ReWności... cz.I

RzeWność

Jakiś czas temu, a mianowicie trzy odcinki przed ślubem "kochanego" RzeWi napisałam pierwszą część opowiadania o nich (oczywiście RzeWi w domyśle)jednak po "zobaczeniu" tego odcinka pt. Operacja "ślub" lekko się załamałam, tym bardziej ,że to Falko odprowadzał Wiki do ołtarza... Teraz postanowił wrócić do tego opowiadania. Może chcecie poczytać...

Śniła o wielkim, nowoczesnym domie ,z którego widok rozciągał się nad pobliskie jezioro. Ona ,w pięknej, zwiewnej  białej sukni wolnym krokiem schodziła po marmurowych schodach. Wołała ,lecz nikt nie odpowiadał na jej wezwanie ,wyszła na taras . Tam również nikogo nie zastała.  Rozejrzała się po kamiennym patio . Długie na kilka metrów ,suto zastawione jedzeniem stoły i grającą w tle muzyka zwiastowały rychłe pojawienie się gości. –Gości ?- zastanawiała się ,rozglądając się uważnie. Dopiero teraz zauważyła ,że ma na sobie suknię ślubną ,a stojący na jednym ze stołów stożek ,zapewne jest tortem weselnym. Chciała podejść bliżej ciasta ,by dostrzec znajdujące się na nim inicjały. Jednak zdążył dostrzec tylko literę „W” i „&” napisane malinowym lukrem ,gdy  ktoś mocno złapał ją za ramię.

-Gotowa?- zapytał niskim głosem ,nie kto inny jak sam Profesor Falkowicz

-Na co ?-dopytywała z przerażeniem .Parsknął śmiechem ,ukazując swoje białe zęby. Prowadził ją w kierunku drewnianego molo.

-Na ślub – szepnął jej do ucha konspiracyjnym tonem

-Nasz ?!- niemal krzyknęła ,lecz on spojrzał na nią z politowaniem

-Nie tym razem kotku – mruknął ,oddając jej rękę stojącemu przy różowych krzesłach Adamowi. Nawet nie zauważyła ,gdy Krajewski chwycił jej ramie ,ponieważ jej wzrok przykuły rubinowe ,wszędobylskie satyny.

-Co to ?!- warknęła patrząc na wściekle różowy materiał okalający przeznaczone dla gości krzesła. Pudrowa kokardy  i balony koloru fuksji jeszcze bardziej przyprawiały ją o mdłości.

-Ozdoby – odpowiedział ,dalej prowadząc ją w kierunku molo

-Jeszcze mi powiedz ,że to ja je wybierałam ?-zapytała retorycznie

-Po części – uśmiechnął się do niej – Twoja najlepsza przyjaciółka pomagała Ci w wyborze - dodał

- Agata ?-zapytała z niedowierzaniem . –Sądziłam ,że ma lepszy gust – myślała

-Nie – odpowiedział radośnie – Oczywiście ,że Kinga- stwierdził

-KINGA !- niemal nie przewróciła się z wrażenia ,przytaknął w chwili ,gdy obok nich z podziemi wyłoniła się amarantowa beza.

-Kochana – cmoknęła ją w policzek ,pozostawiając na nim równie mocno różową smugę – Cieszysz się prawda – szczebiotała dalej – Nie dziwię Ci się –dodała z ekscytacją – To taki wspaniały mężczyzna –bełkotała ,rozwodząc się nad cudownością jej wybranka. Z każdym kolejnym słowem Blondynki źrenice Wiktorii niebezpiecznie się rozszerzały. – Ja i Kinga przyjaciółkami !!! – jej umysł nie mógł tego zaakceptować.

-Kto ?-zniecierpliwiona Wiktoria spojrzała na nich ,oczekując odpowiedzi.

- Twój przyszły mąż – powiedział Przemek ,przewracając oczami. Wiktoria szybko złapała go za rękę i odeszła od pozostałych gości.

-Zapała ,powiedz  o co im wszystkim chodzi! – wściekała się , odciągnęła go od prowadzącej , w tak bardzo niechcianym przez nią kierunku , ścieżki.

- No o co może chodzić ? –uśmiechnął się – Wychodzisz za mąż –pogłaskał ją po głowie

- Zdążyłam się domyślić – warknęła ,po czym z niedowierzaniem zlustrowała go wzrokiem.

- Co to ma być ! –wrzasnęła ,szarpiąc go za liliową marynarkę

- Mówiłem Oli ,że to fioletowy ! –powiedział do siebie ,po czym próbował uniknąć jej wzroku – Ale ona swoje – szeptał załamany

- O co Wam wszystkim chodzi z tym różowym ?- pytała ,przyglądając się  malinowym lakierkom przyjaciela.

-Przepraszam – po policzku Przemka zaczęły spływać łzy – Myślisz ,przepuści mi ?- pytał z nadzieją w głosie – Jeśli ty…..-zaczął

-KTO ?- była na skraju załamania ,jej pytania, jak bumerang ,wracały do niej bez odpowiedzi

-Jak to –spojrzał na nią z niedowierzaniem – Kinga – szepnął i automatycznie wzdrygnął się słysząc jej imię

-Kinga – powtórzyła jak echo i obdarzyła go wzrokiem mówiącym  „ Co Ci strzeliło do głowy pacanie?” ,przestraszony Zapała podejrzliwie rozejrzał się wokół

- Może nas usłyszeć – dodał – Wiesz przecież ,co stało się z Borysem- nerwowo złapała za swój wiśniowy krawat  .- Mam dziecko na utrzymaniu – kontynuował ,spojrzała na niego pytająco

-No dobra –westchnął – Ola ma –przyznał

- A co to ma …do –zaczęła zbulwersowana ,kiedy zza wyrośniętego bukszpana wyskoczył ubrany w garnitur koloru biskupiego  Piotr .

- Może ty będziesz tak łaskawy i powiesz mi co jest grane ?-zapytała ,podchodząc bliżej Gawryły

-Spóźnisz się – szarpnął ją za ramię niczym komandos ,teraz to Piotr prowadził ją w stronę jeziora

- Wszyscy już się niecierpliwią – dodał – Pan Młody czeka – pocałował ją w policzek i oddał ją w ręce stojącego, przy początku drewnianego pomostu , Wojtkowi

- A ty co tu robisz ?-zdenerwowała się ,zalewała ją krew na sam widok pierwszej miłości

-Jak mogło mnie tu zabraknąć – powiedział ,wręczając jej do ręki eozynową obrożę z wygrawerowaną literką „T”

-T?- zapytała ,kiedy ręką Wojtka wysunęła się spod jej ramienia –Wojtek ?-odwróciła się ,poszukując go wzrokiem  ,lecz były kochanek zajął już swoje miejscy w różowym rzędzie krzeseł.  Przyjrzała się zgromadzonym gościom ,zastanawiając się ,co ich wszystkich łączy . Piotr,Przemek,Wojtek ,Adam i Andrzej  wszyscy byli dla niej kiedyś ważni.- Kiedyś -westchnęła .  Jeszcze raz spojrzała w ich stronę ,wszyscy ubrani byli w garnitury w różnych odcieniach różu ,jedynie Andrzej miał na sobie typowy dla niego czarny garnitur. Jeszcze raz przyjrzała mu się dokładniej. Czarny krawat ,czarna koszula …-Jest w żałobie ?- myślała gorączkowo . – Ale o co chodzi z tą Kingą ?-jej wzrok i myśli skupiły się na machającej do niej Różowej Landrynie ,skrzywiła się i odwróciła w stronę ołtarza . Niepewnie podeszła na sam kraniec ,lekko rozsypującego się już molo.

-Zebraliśmy się tutaj – usłyszała głos Trettera

-Pan Dyrektor –zdziwiła się ,nie mogąc opanować śmiechu. Stefan Tretter miał na sobie togę w kolorze bordo .

- Pani Doktor ,trochę powagi – skarcił ją po ojcowsku  znad  okularów  z lekko pociemnianymi szkłami

- Nie wiedziałam ,że Pan Dyrektor udziela ślubów – wyszczerzyła się w jego stronę ,wciąż w miejscu przeznaczonym dla Pana Młodego  nikt się nie zjawiał

-Szpital musi szukać alternatywnych źródeł pieniędzy – powiedział pewnie ,po czym kontynuował ceremonię . Zdenerwowana Wiktoria wciąż szukała wzrokiem swojego wybranka. Niestety nigdzie nie było śladu jej przyszłego męża – Kto to jest ?-pytała się w myślach ,kiedy zza krzaków wyskoczył biszkoptowy labrador ,który głośnym szczeknięciem potwierdził zawarcie małżeństwa ,wśród gości rozległ się drwiący śmiech , Wiktoria z niedowierzaniem spojrzała na zwierzaka ,który pozbawił ją równowagi . Poczuła smród wydostający się z jego paszczy i mokrą ślinę na swoim policzku. Zaczęła głośno krzyczeć ,lecz goście śmiali się nadal. – Mogłaś wybrać nas –powtarzali w kółku. Kinga śmiała się słodko : - Prawda ,że jest uroczy –chichotała ,a  jej chichot powoli przeradzał się w diaboliczny śmiech. Różowa Beza stała się różową ropuchą ,która pojedynczo zaczęła pożerać gości.

Obudziła się z głośnym krzykiem ,czuła na sobie mokry pot. Czyjaś ręka skutecznie utrudniała jej wstanie z łóżka. Śpiący Tomasz chrapał głośno. Zsunęła z tali jego rękę i usiadła na skraju materaca. Odkąd zaczęły się przygotowania do ich ślubu codziennie miewała takie koszmary. Czuła ,że jej podświadomość w taki właśnie sposób próbuje odwieść ją od tego pomysłu. Przyjrzała się twarzy narzeczonego ,chrząknął głośni przez sen i obudził się nagle . Już miał przymknąć oczy ,ale zauważył niepokojącą pustkę po prawej stronie łóżka.

-Nie śpisz – ziewnął i przysunął się bliżej niej

-Jakoś nie mogę – skłamała ,odwracając od niego wzrok

- Wiki ,co się dzieje ?-zapytał szczerze

- Nic – uśmiechnęła się sztucznie

-To dobrze –odpowiedział ,składając mokry pocałunek na jej szyi . Wzdrygnęła się lekko ,przypomniała jej się scena ze snu.

- Wszystko w porządku ?-dopytywał zdezorientowany – Wiktoria ?! – ona już go nie słuchała ,poderwała się z łóżka i szybko zniknęła za drzwiami.- Consalida weź się w garść – próbowała przywołać się do porządku- To  był tylko sen  ,wyjątkowo głupi sen –powtarzała ,przemywając twarz zimną wodą-Masz być szczęśliwa ,nie rób głupstw – dalej podpowiadał jej zdrowy rozsądek – Bo przecież jestem szczęśliwa ?-pytała siebie ,lecz odbicie w jej lustrze mówiło coś zupełnie innego.

Powrót...

