziwe szczęście. Jego mały syn już niedługo miał w pełni pokazać mu, co to naprawdę znaczy być szczęśliwym, a z pewnością nie równało się to brakowi problemów.Tego z pewnością Alex nie zamierzał poskąpić swojemu ojcu.