 XXXI

Przepraszam Was bardzo, że dopiero teraz pojawił się next, ale niestety ponownie zachorowałam i nie miałam możliwości pisania.Poza tym nie mogłam odnaleźć napisanego wcześniej rozdziału i musiałam zacząć pisać go od początku.Jest dość inny, niż pierwowzór, gdyż na pamiętałam, co dokładnie znajdowało się w tamtym.Czuję, że Was zawiodłam, ale nie mogłam już dłużej "nie dodawać" 

Wesołych świąt ! ( w ciągu przerwy świątecznej powinno się coś jeszcze ukazać)

Nigdy nie spodziewała się, że widok tego miejsca wywoła u niej niespodziewany przypływ żalu.  Jeszcze mniej prawdopodobne wydawało jej się to ,że po raz kolejny się tu znajdzie ,a osobą ,która ją tutaj  zabierze będzie właśnie Andrzej.

 Było to dość mała, ale niezwykle urokliwa restauracja mieszcząca się w zacisznej części dzielnicy Notting Hill, która słynęła z kameralnych ,ale słynących z dobrej kuchni restauracji i klimatycznych kawiarni. Kiedy spojrzała na dobrze znany sobie szyld  „ Food and much more…magic” poczuła bolesne ukłucie w okolicach serca. –Tutaj wszystko się zaczęło – uśmiechnęła się lekko do swoich wspomnień. Dobrze pamiętała swoją pierwszą randkę z przyszłym mężem…- Chociaż – myślała-To był kompletny niewypał –po raz kolejny uśmiechnęła się do siebie ,przestępując próg lokalu. Pamiętała jak ten zwyczajny  spacer z małym przez letnią burzę zakończył się dokładnie przy mijanym przez nich stoliku. Wtedy czysto przyjacielska relacja z Anthony’m zmieniła diametralnie swój charakter. Od tamtego momentu dla „ich” ,jak zwykła mawiać, trójki niedzielne wizyty w tym lokalu były prawdziwym rytuałem.

Przystanęła gwałtownie ,kiedy  natrafiła na szczery uśmiech kelnera Josh’a. Nie wiedziała dlaczego, ale ten gest przeważył szalę .Musiała stąd wyjść ,jak najszybciej. Nie patrząc na zdezorientowaną minę Andrzeja, pospiesznie opuściła restaurację. Z tym miejscem wiązało się tyle wspomnień. Zbyt wiele by tak po prostu można by odsunąć je na bok.

-Wiktoria – usłyszała podniesiony ,zmartwiony głos Falkowicza, który  podążał krok za nią ,złapał ją za ramię i odwrócił w swoją stronę-Co się stało?

-Przepraszam-mruknęła, odwracając od niego wzrok

-Mieliśmy…-zaczął pewnie ,przyglądając jej się uważnie. Była blada , jej policzki przybrały barwę purpury ,a  oczy błyszczały nienaturalnie.

-Wiem- odparła- Mieliśmy porozmawiać..-zaczęła niechętnie

-W pierwszej kolejności zjeść porządny obiad-poniósł prawy kącik ust

-Nie chcę tam wracać- stwierdziła pewnie ,poczym po raz kolejny odwróciła się w kierunku chodnika. Zmarszczył delikatnie brwi ,ale nie chciał pytać ,dlaczego to miejsce  wywołało u niej taki przypływ emocji. Ruszył za nią.

-Możemy zjeść gdzieś  indziej –stwierdził ,rozglądając się po pełnej kawiarenek ulicy

-Nie –powiedziała po chwili niepokojącej ciszy, spojrzał na nią przenikliwie, wciąż myślami znajdowała się w innym świecie – Możemy się przejść – zaproponowała cicho, uprzedzając jego pytanie

-Nie mam na to szczególnej ochoty, ale lepiej nie zostawiać cię na dłużej bez opieki lekarskiej- stwierdził prowokująco

-Co masz na myśli? – przystanęła i obrzuciła go oburzonym spojrzeniem

-Wiki- chwycił jej uniesione ku górze ręce – Nie jesz, prawie w ogóle nie śpisz ,nie opuszczasz szpitala …-zaczął wymieniać spokojnie – Wiesz jak to się może skończyć – dodał ,patrząc prosto w jej oczy

-Teraz nie mogę …-zaczęła ,ale nie dokończyła swojej wypowiedzi ,gdyż zdała sobie sprawę z jej absurdalności ,spuściła wzrok

-Nie możesz pozwolić sobie na chorobę – dokończył za nią

- Nie wygram?- westchnęła z nadzieją

-Ze mną – uśmiechnął się lekko –Nigdy –dokończył pewnie

-I właśnie tego się obawiam –wyszeptała ,spuszczając wzrok. Profesor zmarszczył czoło.

-Mnie?- zapytał zdziwiony. Przystanął na moment. Wiedział, że lata temu bezpowrotnie już stracił jej zaufanie, ale nie sądził ,że kiedykolwiek będzie uważała go za wroga. Przecież na nikim nigdy nie zależało mu równie mocno  jak na Wiktorii i ich synku. Sądził ,że ostatnio udowodnił jej ,że może na nim polegać.

-Między innymi –odparła zamyślona. Jej myśli krążyły wokół rodziny Ravenswood’ów.

-Wiktorio…-zaczął zdenerwowany i zaniepokojony jej słowami

-Ja tylko głośno myślę- przyznała ,nerwowo poprawiając włosy. Światło z pobliskich latarni oświetlało chodnik. Było już dość późno ,dzielnica dopiero teraz zaczynała budzić się do życia. Z mijanych przez nich lokali unosiły się ciche szepty melodii.  Od kilku dobrych minut między nimi zapanowała nieprzyjemna ,ciężka cisza.  Pierwszy przerwała ją Andrzej.

-Chyba nie sądzisz ,że chcę Ci go odebrać?- mruknął ,wpatrując się w niewidzialny punkt przed nimi

-To nie tak – pokręciła przecząco głową – Andrzej ja po  prostu nie wiem ,co powinnam…- westchnęła głośno ,nie dokańczając swojej wypowiedzi

-Może powinnaś  dać  tej sprawie przybrać własny obrót – zaproponował ,wciąż nie spuszczając z niej wzroku

- Może masz rację ,ale to nie jest łatwa sytuacja – stwierdziła ze smutkiem ,dla ich obojga to była oczywistość – Jest jeszcze bardziej skomplikowana ,niż myślisz – dodała prawie niesłyszalnym tonem

- Żadna sytuacja nie jest prosta, ale każda ma jakieś wyjście- stwierdził Falkowicz ,głaszcząc się po jednodniowym  zaroście

-Jakieś?-zaczęła zrezygnowana ,właśnie skręcili w alejkę prowadzącą do parku

-Jakieś nie znaczy dobre ,a dobre nie znaczy łatwe-powiedział swoim niskim głosem

-Cóż za filozoficzne podejście –zauważyła z ironią ,mimowolnie się uśmiechnęła

-Raczej życiowe –przyznał ,podnosząc lewą brew  - Wiki – zatrzymał się ,spojrzał prosto w jej oczy – Myślisz ,że on kiedyś mnie zaakceptuje?- zapytał niespodziewanie ,jego głos był pełen niepewności ,tak bardzo mu obcej. Sam nawet nie wiedział ,dlaczego ją o to zapytał. Odkąd tylko dowiedział się  o Alex’ie nie mógł odgonić od siebie tej myśli .Teraz kiedy  wszystko wskazywało na szybki powrót chłopca do zdrowia zaczął zastanawiać się czy i w jaki sposób uda im się zbudować relacje z synem. Nie sądził ,że w tak krótkim okresie czasu można tak bardzo się do kogoś przywiązać ,pokochać. W chwili obecnej nie wyobrażał sobie  powrotu do swojego życia sprzed ostatniego tygodnia. Miał o kogo się starać .

Rudowłosa poczuła na nowo nękające ją wyrzuty sumienia. Obserwując zaangażowanie Andrzeja jeszcze dotkliwiej odczuwała skutki swoich  decyzji.

-Nie wiem –słowa same wydostały się jej z ust – Łatwo nie będzie ,zważywszy na  to ,jak bardzo jesteście do siebie podobni –stwierdziła zmartwiona. Nieoczekiwanie ,nawet ,a może szczególnie dla siebie,  przejechała dłonią po jego policzku.

- To znaczy?- dopytywał ,również zaskoczony jej gestem

-Obaj jesteście uparci, zawzięci, zawsze stawiacie na swoim…- zaczęła wymieniać ,uśmiechnął się szczerze

-Nawet nie wiesz jak bardzo żałuję ,tego co się wtedy stało- stwierdził prawdziwie skruszonym głosem, uśmiech momentalnie spełznął  z jego twarzy  -Tego, że was straciłem .Wiedziała ile Andrzeja kosztowało przyznanie się do błędu, a co dopiero takie wyznanie. Ostatnio wyraźnie dostrzegła ,że zmienił się przez te lata. Stał się Andrzejem ,tym prawdziwym Andrzejem  ,którego pokochała ,a którego tak niewiele osób miało okazję poznać.

-Oboje popełniliśmy błędy ,nie ma sensu roztrząsać przeszłości –powiedziała stanowczo . Nie przypuszczała ,że kiedykolwiek będzie w stanie mu wybaczyć, ale równie mocno zastanawiała się czy to oni jej wybaczą zatajenie prawdy -  Teraz musimy skupić się na tym by Alex wrócił do zdrowia – powiedziała dobitnie. Falkowicz spojrzał na jej zdeterminowaną twarz .Właśnie tak ją zapamiętał.

-A propos – przeczesał dłonią przyprószone siwizną włosy – Rozmawiałem już z jego lekarzem prowadzącym ,dr Brensonem – specjalnie przekręcił jego nazwisko

-Chyba Bensonem – poprawiła go ,kręcąc lekko głową

-Co to za różnica –stwierdził lekceważąco – Zgodził  się na jego transport do kliniki w Bath. Wszystko już zorganizowałem, za dwa dni…- nie dokończył, gdyż Ruda przerwała mu pełnym wyrzutu głosem

-Co proszę ?! – obdarzyła go wściekłym spojrzeniem. Zawsze zastanawiała się w jaki sposób  w tak krótkim czasie Andrzej wywołuje u niej skrajne emocje .-To się nie zmieniło-pomyślała z goryczą. Nie cierpiała ,gdy ktoś stawiał ją przed faktem dokonanym, szczególnie w tak szalenie ważnej sprawie jak leczenie jej dziecka.

-To najlepsza klinika zajmująca się tego typu przypadkami w całej Wielkiej Brytanii- powiedział spokojnie- Będzie tam miał najlepszą opiekę – popatrzył na nią z nadzieją ,przygryzła lekko wargę

-Dlaczego nie zapytałeś  mnie o zadanie ?–zapytała, nie spuszczając z niego wzroku

-Nie wiedziałem czy to dojdzie w ogóle do skutku, nie jest łatwo zdobyć tam miejsce-powiedział szczerze…

-Zdaję sobie z tego sprawę –westchnęła ,wyraźnie tym zmartwiona – Niestety będziesz musiał odwołać całe to przedsięwzięcie –stwierdziła , odwracając wzrok  w kierunku krzyczącego głośno bezdomnego przemierzającego park.

-Dlaczego?- powiedział zaskoczony ,również spojrzał w kierunku brudnego mężczyzny niosącego w ręku czarny, wypchany „skarbami” worek na śmieci.

- Muszę skonsultować to z Johnem –odpowiedziała niechętnie. Ta zależność od Ravenswood’ów była niezwykle uciążliwa. Zdawała sobie sprawę z  tego ,że gdy tyko dowiedzą się ,że to Falkowicz zaproponował takie rozwiązanie odmówią bezzwłocznie. Dobro malca było dla nich mniej ważne ,niż duma. Ostatnio szczerze to okazywali.

-Nie wiem ,co rodzina twojego męża ma do decyzji związanej z leczeniem małego –wysyczał podniesionym głosem ,przyglądając jej się przenikliwie . Miał dość  tych ciągłych wymówek Wiktorii typu – Bo Ravenswood’owie-.  Zależność  Rudowłosej od tej rodziny była mocno zastanawiająca. Nie spodziewał się ,że mają on aż taki wpływ na życie Wiktorii, a co za tym idzie także i jego. Tuż po wypadku chłopca jasno zaznaczyli ,że będą starać się ograniczyć jego kontakty z Alex’em ,a wręcz  do nich nie dopuszczą. Na samą myśl o tym ,krew w jego żyłach zaczęła podnosić swoją temperaturę.

-Anthony zobowiązał ich po swojej śmierci do opieki nad Alex’em. W pewien sposób stali się jego opiekunami ,w świetle prawa mają obowiązek czuwać nad jego wychowaniem i wspierać go, ale oni dość opacznie rozumieją te słowa – na jej twarzy pojawił się grymas

-Ale to ty jesteś jego matką ,ty decydujesz – stwierdził z lekko wyczuwalnym smutkiem . Wiktoria odwróciła głowę w kierunku alei dębów . Przez dłuższą chwilę zastanawiała się nad słowami Andrzeja ,tak odpłynęła w wir rozmyślań ,że zapomniała o jego obecności- Jest dość zimno, może Cię odwiozę –zaproponował ,gdy zauważył ,że lekko zadrżała. Dopiero po tych słowach przypomniała sobie ,że on wciąż stoi tuż obok niej.  Trudno jej było na nowo przyzwyczaić się do obecności Falkowicza w swoim życiu. Zdawało jej się ,że on jest  tylko kolejnym wymysłem jej wyobraźni.

-Odwieziesz ?- uśmiechnęła się ironicznie – Czym?

-Taksówką – uniósł filozoficznie brwi ku górze

- Jesteśmy już blisko – przyjrzała się mijanej przecznicy – Mieszkam tuż za rogiem –sama zdziwiła się ,że dotarli aż tutaj

-Rzeczywiście-dostrzegł nowoczesny budynek na rogu następującej po skrzyżowaniu ulicy ,był już tam kilkukrotnie ,ale wciąż czuł  rozgoryczenie mijając próg tego mieszkania

Kilka minut później znaleźli się pod przeszklonymi drzwiami budynku.

-W takim razie…-zaczęła lekko zakłopotana Ruda ,założyła kosmyk włosów za ucho

-Dziękuję Ci za –próbował odnaleźć odpowiednie słowo – spacer – dokończył z lekkim uśmiechem

-Ja Tobie też –odparła ,nie pamiętała kiedy ostatnio tak szczerze ze sobą rozmawiali, tak jak kiedyś .

- Śpij dobrze –uśmiechnął się do niej w ten charakterystyczny sposób i cofnął  się w stronę ruchliwej ulicy

-Andrzej-dotknęła jego dłoni, gdy się odwrócił cofnęła ją jak oparzona. Wysłał jej  pytające spojrzenie.

- Na długo tu  zostaniesz?- zapytała niepewnie

-A już chcesz się mnie pozbyć ?-westchnął teatralnie ,w jego oczach pojawił się dobrze jej znany błysk

-Po prostu wolę wiedzieć – zaczęła bawić się frędzelkami beżowego szalika

- Zostanę tyle ile będzie trzeba – stwierdził szorstko ,odwracając wzrok w kierunku przyglądającego się im portiera

-A Twoja klinika ?-zapytała ,patrząc w prosto w jego szare oczy

-Adam wszystkim się zajmie –odpowiedział pospiesznie ,nie był do końca przekonany ,co do swoich słów

-Adam ?-zapytała zaskoczona –Nasz Adam ?- chciała się upewnić

-Tak –zaśmiał się ,obserwując jej reakcję – Nie wierzysz w mojego brata ?-zapytał ironicznie

-Skądże znowu –ona również się roześmiała ,przyglądał się jej onieśmielony . –Wciąż jest taka piękna –przemknęło mu przez myśl .- Czyli wasze relacje są dobre ?-zapytała na poważne .Krajewski nie opowiadał jej zbyt wiele o swoich kontaktach z bratem ,lecz jak słusznie sądziła  robił to ze względu na nią.

-Nigdy nie były lepsze – przyznał pewnie. Przez ostatnie lata wiele między nim i Adamem się zmieniło ,szczególnie po jego rozwodzie z Kingą.

-Dopiąłeś swego – zaczęła – Wyprowadziłeś Adama na ludzi – kontynuowała…

-Nie musiałem ,sam dał sobie radę – zaprzeczył pewnym siebie głosem –Po twoim wyjeździe bardzo się zmienił – dodał ,jego twarz ponownie spowiła maska obojętności

-Wiem –odparła ,obserwując Falkowicza- Ktoś mi to już powiedział- dodała cicho. W tym momencie poczuła mocny przypływ chłodu wywołany silnym wiatrem.

- Może wejdziesz?- zaproponowała niepewnie ,lekko się zarumieniła

- Nie jesteś zmęczona ?-zapytał z troską

-Nie – skłamała . – Po prostu chcę żebyś został –pomyślał z tęsknotą, lecz nie wypowiedziała tych słów na głos.- Myślałam ,że dobrze by było byśmy coś ustalili –zagadnęła i była szczerze zadowolona z tego ,że zaproponowała tą rozmowę. Teraz mogliby spokojnie porozmawiać ,bez zbędnym osób trzecich i prawników. Wiedziała ,że jeśli w najbliższym czasie nie ustali spraw dotyczących Alex’a z Andrzejem ,Ravenswood’owie zrobią to za nią w zupełni innych okolicznościach. Przykrych dla nich obojga i krzywdzących dla małego.

-Masz rację – stwierdził – Sytuacja jest już wystarczająco …-westchnął z rezygnacją-trudna…

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Weszli do przestronnego i dobrze oświetlonego salonu Rudowłosej. Ciemny parkiet i nowoczesne meble tworzyły niepowtarzalny klimat, panujący w tym pomieszczeniu. Mimo ,że uważał to wnętrze za jak najbardziej gustownie urządzone, nie mógł oprzeć się wrażeniu ,że jest zimne i puste. Wiktoria najwyraźniej miała taką samą opinię dotyczącą tego miejsca, gdyż gdy włączyła światło zauważył przygnębiający smutek w jej oczach. Miał rację ,bez Alex’a biegającego radośnie po mieszkaniu i bez śmiechu Anthony’ego to miejsce wydawało jej się nijakie ,czuła się tutaj samotna i zagubiona. Obiecała sobie w duchu ,że gdy tylko mały wyjdzie ze szpitala przeniosą się do mniejszego ,bardziej przytulnego mieszkania.

-Rozgość się – zaproponowała ,wracając do rzeczywistości .  Wyszła z pomieszczenia ,po chwili wróciła  z porcelanowym dzbankiem i dwoma filiżankami.

-Herbata?- zapytał z niedowierzaniem

-Tak – odparła ,siadając naprzeciwko niego

-Na angielską modłę-uśmiechnął się pod nosem ,nalewając zarówno sobie jak i jej brązowego płynu do naczynia

-Lata emigracji robią swoje – stwierdziła ,szukając wzrokiem cukru na szklanym stoliku – Poza tym ludzie się zmieniają -ich spojrzenia się spotkały

-Nie wierzę –uśmiechnął się czarująco -Ty i twoje hektolitry kawy jesteście w separacji ?-zapytał ironicznie

-Tylko poza pracą –szepnęła z tajemniczym uśmieszkiem . Oboje przez  moment przyglądali się parującej cieczy w filiżankach.

-To co, kawa ?-uniosła wzrok ku górze ,przymykając zmęczone powieki

-Kawa-odpowiedział z aprobatą, odprowadził ją wzrokiem ponownie w kierunku kuchni.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Marek od kilku minut uważnie obserwował nerwowo krążącą po salonie Agatę. Nie pamiętał ,kiedy ostatnio widział taką złość w błękitnych oczach żony.

-Co on sobie wyobraża – szeptała ,po raz kolejny wybierając numer przyjaciela

-Agata –prosił – uspokój się ,Adam na pewno za chwilę oddzwoni – nalegał łagodnie

-Za chwilę – zirytowała się – Marek –spojrzała na męża – Ja odchodzę od zmysłów ! –niemal wykrzyknęła ,tłumiąc szloch. Rogalski podszedł do niej  i mocno objął ją ramieniem.

-Wszystko będzie dobrze ,zobaczysz –stwierdził z przekonaniem

-A jeśli nie?- zapytała poważnie ,ocierając łzy spływające po jej zaczerwienionych ze złości  policzkach. Nie potrafił odpowiedzieć na jej pytanie .

-Ja tego dłużej nie zniosę – stwierdziła blondynka ,pospiesznie kierując się w stronę drzwi. Zarzuciła na ramiona płaszcz i chwyciła znajdujące się na drewnianej półce  kluczyki do ich srebrnego mercedesa.

-Zaczekaj-  krzyknął w jej stronę ,ruszył w kierunku drzwi wyjściowych- Może lepiej będzie jeśli ja będę prowadził-zaproponował ciepło ,zerkając na kluczyki znajdujące się w jej drżącej dłoni

-Chyba masz rację- odparła ,uśmiechając się do niego smutno

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Krajewski nie pamiętał ,kiedy ostatnio czuł się taki przytłoczony i czy w ogóle kiedykolwiek odczuwał takie znużenie. Co prawda nie można było odmówić Adamowi ciężkiej pracy, szczególnie od momentu ,gdy kilka miesięcy temu zaczął piastować  stanowisko ordynatora. Przez niemal pół roku całe serce poświęcał swojemu oddziałowi. Nowa funkcja niewątpliwie dała mu  wiele ,oczywiście nie tylko korzyści. Odkąd został ordynatorem obraz jego prawdziwych przyjaciół niebezpiecznie się wyostrzył. Przemek ,którego uważał za przyjaciela pokazał mu swój prawdziwy charakter. Na początku zarzucił mu karierowiczostwo ,potem całe tygodnie był niezwykle naburmuszony i nieprzyjemnie komentował każdą jego decyzję. Borys – Dobry kumpel – jak myślał, również negatywnie go zaskoczył. Czuł się jakby „przyjaciele” mieli do niego pretensje za to ,że awansował. Już nie potrafili normalnie ze sobą rozmawiać ,bez zbędnych złośliwości. Dodatkowo  za każdym razem podważali jego decyzje i ciągle miażdżyli z błotem jego autorytet. Zdawał sobie sprawę ,że on i autorytet w jakiejkolwiek dziedzinie z punktu widzenia personelu leśno-górskiego szpitala to sprzeczność ,ale –Szef to szef- sądził ,zgadzając się objąć tą posadę. Przeliczył się jednak ,a dzisiejszy dzień szczególnie  dał mu tego dowód.

-Borys!- krzyknął w kierunku zarośniętego bruneta trzaskającego drzwiami od myjni – Co to miało znaczyć – warknął . Pospiesznie umył ręce i rzucił maskę chirurgiczną do mijanego kosza.- Co za …-urwał ,próbując znaleźć odpowiedni synonim opisujący zachowanie już byłego kolegi ,niestety bezskutecznie. Dzisiaj szala się przelała ,a Krajewski dobrze zdawał sobie z tego sprawę. Opuścił pomieszczenie ,szukając wzrokiem gromiącego właśnie korytarz Jakubka.

-Możesz mi to wytłumaczyć ?!– zaczął podniesionym głosem , chirurg jednak nie kwapił się odpowiedzieć  na jego pytanie. Adam szarpnął go za ramię.

-Albo dokładnie wyjaśnisz mi ,co strzeliło ci do głowy  albo – w tym momencie zmrużył zmęczone oczy …

-Albo co ?- warknął brodacz – Zwolnisz mnie ? – dodał kpiąco ,zaciskając wargi w wąską linię

-Nie będę miał wyboru –przyznał szczerze – Po tym  co odwaliłeś…- dodał – Ale to od ciebie zależy jak będzie wyglądało twoje odejście z pracy- chciał dać mu szansę – Chyba ,że skończy się na Izbie Lekarskiej – w tej chwili zobaczył przerażenie w oczach Borysa

-Nie…to niemożliwe – bełkotał Jakubek

-To poważny błąd w sztuce lekarskiej – nie ukrywał szczerości – Borys do cholery ,dlaczego  nie przeprowadziłeś takiego podstawowego badania – wyrzucił mu prosto w twarz ,pocierając ręką skronie

-Nie sądziłem,że…-zaczął się tłumaczyć ,nie spodziewał się ,że przez ten jeden błąd całe jego życie zawodowe może legnąć w gruzach

-Nawet studenciak wie, że w takim przypadku należy wykonać EKG ,a co dopiero doświadczony lekarz jak ty – żyłka na jego czole zaczęła pulsować . Zdawał sobie sprawę z konsekwencji postępowania kolegi. Nie tylko uszczerbku na zdrowiu pacjenta ,ale także odszkodowania ,które może zażądać od szpitala ,a w tym momencie  placówka szczególnie nie mogła sobie na to pozwolić.

- Wszystko działo się tak szybko ,nie pomyślałem nawet…-urwał – Poza tym nie powiedział ,że jest przewlekle chory na serce- szukał usprawiedliwienia

- Bo był nieprzytomny – oświecił go Krajewski – Od czego masz kartę ! –podniósł głos – Borys on się u nas leczył ,stracił przytomność w naszym szpitalu ,miałeś dostęp do  podstawowych informacji – jego gniew osiągnął szczytową granicę – On mógł umrzeć – dodał ,patrząc z żałością na i tak już mocno przygnębionego i załamanego chirurga- Chodź do mojego gabinetu –zaproponował ,gdyż dopiero teraz zorientował się ,że oczy wszystkich pielęgniarek znajdujących się w pobliżu bloku operacyjnego są skupione właśnie na nich. Czuł ,że zaniedbanie Jakubka jest również po części jego winą ,gdyż nie potrafił być wobec współpracowników wystarczająco wymagający. Pozwalał im na zbyt wiele i nie umiał wyciągać wobec nich odpowiednich konsekwencji . Postanowił ,że od dziś musi się to zmienić.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zmęczony całodniową izbą Zapała właśnie rozsiadł się  na beżowej kanapie, opierając głowę na butelkowo-zielonej poduszce.

-Nie za wygodnie ci –rzucił do niego ,stojący przy ekspresie Rafał ,na jego ustach wciąż nieustannie panował głupkowaty uśmieszek

-Daj spokój ,stary – wyjęczał Przemek ,zamykając ponownie oczy

-Izba- stwierdził ,spoglądając na niego ze zrozumieniem

-Pobiłem chyba rekord w dziennym limicie wycinania kaszaków- westchnął i ponownie zamknął oczy

- Czy ja dobrze słyszę -  do lekarskiego wpadła uśmiechnięta Klaudia- Zapała – zwróciła się do leżącego kolegi – Robisz specjalizację z steatomalogi ?- zapytała kpiąco ,wyciągając z rąk Konicy kubek z kawą.

-Dziękuję kochanie – uśmiechnęła się do niego uroczo ,biorąc łyk gorzkiego płynu

-Dała Bozia rączki ?-zapytał zdenerwowany kradzieżą napoju

-Dała tylko dwie lewe – wyszczerzyła się do niego i usiadła obok Zapały. Konica uniósł błagalnie oczy ku górze i ponownie rozpoczął skomplikowany proces parzenia czarnego płynu.

- Zrób też dla mnie – poprosił Przemek

-Jeszcze czego – mruknął Rafał ,sięgająco po kolejny kubek dla kolegi

-Nasz chirurg steatomalog prosi – po raz kolejny dogryzła starszemu koledze

-Bardzo śmieszne – skrzywił się ,odpierając od Konicy biały kubek z napisem „Najlepszy tata na świecie” . Upił łyk gorącego płynu i skrzywił się pospiesznie ,robiąc się przy tym cały czerwony.

-Wrzątek –na twarzy Rafała po raz kolejny pojawił się sięgający od ucha do ucha przysłowiowy „banan”

-Tatuśku –zagadnęła brunetka ,przyglądając się napisowi ,znajdującemu się na naczyniu – A czy ty przypadkiem nie miałeś gdzieś dzisiaj iść?-dodała ,przypominając sobie wczorajszą rozmowę z Olą.

-Która godzina ? – Zapała gwałtownie poderwał się z sofy ,patrząc na wiszący nad oknem zegar. –Julka ma przedstawienie w przedszkolu –przypomniał sobie ,niemal wybiegając z lekarskiego

-Przemo –krzyknęła Klaudia ,rzucając w niego brązową kurtką

-Dzięki –mruknął ,znikając za drzwiami. Zarówno brunetka jak i jej mąż wybuchli szczerym śmiechem

-Ja nie wiem w jakim on świecie żyje – parsknął Rafał ,w momencie ,gdy do pomieszczenie wkroczył mocno przygaszony i przygarbiony Borys. Bez słowa ,a nawet jednego  spojrzenie w ich kierunku wszedł do przebieralni. Małżonkowie wymienili ze  sobą zaskoczone i pełne pytań spojrzenia.

-Stary ?-Klaudia zwróciła się do brodacza ,kiedy ten już w „cywilnym” ubraniu opuszczał Pokój Lekarski . Zdawał się nie słyszeć jej słów.

-Jakubek  -powiedziała cicho ,gdy ten jak Zapała kilka minut przed nim zniknął za drzwiami

-Ciekawe ,co  się stało?- powiedziała sama do siebie – Przecież ona ma jeszcze dyżur –zmarszczyła brwi ,patrząc na szklaną tablicę z grafikiem

- Nie słyszeliście nowych wieści –jej pytanie usłyszała wchodząca do środka  z wyrytą na twarzy „Sensacją” Rudnicka

-Nie –odpowiedzieli jednocześnie ,ich zaprzeczenie spotęgowało iskierki ekscytacji w oczach blondynki

-Nasz szanowny pan ordynator – zaczęła ze wstrętem – właśnie zwolnił Jakubka – uchyliła im wrota newsa . Klaudia rozdziawiła usta ze zdziwienia.

-A to nie wszystko – z twarzy Niny nie schodził zdawkowy uśmieszek – Borys podobno popełnił błąd w sztuce…-dodała tajemniczo

-Nie wierzę –Rafał pokręcił głową z niedowierzaniem-  Ale jak to ?

-Nie znam szczegółów – przyznała blondynka –Ale Iza słyszała jak Krajewski zjechał go na korytarzu. To coś poważnego -dodała

-To pewnie głupie plotki –Rafał machnął lekceważąco ręką, słyszał już nie jedną historię wykreowaną przez plotkarskie środowisko pielęgniarek

-  A jak wyjaśnisz jego zachowanie – na twarzy brunetki pojawił się grymas

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Adam oparł głowę na rękach. Niewątpliwie dzisiejszy dzień nie należał do najlepszych. Nie tylko ze względu na  zwolnienie Jakubka.Cały ranek spędził w klinice ,próbując dojść do porozumienia z prawnikami ,jednak bez decyzji Andrzeja sprawa wciąż stała w miejscu ,a w tej chwili nie miał serca zaprzątać mu tym głowy. Szczególnie po jego ostatnim telefonie ,z którego dowiedział się o zapaści małego. To był kolejny bolesny cios, Adam nawet nie starał się ukryć  łez. Alex wiele dla niego znaczył, a teraz jego życie wisiało na włosku. Uderzył pięścią w stół i poderwał się ze skórzanego fotela. Chodził nerwowo po gabinecie ,nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca. Wciąż przed oczami miał wspólne chwile spędzone z malcem. Dobrze pamiętał ich gokarty- uśmiechnął się na samo wspomnienie. Nie wyobrażał sobie ,że już wkrótce może go zabraknąć. Czuł się fatalnie ,ale nawet nie chciał myśleć ,co w tej chwili przeżywa jego brat ,a co gorsze co czuje Wiktoria. Dobrze pamiętał ,co działo się po wypadku Rudej i Alex’a sprzed kilku miesięcy. – Wyszedł cało  z takiego poważnego wypadku ,z tym też sobie poradzi – myślał ,szukając nadziei. Jego rozmyślania przerwała wibrująca na dębowym biurku komórka. Spojrzał na wyświetlacz telefonu : Ellie. Odebrał pospiesznie .

-Halo?- zapytał ,opierając nerwowo rękę o blat mebla

-----------------------------------

-Naprawdę ! – w jego oczach pojawiły się radosne iskry –Kiedy ?-dopytywał

------------------------------------------

-Wiedziałem – stwierdził ,uśmiechając się ciepło

--------------------------------

- Oczywiście ,że dzielny – przytaknął – W końcu moja krew – pomyślał ,odetchnął z ulgą

----------------------------

-Dzięki za telefon ,jesteś nieoceniona – podziękował Elizabeth ,rozłączył się.

Chciało mu się krzyknąć z radości. Wydawać by się mogło ,że ona wręcz z niego emanowała. Czuł się jakby kamień spadł mu z serca.- Może w końcu wszystko się ułoży- myślał, otwierając zamaszyście drzwi od swojego gabinetu . Mimo ,że był mocno naznaczony przez pracowity tydzień ,mimo trudów dzisiejszego dnia nie potrafił się nie uśmiechać. Wyszedł na korytarz ,wszystkie pielęgniarki przyglądały mu się ,zastanawiając się czym spowodowana jest ta przemiana ordynatora .

-Panie ordynatorze – podeszła do niego Beata

-Tak pani Beatko – wciąż się uśmiechał ,oddychając głęboko

-Dr Woźnicka pana szuka – spojrzała na niego pytająco

-Stało się coś ?-zwrócił się do niej ciepło

-Nie ,nic – odpowiedziała zakłopotana. Krajewski ruszył w kierunku pokoju lekarskiego ,kiedy spostrzegł idącą w jego kierunku Agatę.

-Agatka – podszedł do niej i objął ją przyjaźnie ,ona zrzuciła jego ramie

-Ty …-szukała odpowiedniego słowa – draniu

-O co ci chodzi ?-zapytał zdezorientowany

-Jeszcze się pytasz –westchnęła- Zadzwoniłeś do mnie ,mówiąc ,że z małym jest źle ,po czym rozłączyłeś się tłumacząc przed tym ,że zaraz oddzwonisz i wyjaśnisz mi dokładnie ,co się stało- wysyczała wściekle

-Zapomniałem –przypomniał sobie ,drapiąc się po głowie

-Jezu ,Adam  …-wyszeptała – Ja umieram ze strachu- westchnęła

-To nie ważne – machnął ręką

-Co?!- spiorunowała go wzrokiem

-Agata – spojrzał na nią łagodnie – Mały się wybudził – powiedział ciepło

-Naprawdę ?-zapytała z niedowierzaniem ,po jej policzkach ponownie popłynęły łzy

-Tak –potwierdził ,otaczając przyjaciółkę po raz kolejny ramieniem 

Kolejna część

                                           XXX

To ostatnia z części opisujących okoliczności i konsekwencje wypadku Alex'a. Teraz będą małe przeskoki czasowe i akcja przyspieszy swoje tempo. Sądzę, że będzie trochę ciekawiej.W końcu budowa relacji ojciec-syn w tych okolicznościach łatwa nie będzie,a przez co mam nadzieję bardziej interesująca.To jest (nie ukrywam) niezbyt dobra część,ale następną już szlifuję. Komentujcie !

Podniósł  leniwie powieki, obraz przed jego oczami zaczął dziwnie wirować. Wpadające przez okno światło skutecznie drażniło jego źrenice. Gorączkowo  próbował rozejrzeć  się po pomieszczeniu  .Nie pamiętał ,co dokładnie zaszło. Wiedział jedynie ,że   czuł się oszukany ,wściekły  ,że bardzo tęsknił za mamą i za wszelką cenę chciał ją znów zobaczyć. Przebłyski  minionych wydarzeń mignęły mu przed oczami , skutecznie odwracając uwagę od teraźniejszości.  Dopiero po chwili poczuł dziwny ciężar po prawej stronie łóżka, gwałtownie odwrócił się  w jego kierunku ,kiedy obezwładniający ból przeszył jego  głowę.

Zasnęła przy jego łóżku ,wciąż trzymając rękę chłopca . Mimo ciągłych sprzeciwów pielęgniarek  nie opuściła jego sali. Długie, kasztanowe włosy  Wiktorii kaskadą opadały na błękitną ,szpitalną pościel.  

Jej płytki sen przerwał głośny dźwięk aparatury ,automatycznie poderwała głowę ,jej włosy zawirowały .Nawet nie zdążyła zareagować . Tłum pielęgniarek  i  lekarze przywołani przez alarmujący dźwięk urządzenia  w momencie pojawili się przy łóżku Małego . Nie spostrzegła ,kiedy po raz kolejny ,nie wiadomo w jaki sposób, znalazła się pod drzwiami jego oddziału . – Przecież wszystko miało być już dobrze –powtarzała w myślach  jak mantrę.

Spojrzał na wyświetlacz telefonu. –Dziewiąta- westchnął i usiadł na brzegu łóżka. Sądził ,że sen przyniesie mu oczekiwaną ulgę ,lecz niestety tak się nie stało. Budził się co kilka minut i sprawdzał rejestr połączeń. Mimo braku snu ,czuł się dziwnie wypoczęty ,kofeina wciąż krążyła w jego żyłach. Przetarł ręką skronie. Po raz kolejny wziął komórkę do ręki. – Brak wiadomości ,to dobra wiadomość – pomyślał ,odkładając ją  na drewnianą szafkę nocną. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Wyblakłe ,beżowe ściany ,przetarta skórzana sofa ,zapadające się łóżko i wykładzina z plamami niewiadomego pochodzenia nie zachęcały do spędzenia w tym miejscu ani jednej dodatkowej sekundy. Hotel ,w którym się zatrzymał na pewno nie spełniał standardów ,do których był przyzwyczajony. Modernistyczny budynek w kształcie sześciennej bryły z lekko zdewastowaną elewacją nie był cudem architektury ,jednak Profesor uznał go za najtrafniejszy wybór.  Hotel ,a raczej hotelik niemal graniczył ze szpitalem . Dla Andrzeja właśnie to było najważniejsze. Chciał być jak najbliżej.

 Z nieukrywanym wstrętem zszedł na parter budynku ,był on w jeszcze gorszym stanie ,niż pokoje. Kanarkowo –zielony hall i wszędobylski zapach nikotyny skutecznie zachęcały gości do jak najszybszego opuszczenia tego miejsca. Profesor nie sprzeciwiał się jednoznacznym sygnałom wysyłanym mu przez budynek i udał się w kierunku szpitala. Miał kilka wiadomości dla Wiktorii. Już od dawna miał obiekcje związane z leczeniem Małego. Uważał ,że dr Benson działa zbyt zachowawczo ,a stan chłopca wciąż się nie poprawiał. Wykorzystał wszystkie swoje kontakty by uczynić jakieś postępy w jego leczeniu. Na szczęście dawny znajomy ,jeszcze ze stażu w Chicago, przypadkowo znalazł kilka godzin czasu pomiędzy lotem z Nowego Jorku  ,a tym do Moskwy. Zgodził się na konsultację. Była to ogromna szansa ,gdyż profesor Cooper był znanym neurologiem i neurochirurgiem ,który już dawno zasłynął  w świecie wielkiej medycyny .

Hotel i szpital dzielił dystans równy pięciu minutom spaceru . Przed wejściem do środka Andrzej postanowił zatrzymać się  w przyszpitalnej restauracji. – Restauracji ? Chyba tylko z nazwy – pomyślał zdegustowany ,kiedy znalazł się w środku lokalu. Niechętnie zamówił zestaw śniadaniowy na wynos . Wiedział, że mimo jego próśb Wiktoria po raz kolejny została na noc przy Alex’ie i zapewne znów  nie raczyła zejść do bufetu na posiłek. Nie zdawała sobie sprawy jak bardzo się o nią martwił. Choroba chłopca odbijała się wyraźnie na jej zdrowiu ,nie  mógł dłużej na to patrzeć i robił wszystko by ją odciążyć. Niestety jego działania obijały się o gruby mur ,stworzony przez rodzinę Ravenswood’ów  ,którzy na każdym kroku dbali by ograniczyć jego kontakty z Wiktorią ,choć sami nie służyli jej jakimkolwiek wsparciem.

Słyszał głośne dyskusje wokół siebie  ,otworzył oczy ,a niezwykłe jasne światło latarki diagnostycznej zmusiło go do ich zmrużenia.

-Prawidłowa reakcja źrenic – wyraźnie zadowolony mężczyzna stwierdził ,uśmiechając się do niego ciepło

-Wreszcie jesteś- powiedział szczerze – Oj mały narobiłeś nam strachu – dodał ,spoglądając na pielęgniarkę ,która również ujmująco uśmiechnęła się w stronę zdezorientowanego chłopca- Lubisz niespodzianki ,co?- zapytał retorycznie ,kręcąc latarką w dłoni . –Już zaczynaliśmy się martwić –dodał ,unosząc brwi.

- Co się stało ?- malec ,pytającym wzrokiem spojrzał na lekarza . Nie pamiętał zbyt wiele. Prawdę mówiąc ,nic nie pamiętał, poza starym autobusem ,burzą ,cmentarzem i swoją złością.

- Sądziłem ,że to ty odpowiesz nam na to pytanie – dr Benson spojrzał na niego przenikliwie – Nie martw się . Za kilka dni wszystko wróci do normy – stwierdził ,wkładając latareczkę do przedniej kieszeni fartucha. Często po takich urazach w umyśle pozostają przysłowiowe „luki  w pamięci”.

- A gdzie jest moja mama ?- to była myśl ,z która nie mógł się rozstać. Podniósł się lekko .W tym momencie chciał ją jedynie mocno przytulić . Czuł jakby minęły wieki odkąd widział ją ostatni raz.

-Hola ,hola – starszy pan zatrzymał go ręką – Dopiero co się wybudziłeś- skarcił go wzrokiem

-Ale ...-malec  nie chciał ustąpić

-  A rodzice – spojrzał na drzwi - Zaraz do ciebie przyjdą – stwierdził ,spoglądając na pielęgniarkę sugestywnie .

 –Rodzice?- chłopiec sądził ,że się przesłyszał – Mój tato nie żyje – stwierdził smutno ,patrząc prosto w oczy lekarza. Zaintrygowany mężczyzna ,spojrzał przez szklane drzwi na dwóje   ludzi przed salą. Jeszcze raz zwrócił swój wzrok na malca i z zakłopotanie uśmiechając się lekko ,opuścił pokój.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Andrzej po kilkudziesięciu sekundach jazdy windą wysiadł na wprost Oddziału Intensywnej Terapii. Zdziwił go podejrzany  tłum otaczający salę Alex’a. Szybko podszedł w jej kierunku ,Wiktoria stała wprost pod drzwiami .

-Wiki…–zaczął niepewnie. Odwróciła głowę w jego  stronę ,kiedy z pobliskiej sali wyłonił się uśmiechnięty ,starszy mężczyzna.

-Dobrze dobrane imię. Nasz Alexander to prawdziwy wojownik – zaczął ,nie przestając szczerzyć się w ich stronę . W takich chwilach czuł ,że jego praca ma jakiś sens ,a energia promieniowała z niego na kilka dobrym metrów.- Wszystko jest w porządku – odpowiedział na ich lekko zagubione spojrzenia- Poza lukami w pamięci ,ale jak dobrze państwo wiedzą –zlustrował ich wzrokiem – To normalne- dokończył

-Luki ?-dopytywał niepewnie Andrzej ,gładząc ręką kilkudniowy zarost. Domyślał się ,co to może oznaczać ,szczególnie dla niego .

- Chłopiec nie pamięta doby przed wypadkiem –stwierdził dr Benson ,wzrok Falkowicza automatycznie powędrował w kierunku Rudej ,ich spojrzenia się spotkały ,przez moment patrzyli na siebie w napięciu.

-Oczywiście –lekarz spojrzał na nich zaintrygowany – Ta sytuacja może się zmienić – dodał – Możliwe ,że w ciągu najbliższych dni przypomni sobie ,co się wydarzyło ,ale jeszcze bardzie prawdopodobne jest ,że nigdy tak się nie stanie-przyznał ,obserwując ich uważnie. Najwyraźniej przekazane przez niego informacje były dość istotne. Ubrany w granatowy garnitur mężczyzna ,nerwowo zmierzwił włosy i po raz kolejny spojrzał na Rudowłosą kobietę ,jakby oczekując odpowiedzi z jej strony. Wiktoria pospiesznie odwróciła głowę ,by uniknąć konfrontacji wzrokowej z Andrzejem. Sama miała nie wiedziała  jak ma postępować w tej sytuacji. Nie chciała znów ukrywać przed synem prawdy ,nie chciała ranić Andrzeja ,ale w tym momencie najważniejsze dla niej było zdrowie malca ,a po jego pierwszej reakcji na „nowinę” spodziewała się jakie konsekwencje może przynieść ona w jego obecnym stanie zdrowia.

-Czy….- Wiktoria przerwała chwilę ciszy ,uciekając od natrętnych myśli. Spojrzała na szklane drzwi.

-Tak.Tak oczywiście – odpowiedział lekarz – Synek pytał o panią – uśmiechnął się i przepraszając ich skierował się do swojego gabinetu. Wiktoria ruszyła pospiesznie w kierunku drzwi . Najbardziej na świecie pragnęła w tym momencie objąć malca i powiedzieć mu jak bardzo go kocha. Jednak ,zatrzymała się ,trzymając klamkę . Spojrzała za siebie. Wycofany Andrzej z nietęga miną ,stał oparty o ścianę. Nie mogła zbyt wiele wyczytać z jego twarzy ,jedynie dziwna pustka w jego oczach wskazywała na targające ich właścicielem emocje. Podeszła do niego i delikatnie dotknęła jego ramienia ,Falkowicz odwrócił się momentalnie.

- Coś nie tak ?- zapytał ,zdziwiony jej obecnością . W jego głosie słychać było smutek i rozgoryczenia ,nie miał siły po raz kolejny ukrywać swoich uczuć pod idealną maską. Dobrze wiedział ,że nie powinien wchodzić do sali Alex’a ,ale tak bardzo chciał go teraz zobaczyć. Czuł się rozdarty. Zdrowy rozsądek i serce miały odrębne zdania ,co do tego jak powinien postąpić.

-Wiem ,że….- zaczęła cicho

-Co Wiki ?- zapytał nerwowo ,wiedział ,że to nie jest odpowiednia chwila na takie rozmowy – Idź do niego – spojrzał w jej oczy – Potrzebuje Cię – dodał czule ,okrywając swoimi dłońmi ,wciąż spoczywającą na jego ramieniu kobiecą rękę. Ruda udała się we wcześniej obranym przez siebie kierunku.

 Falkowicz nie byłby sobą ,wciąż marnując czas na bezsensowne siedzenie przy oddziale. Postanowił  udać się do gabinetu dr Bensona  i poznać wszystkie szczegóły dotyczące stanu zdrowia chłopca. Chciał mieć wgląd we wszystkie wyniki badań Alex’a. Jak zwykle miał obiekcje związane z  jego leczeniem i przyszłą rehabilitacją. Chciał zapewnić synowi jak najlepsze warunki ,dlatego po wcześniejszej telefonicznej konsultacji z profesorem Cooper’em  ,zdecydował się na przeniesienie malca do znanej prywatnej kliniki. Niestety jego plany miały spełznąć  na niczym ,gdyż dr Benson był temu stanowczo przeciwny.

*

------------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

-Co?- wzburzony Profesor był niezwykle zaskoczony odmową lekarza, zmarszczył brwi

-Jak już panu mówiłem – westchnął staruszek – Nie mamy do tego podstaw – stwierdził ,rozsiadając się wygodnie w fotelu

- Przepraszam ,ale chyba nie rozumiem – warknął Falkowicz ,przyklejając na twarz sztuczny uśmiech

-Czego ?-westchnął zniecierpliwiony ,nie zrozumiał ironii rozmówcy -  Sądzę ,że MÓJ PACJENT– podkreślił ostatnie dwa słowa,- Ma tutaj odpowiednie warunki ,a transport na drugi koniec kraju może być dla niego niebezpieczny – dodał ,przyglądając się Falkowiczowi z niekrytą ciekawością

- Wybaczy pan – Andrzej znów obdarzył go kpiącym uśmieszkiem – Jednak przytoczone przez pana argumenty są bezpodstawne ,a odczucia związane ze świetnością Pana oddziału są jedynie ,JEDYNIE –podkreślił już ostrzejszym głosem - ..subiektywną mrzonką –dokończył ,twarz dr Bensona zaczerwieniła się

-Sugeruje mi Pan ,że ….-zaczął gniewnie

-Proszę pana – prychnął – Ja Panu niczego nie sugeruję . Ja po prostu stwierdzam fakt – dodał ,podnosząc brwi . krew w żyłach starszego z mężczyzn zagotowała się.

- Powtarzam jeszcze raz –zaczął przez zęby – Nie pozwolę na transport chłopca

-Dobrze – wydawał się niewzruszony ,czym zbił z tropu rozmówcę – Pana pozwolenie na nic się nie zda – stwierdził pewnie ,po czym wstał z krzesła .

-Bez mojego pozwolenia …-zaczął ,lecz Andrzej jedynie wskazał na górę

-Istnieje coś takiego jak” sądy wyższej instancji”– stwierdził –  Skoro Pan dalej obstaje przy swoim stanowisku –zaczął ze  udawaną ,smutną miną – To załatwię tę sprawę na wyższym szczeblu . Dyrektor chyba jest najbardziej kompetentną ku temu osobą ?-zapytał ,rozglądając się po pomieszczeniu ,staruszek podrapał się po brodzie

- Dlaczego tak bardzo Panu na tym zależy ?-zapytał szczerze – To dobry szpital

-Dobry ,ale nie najlepszy –odpowiedział szybko – A mi zależy na tym , by zapewnić swojemu synowi jak najlepsze warunki – stwierdził dobitnie . Nigdy wcześniej nie sądził ,że takie słowa kiedykolwiek padną z jego ust. Lekarz prowadzący Alex’a spojrzał na niego krótko i podpisał leżący przed nim na biurku kawałek papieru.

-Proszę – niechętnie wręczył mu kartkę

-Wiedziałem ,że dojdziemy do porozumienia – Falkowicz ścisnął jego dłoń

-Zrobiłem to tylko i wyłącznie ze względu na chłopca – przyznał ,po czym ponownie spoczął na fotelu

-Dowidzenia – powiedział ,opuszczając pokój

-Powodzenia –mruknął staruszek ,czym wzbudził ciekawość Andrzeja

*

Falkowicz wrócił pod drzwi pokoju chłopca. Sięgnął po komórkę ,w celu połączenia się ze swoim prawnikiem. Zawsze w takich sytuacjach uciekał w wir pracy . Już wybierał numer ,kiedy zerknął przed siebie. Alex przytulał się do Wiktorii ,która wyraźniej rozbawiona , przekomarzał a się z nim ,pieszczotliwie głaszcząc go po głowie. Od dawna nie widział uśmiechu Rudej,a tak bardzo mu go brakowało. To on stanowił nieodparty urok jej osoby. W tym momencie byłby w stanie oddać wszystko ,byleby móc być  teraz ,tam ,razem z nimi. Westchnął zrezygnowany ,patrząc wciąż w ich stronę. Pokręcił komórką w dłoni . Zdecydował się jednak wybrać numer brata. Sam się sobie dziwił ,ale ostatnio Adam okazywał mu największe ,jak nie jedyne wsparcie. Jeszcze raz skupił na nich swoją uwagę  ,przypadkiem przez krótką chwilę  spojrzenia jego i Alex’a  się spotkały . Teraz dzieliła ich tylko ,cienka ,szklana szyba ,lecz w rzeczywistości był to długi ,gruby ,niemal chiński mur ,przez który czekała ich długa  ,ciężka przeprawa.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiktoria cicho weszła do środka , na jej widok twarz małego momentalnie rozpromieniała.

-Mamo –powiedział radośnie ,wyciągając w jej kierunku ręce . Rudowłosa usiadł na skraju jego łóżka i przytuliła go z całych sił. Tak bardzo brakowało jej tych iskierek ,radośnie tańczących w jego oczach ,tych uśmiechów i dźwięku jego głosu. Łzy szczęścia zaczęły spływać po jej policzkach. Znów Alex był przy niej ,cały i zdrowy.

-Mamusiu ,dlaczego płaczesz ?-zapytał ,przyglądając się jej uważnie .Delikatnie starł z jej policzka  łzę . Czule spojrzała na synka . – To przeze mnie ,tak-stwierdził, marszcząc czoło

-Nie kochanie –zaprzeczyła ,głaszcząc go po  włosach

- Tata zawsze powtarzał ,że prawdziwy mężczyzna powinien żyć tak ,aby żadna kobieta przez niego nie płakała- stwierdził pewnym głosem ,czym lekko rozbawił Wiktorię – Mój mały mężczyzna –pomyślała  ,uśmiechając się do niego. Spojrzał na nią uważnie.

-Przepraszam Cię mamo –powiedział ,po raz kolejny mocno się do niej przytulając- To chyba ja powinnam Cię przeprosić  skarbie –pomyślała , uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy . Czuła się winna.

-Wiesz co ?-zaczął zagadkowo

-Co kochanie ?- odpowiedziała ,nie kryjąc ciekawości

- Tata mi się śnił . Był przy mnie –powiedział pewnie ,błyszczały mu się oczy

-Alex przecież wiesz…-zaczęła ,głośno przełykając ślinę

-Wiem ,że nie żyje – stwierdził stanowczo  ,obrócił głowę na drugą stronę łóżka

-Synku –dotknęła jego ramienia – Nie mówię ,że to nie prawda. Anthony zawsze przy tobie będzie ,ale…-nie pozwolił jej dokończyć

-Czułem jego obecność. Był tutaj – upierał się

-No dobrze –niechętnie przytaknęła na jego słowa – Najważniejsze ,że się wybudziłeś -  stwierdziła ,głaszcząc go po zaczerwienionym policzku

-Co się stało ?-zapytał po chwili milczenia – Dlaczego tutaj jestem?- dopytywał

-Miałeś wypadek –powiedziała ,patrząc na niego  w napięciu

-Niczego nie pamiętam – rzekł smutno

-Za kilka dni wszystko wróci do normy. Przypomnisz sobie – powiedziała nieprzekonana. W głębi serca liczyła ,ze tak się nie stanie. Nie wyobrażała sobie ,co mogłoby się stać, ,gdyby jej synek przypomniał sobie wydarzenia sprzed wypadku. Niczego na świecie nie bała się tak jak jego straty. Teraz najważniejsze było jego zdrowie ,a w chwili obecnej prawda musiała jeszcze poczekać. Czuła ,że zarówno ona jak i Andrzej dostali drugą szansę na ułożenie swoich wspólnych relacji z synem. Wiedziała ,że tym razem musi postarać się dobrze rozegrać  tą rozmowę. Z troską spojrzała w kierunku przeszklonej szyby. Andrzej stał oparty o  znajdującą  się ,centralnie naprzeciwko sali malca , kolumnę. Zdawała sobie sprawę  ,że w tej sytuacji ,jak na razie, to on po raz kolejny jest najbardziej poszkodowany.

-A pani Hudson?- głos malca odwrócił jej uwagę od  postaci Falkowicza

- Była tu wczoraj u ciebie – powiedziała ,poprawiając mu kołdrę ,na co chłopiec przewrócił oczami

- No co ?-Ruda zapytała zdziwiona ,podciągając kawałek materiału pod samą szyję malca

-Dusisz mnie mamo – roześmiał się ,na jej twarzy znów zagościł szeroki uśmiech

-Ja cię duszę ?-zapytała retorycznie ,lekko go łaskocząc  - Ja ?

-Tak –nie ustępował  ,śmiejąc się  . Przymknął zmęczone powieki. Był wyczerpany ,mimo że obudził się niecałą godzinę temu. Jego organizm potrzebował regeneracji. – Jestem zmęczony –szepnął

-Musisz wypoczywać kochanie – stwierdziła z troską ,po raz kolejny podciągając jego kołdrę pod sama szyję ,od razu ją spuścił .

-Śpij dobrze – powiedziała ,całując go czoło ,po czym w ciszy opuściła jego pokój. Targały nią mieszane uczucia. Czuła ulgę ,że jej synek nareszcie wracał do zdrowia ,ale bała się o przyszłość ,jego ,swoją i Andrzeja . Czuła paraliżujący strach przed już zbliżającą się wielkimi krokami rozmową . Jednak jeszcze większym smutkiem napawał ją fakt ,że po raz kolejny oszukuje własne dziecko. Nie chciała tego. Spokój i odrobina stabilizacji – tego w tym momencie potrzebowała zarówno dla siebie jak i Alex’a ,ale nie była w stanie mu i sobie tego zapewnić. Roszczeniowe żądania Ravenswood’ów nie poprawiały jej  samopoczucia. Nie była pewna co do ich intencji i wpływu na ich dalsze życie.

Rozejrzała się po korytarzu, był pusty. Postanowiła udać się do automatu z kawą ,oczy same zamykały jej się ze zmęczenia. Ruszyła w jego kierunku ,gdy z nikąd pojawił się przed nią Falkowicz.

-Co z nim ?-zapytał w napięciu ,nie spuszczając z niej wzroku

-Wszystko dobrze –uśmiechnęła się lekko ,widocznie odetchnął z ulgą. Te słowa wypowiedziane z jej ust miały dla niego największą wartość. Dobrze znała  Małego. Wiktoria poczuła  ,że traci równowagę ,zakręciło jej się w głowie .

-Wiki – Andrzej westchnął zniecierpliwiony , podtrzymując jej ramie – Musisz wreszcie zacząć o siebie dbać- powiedział jak do małego dziecka – Pewnie znowu niczego nie zjadłaś –stwierdził pewnie ,unikała jego wzroku – Idziemy na obiad – stwierdził głosem nie znoszącym sprzeciwu ,po czym pociągnął ją za sobą

-Ale..-zaczęła ,wskazując głową na korytarz

- Idziemy –wyartykułował – Musimy porozmawiać –dodał ,zatrzymała się momentalnie

-To nie jest najlepsza chwila na tą rozmowę – stwierdziła niepewnie

- Nigdy nie będzie –przyznał szczerze 

Witajcie !

Może jeszcze mnie pamiętacie ? Wiem miałam "małą" przerwę,  ale ostatnio jakoś zebrało mi się na pisanie. Zastanawiam się, czy nie dodać tu może czegoś bo "ucięłam" to opowiadanie w najmniej odpowiednim momencie.Dodatkowo miałam niewielki problem z ustawieniami bloga, ale wszystko powinno już wrócić do normy.Zalegam tutaj z jedną częścią, a następna się pisze. Może chcecie next?

                             
                                                                       XXIX

  To był najtrudniejszy tydzień w jego życiu. Każda sekunda tych niezliczonych godzin wypełniona była strachem  i niepewnością. Najchętniej wymazałby te siedem dni z pamięci. Całe dnie spędzał w szpitalu ,nawet nie w sali chłopca  ,ale pod nią ,gdyż jako osoba rzekomo z nim nie spokrewniona nie miał prawa do odwiedzin. W innych okolicznościach zapewne walczył  by z tą sytuacją ,ale nie teraz. Nie miał na to sił. To mogłoby wydawać się dziwne – on Andrzej Falkowicz odpuszcza . Jednak  robił to tylko i wyłącznie dla niej. Rodzina męża Wiktorii ,która do niedawna wydawałaby się być nieobecna w ich życiu w tym momencie jakby zmieniła swój orientację i ze zdwojoną siłą zaczęła nacierać na przytłoczoną tą sytuacją Wiktorię. Ciągłe pretensje ,pytania i oskarżenia sprawiały ,że Rudowłosa była na skraju wytrzymałości. Nie dość ,że stan Alex’a  ciągle nie ulegał poprawie to jeszcze Ravenswood’owie odbierali jej resztki chęci do życia. –Nie mają litości- niejednokrotnie myślał ze wstrętem patrząc na wysłuchującą kolejnych uwag Wiktorię. Nie mógł dłużej na to patrzeć . W takich chwilach zazwyczaj rodziny się łączą ,wpierają ,a oni ? Jedynie dokładali jej zmartwień.  Westchnął i zrezygnowany spojrzał przez szybę na podłączonego to aparatury chłopca.  Wpatrywał się w niego intensywnie, zaciskając pięść. Jeszcze tyle chciał mu powiedzieć ,pokazać . Chciał by mały go poznał ,zaakceptował ,być może obdarzył uczuciem skrajnie innym od obojętności czy nienawiści ,które zapewne zdążyły  już zakiełkować w jego małym sercu. Wiedział ,że nie cofnie już czasu ,ale za wszelką cenę chciał pokazać Alex’owi ,że mu na nim zależy. Jak na nikim innym w świecie. Chciał …chciał ,ale nic nie mógł zrobić? Ta bezczynność zabijała go od środka. Jego rozmyślania przerwał natarczywy dźwięk dzwonka ,już miał odrzucić połączenie , w tej chwili nie miał ochoty na rozmowę z kimkolwiek ,ale zdawał sobie również sprawę z konsekwencji ,które mogą go w przyszłości czekać.

-Tak-westchnął ,odbierając połączenie

-Andrzej ,gdzie ty jesteś!- wzburzony prawnik warknął do telefonu

- Marek – zaczął niechętnie – Musiałem pilnie wyjechać- dokończył ,odszedł w stronę windy

-Wyjechać !-prawnik wrzasnął po raz kolejny – Teraz ,kiedy otwieramy kolejną klinikę – dopowiedział z niedowierzaniem

- Tak ,teraz –stwierdził niewzruszony ,nie chciał wysłuchiwać wyrzutów adwokata

-Andrzej .Proszę ! –obojętność chirurga względem nowego ośrodka jedynie potęgowała jego gniew – Chociaż powiedz ,kiedy wracasz ?- mężczyzna nie zamierzał odpuścić ,zbyt wiele poświęcił nowemu projektowi. Nie rozumiał ,dlaczego jego klient  jak i stary dobry znajomy tak łatwo zrezygnował z kilku miesięcy ciężkiej pracy

-Czego ode mnie oczekujesz ?- zapytał oschle ,w tej chwili jego umysł zaprzątały  inne ,ważniejsze sprawy

- Jak to czego ? –burknął – Oczekuję byś natychmiast wrócił !Nawet nie wiesz ile problemów namnożyło się przez Twoją niekompetencję – zaczął swój wywód

-W tej chwili mam ważniejsze sprawy na głowie – odpowiedział pewnie – Dzwoniłem już do Adama ,on wszystkim się zajmie. Daj mu wszelkie pełnomocnictwa- ciągnął smętnie

-Dobrze – odpowiedział zaintrygowany niezwykle smutnym głosem chirurga  – Kiedy zamierzasz wrócić ? Adam nie jest wtajemniczony we wszystkie szczegóły ,nie wiem.. –zaczął ,ale Falkowicz przerwał mu szybko

-Nie mam pojęcia  kiedy znów będę w Polsce-przyznał chłodno – Zapewniam Cię ,że mój brat ze wszystkim sobie poradzi –jak najszybciej ,chciał skończyć  tą rozmowę

-No dobrze –prawnik odetchnął ciężko –W takim razie będziemy w kontakcie –skończył zatroskany

-Owszem- potwierdził Falkowicz – Niedługo się z Tobą skontaktuję w zgoła innej sprawie – stwierdził zagadkowo

-Coś się stało ?-zapytał zaintrygowany Marek

-Po prostu będę Cię potrzebował ,a raczej Twoich umiejętności – odpowiedział ,odprowadzając wzrokiem ciekawsko wpatrującą się w niego starszą kobietę ,ciotkę męża Wiktorii . Nie mógł wystrzec się tych spojrzeń i szeptów.

- Czy kiedyś się na mnie zawiodłeś – zagadnął z lekkim rozbawieniem ,ufał Andrzejowi i jego zdrowemu rozsądkowi ,wiec dobry humor wrócił mu z niezwykłą szybkością

-Raz-odpowiedział z goryczą chirurg ,przypominając sobie wymuszone małżeństwo z Kingą ,prawnik nic  nie odpowiedział

-Mam nadzieję ,że w tym przypadku będzie inaczej – zaczął niepewnie adwokat

- Też na to liczę . To będzie dla ciebie sprawa priorytetowa -  stwierdził pewnie ,odwracając głowę w stronę sali chłopca

-Czego będzie dotyczyć ?–sfrasowany Marek chciał jak najszybciej przygotować materiały

- Zamierzam walczyć o prawa do syna – odpowiedział chłodno,urywając po chwili . W pomieszczeniu obok rozległ się głośny pisk aparatury ,grupa lekarzy i pielęgniarek w pośpiechu pobiegła w stronę pokoju Alex’a  . Andrzej upuścił telefon i szybko podążył za nimi.

-Syna?- jak echo powtórzył Marek – Halo Andrzej !? – kontynuował  ,nieświadomy ,że właściciel telefonu już chwilę temu porzucił go na korytarzu. –Halo!- dźwięk unosił się dalej ,jednak nikt nie zwrócił na niego uwagi . Umysły większości osób znajdujących się na oddziale zwrócone były ku małemu chłopcu ,który usilnie pragnął wrócić do „świata żywych”.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Duży czerwony kubek w białe grochy ,najwierniejszy ,poza Wiktorią, przyjaciel Woźnickiej z głośnym łoskotem upadł na podłogę pokoju lekarskiego ,rozsypując się w drobny mak.

-  No nie ! –krzyknęła zdenerwowana Blondynka ,nerwowo odgarniając zbyt długą grzywkę

-Agata – Konica spojrzał na nią podejrzliwie – To już piąty dzisiaj –uśmiechnął się dziecinnie ,kręcąc głową . Zdenerwowana internistka obdarzyła ortopedę wściekłym spojrzeniem i uklęknęła ,zbierając drobinki starego przyjaciela .

- Dostałam go w pierwszym  dniu pracy w Leśnej Górze –westchnęła smutno ,była bardzo sentymentalna i łatwo przywiązywała się do ulubionych przedmiotów .

- To znak – Rafał podniósł sugestywnie brwi – Może Piotr szykuje cięcia etatów – zaśmiał się cicho ,lecz wbrew jego oczekiwaniom nie rozśmieszył internistki ,która  ciągle w milczeniu zbierała drobiny porcelany .

-Ziemia do Woźnickiej – machnął ręką  zamyślonej Agacie przed oczami

-Co mówiłeś ? –zmarszczyła czoło ,nie potrafiła nie myśleć o Alex’ie. Czuła się winna tej sytuacji . Gdy tylko dowiedziała się o wypadku jak najszybciej chciała lecieć do Londynu  ,ale niestety nie mogła po raz kolejny tak sobie zostawić szpitala ,to były najcięższe miesiące w Leśnej Górze ,brakowało lekarzy ,a pacjenci wiosną mnożyli się jak przysłowiowe grzyby po deszczu. Musiała zostać. Czuła się z tym okropnie , zostawiając przyjaciółkę w takiej chwili. –Przecież nie jest sama – pocieszała się jak mogła. Myślała ,że wyjawiając prawdę Profesorowi sprawi ,że Wiktoria nareszcie ,pierwszy raz od dawna będzie szczęśliwa.  Sądziła ,że może z czasem stworzą szczęśliwą rodzinę dla Alex’a ,a tego pragnęła najbardziej. Poza tym dobrze wiedziała ,że Ruda nigdy nie przestała kochać Andrzeja ,a biorąc pod uwagę zachowanie Falkowicza to i z wzajemnością.

-Coś widzę ,że koleżanka nie w humorze – zaczął po raz kolejny Konica ,wyrywając  Blondynkę z rozmyślań

- Jak widać –westchnęła – A niby jak mam być !- prychnęła w myślach. Dr Rafał Konica jak nikt inny zawsze potrafił skutecznie podnieść jej ciśnienie. W Leśnej Górze pełnił już od wielu lat rolę dyżurnego błazna i  zdawał się być w tym zajęciu niezastąpiony. Z czasem konkurencja na to stanowisko rosła w siłę. Niejednokrotnie Borys i Paweł udowadniali ,że zasługują by nosić ten tytuł ,ale Rafał znamienity mistrz ciętej riposty nieugięcie dalej piastował to stanowisko ,ku uciesze gawiedzi ,w tym przypadku niezwykle wścibskich pielęgniarek.

- To powiedz kochana ,gdzie tak odpłynęłaś ?-zapytał z ciekawością ,patrząc jej prosto w oczy

-Nie twój interes – zbyła go szybko – A co ty nie masz pracy ?-zapytała ,patrząc na niego uważnie

-Ostro – Rafał wzdrygnął się lekko i z zawadiackim uśmieszkiem opuścił pokój lekarski

-Jak dziecko –Agata ,westchnęła głośno z lekkim uśmiechem   , już po raz szósty próbowała zaparzyć sobie tak potrzebną jej w tej chwili kawę.

-Cześć –  powiedział smętnie, wchodzący do Lekarskiego Adam ,Blondynka przywitała go krótkim spojrzeniem

- Masz może jakieś informacje ?-zapytał od razu ,siadając na sofie. Wyglądał na bardzo zmęczonego. Podkrążone oczy i  niedbale  zarzucona na wczorajszy sweter kurtka wskazywały na to ,że ta sytuacja odbija się również mocno na Krajewskim.

-Nie ,a ty?- zapytała, siadając naprzeciwko niego . Upiła łyk  czarnego płynu i spojrzała prosto na Adama ,oczekując ,że zaraz obdarzy ją jakąś nową informacją dotyczącą małego. Niestety zamiast upragnionych wiadomości dostała od Krajewskiego jedynie błagalne spojrzenie.

-O co ci chodzi ?-zapytała  ,Adam przeniósł przymrużone oczy na jej kubek ,Agata pokręciła głową i oddała mu kawę

-Życie mi ratujesz – wyszeptał ,zanurzając usta w czarnym jak noc płynie . Nie pamiętał ,kiedy ostatnio spał dłużej ,niż dwie godziny . Internistka spojrzała z troską na przyjaciela.
-Adaś –zaczęła – Długo tak nie pociągniesz –chwyciła go za ramię

- A co niby ma robić? -westchnął i poderwał się z sofy ,nerwowo zaczął chodzić po pomieszczeniu-Agata ! Powiedz mi !

- Adam ,usiądź- powiedziała łagodnie ,Brunet prychnął i spoczął ponownie w tym samym miejscu. Ten tydzień  wykończył go zarówno fizycznie jak i psychicznie . Zbyt duża dawka emocji i nawał pracy miały odzwierciedlenie w jego zwykle radosnej ,a tym razem przeraźliwie smutnej twarzy.  Alex był mu bardzo bliski ,nie mógł znieść swojej bezradności. Chciał zrobić coś więcej dla małego ,brata ,Wiktorii ,ale nie był w stanie nawet być przy nich. –Co ze mnie za brat –myślał z goryczą. W takiej sytuacji Andrzej zrobiłby wszystko by go wesprzeć ,ale on nie potrafił się zrehabilitować. Czuł ,że mocno zawiódł jako brat i przyjaciel.

-Kiedy ostatnio spałeś ?-zapytała profesjonalnie ,lustrując ledwo trzymającego się na nogach Krajewskiego

-Nie wiem . Wczoraj ,przedwczoraj ,może wcześniej ….Co to ma do rzeczy –zirytował się ,drapiąc się nerwowo po  kilkudniowym  zaroście

-Dużo –stwierdziła szczerze –Weź kilka dni urlopu ,nie wiem –rozłożyła bezradnie ręce -Szpital ,klinika Andrzeja ,wypadek małego ,jeszcze ordynatura ,nie dajesz już rady-powiedziała ,patrząc na niego z troską

- Przecież dobrze wiesz ,że teraz szpital przechodzi kryzys z zatrudnieniem –stwierdził –Poza tym nie mogę tak zostawić Andrzeja ,jestem mu to winien – przyznał ,przymykając powieki .Był wykończony ,ostatnie dni dały mu się we znaki .

- Może dzwonił do ciebie ostatnio ?-zapytała z nadzieję ,nie dostawała zbyt wielu informacji od Wiktorii ,a Ellie zwykle informowała ją ze sporym opóźnieniem ,nie była ciągle na miejscu.

- Nie –westchnął – Od kilku dni nie odbiera telefonów –zasępił się – Mam już tego dość –poderwał się z kanapy po raz kolejny – Mam dość tej cholernej niewiedzy !- wrzasnął ,upuszczając  kubek z kawą Agaty ,ciecz artystycznie rozprysła się po beżowym dywanie  ,a  biały kubek rozpękł się na pół.- Numer szósty –westchnęła w myślach Woźnicka.

-Powinienem tam być – dodał ,podchodząc do okna –Agata – spojrzał na nią , niewielka łza popłynęła po jego policzku ,internistka bez słowa podeszła do przyjaciela ,dotknęła delikatnie jego ramienia.

- Nawet nie chcę myśleć ,co będzie – wyszeptał ,opierając się o ścianę . Tak dobrze rozumiała jego obawy.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na całe dwie minuty świat się dla niej skończył . Te sto dwadzieścia sekund były czarną dziurą w jej życiu. Nic nie czuła  ,nie odbierała żadnych bodźców. Ludzie wokół  zaczęli biegać ,mówić coś do niej ,lecz  ona nic nie słyszała ,straciła kontrolę nad własnym ciałem. Poczuła silne ramie ,które wyciągnęło ją z szalonego wiru .

-Mamy go ! –dopiero po tych słowach wróciły jej zmysły ,ocknęła się twarzą wtulona w tors Andrzeja ,stali pod salą Alex’a. Przez moment patrzyli sobie w oczy. Widziała napięcie w jego zaszklonych oczach. Nigdy nie widziała jego łez.

-Pani Ravenswood –podszedł do nich lekarz ,Wiktoria momentalnie odwróciła się w jego stronę ,nie była do końca świadoma ,czy ma halucynacje związane z przemęczeniem ,czy lekarz prowadzący Alex’a rzeczywiście uśmiecha się do niej szeroko.

-Tak ? –zapytała z napięciem w głosie

-Ma pani bardzo upartego synka –stwierdził z uśmiechem –Chyba przyjął sobie za punkt honoru wybudzić  się dzisiaj –dokończył – Niestety jest jeszcze za wcześnie ,dlatego musieliśmy po raz kolejny wprowadzić go w stan śpiączki farmakologicznej ,ale lada dzień powinien już do nas wrócić.-dodał pokrzepiająco i ruszył w stronę kolejnej sali. Andrzej odetchnął z niewyobrażalną ulgą. Wesoły iskry znów powróciły do jego oczu nadając im ten niezwykły charakter.

Wiktoria odwróciła się w stronę szyby ,nacisnęła klamkę drzwi do sali małego.

-Wiki –Andrzej spojrzał na nią z troską . Jej przeraźliwie blada twarz i rozpuszczone w nieładzie włosy mówiły same za siebie . Na słowa Falkowicza ,Ruda odwróciła delikatnie głowę.

- Kiedy ostatnio spałaś ? Jadłaś cokolwiek ?-zapytał spokojnie , patrząc na nią przenikliwie . Rudowłosa chciała coś odpowiedzieć  ,lecz gdy tylko otworzyła  usta zdała sobie sprawę ,że nie pamięta ostatniego posiłku,a w dyskusji z Andrzejem w tej kwestii jest z góry na przegranej pozycji.

-Tak zresztą myślałem – stwierdził pewnie – Czy ty w ogóle wychodziłaś na dłużej niż kilka minut z jego sali ? –zapytał oskarżycielskim tonem ,nawet nie wiedziała jak bardzo się o nią martwił.

-Przecież i tak bym nie zasnęła –stwierdziła pewnie ,odwracając  ponownie wzrok na malca

- Wiktoria –pokręcił karcąco głową – Musisz mieć siły – pogłaskał ja po ramieniu ,spojrzała mu w oczy

-Nie chcę by został sam – zerknęła na syna

-Nie będzie  - stwierdził pewnie – Mogę ?-zapytał wskazując wzrokiem na drzwi  ,przytaknęła i udała się w stronę łazienki. Andrzej miał rację ,była kompletnie wykończona. Jedynie widok syna sprawiał ,że miała siły by dalej czuwać przy jego łóżku. Odchodząc krok dalej poczuła falę zalewającego ją zmęczenia ,która w momencie opanował całe jej ciało.

Andrzej niepewnie otworzył drzwi jednej z sal Oddziału Intensywnej Terapii . Starsza ,lekko otyła pielęgniarka z typowym dla siebie wrednym uśmieszkiem zastrzegła:

-Tylko rodzina – chrypnęła ,przewracając kolejną kartę magazynu modowego

- Jestem z rodziny – stwierdził pewnie ,podchodząc do łóżka chłopca. Usiadł na krześle obok  ,rozglądając się po pomieszczeniu. Nowoczesne meble ,sterylna biel i błękitne wstawki materiałów  nadawały temu pomieszczeniu dziwnie znajomy klimat.  Czuł się tutaj jak w swojej klinice w Stanach. Ze wstrętem odrzucił od siebie te wspomnienia . Praca w Stanach  ściśle wiązała się z Kingą ,a ten rozdział zamknął już raz na zawsze.

Spojrzał na  pogrążonego we śnie chłopca. Dźwięk urządzeń i obraz na monitorze wskazywał funkcje życiowe malca. Westchnął ciężko ,nie mógł wybaczyć sobie tego ,że jego  syn w tak ciężkim stanie znalazł się w szpitalu i to po części z jego winy.  Delikatnie chwycił małą dłoń malca. Była zimna. Ponownie przeniósł  wzrok na twarz chłopca. Był jeszcze taki mały ,delikatny . Pragnął chronić go przed wszelkimi niebezpieczeństwami ,a tak naprawdę to przecież przez niego Alex omal nie stracił życia. Kiedy na niego patrzył czuł ukłucie w okolicy serca.  Miał pretensje zarówno do siebie jak i Wiktorii ,bo to przez ich błędy Alex znalazł się właśnie tutaj.  Andrzej był świadomy ,ile stracił . Dla własnego syna był tylko i wyłącznie obcym człowiekiem. Pragnął zrobić wszystko by to zmienić .

- Obiecuję ,że już zawsze będę przy Tobie  -wyszeptał nad jego twarzą  i delikatnie pogłaskał go po głowie . Wstał ,kierując się w stronę  drzwi ,naciskając klamkę obdarzył chłopca krótkim spojrzeniem . Od tygodnia jego życie ,wszystkie jego priorytety i plany  zmieniły się o sto osiemdziesiąt stopni ,a to wszystko za sprawą tego nic nieświadomego sześciolatka.