XXXVIII cz.I

Cześć !
Tak wiem, miałam dodać tą  część wcześniej, ale nieoczekiwanie znalazłam się w dość trudnej sytuacji życiowej. Nie mogę napisać, że nastąpiła jakaś poprawa, ale gorzej też nie jest, więc można to uznać za marny, bo marny, ale jednak sukces. :-)
Zbliżamy się do długo zapowiadanej części...która po liftingu (o zgrozo) zajęła nie 40, ale już ponad 50 stron. Trochę tego za dużo i przyznaję, że z bólem serca po raz kolejny musiałam podzielić nex'ta. Muszę dodać , że pomysły na ten, nie cztero, ale pięcio-częściowy rozdział powstały już dobre dwa lata temu, na niemal samym początku opowiadania, dlatego tym trudniej było mi złożyć je w całość, bo były pisane w bardzo różnych odstępach czasu. Tak, w końcu odbędzie się długo zapowiadana wizyta Alex'a w domu Falkowicza, ale znowu nie w tej "podczęści", to dopiero jutro, a właściwie już dziś. Rodział XXXVIII podzielony jest na 5 części, które postaram się dodać jak najszybciej. Naprawdę jest mi przykro, że muszę to wszystko podzielić, ale część dłuższa, niż 15 stron to pomyłka, nikt nie wytrwałby do końca...
W cz. I jest jeszcze Alex i Wiktoria, ale cz.II, cz.III i cz. IV to już tylko Falkowicz i jego syn.
Przepraszam za opóźnienie po raz n-ty i pozdrawiam Was serdecznie !
P.S. Dziękuję również za komentarze i czekam na kolejne! ( szczególne podziękowania dla Kasi, Florentyny i Wiktorii M. oraz bezimiennych anonimków) Słowa krytyki są naprawdę mile widziane, dzięki temu można odnaleźć i skorygować błędy oraz chociaż w jakimś nikłym stopniu poprawić jakość i styl napisanego tekstu, nie wspominając już o motywacji. :D

                                                           

                                        XXXVIII cz.I                                                                            James Blunt - Carry You Home

Rudowłosa kobieta od dobrych kilkunastu minut stała oparta o ciemną framugę drzwi prowadzących do pokoju jej synka. Milcząc, z lekkim uśmiechem na twarzy obserwowała jego zmagania. Sześciolatek ciągle marszcząc brwi z zadziwiającą dla siebie powagą próbował dobrać ,wedle własnego uznania ,najbardziej odpowiednią garderobę na swój jutrzejszy wyjazd. Wbrew pozorom to nieistotne z pozoru zadanie wydawało mu się bardzo ważne. Chciał zrobić jak najlepsze wrażenie na swoim tacie. Sam nawet nie był do końca świadomy jak bardzo w tym momencie zależało mu na akceptacji i aprobacie Profesora. Po raz trzeci z niezwykłą zaciętością malującą się na jego zarumienionej z wysiłku twarzy próbował perfekcyjnie poskładać swoją ulubioną granatową koszulkę. Gdy wreszcie osiągnął zamierzony efekt, uśmiechnął się szeroko, po czym  ostrożnie ułożył  idealnie złożone ubranie na samym wierzchu już niemal w całości wypełnionej ,zielonej torby podróżnej  wykonanej z poliestrowej tkaniny w małe krokodylki. Odgarniając krótkie, brązowe włosy z czoła przeniósł spojrzenie swoich ciemnoszarych oczu na ulubionego towarzysza siedzącego beztrosko na białej szafce nocnej. Delikatny uśmiech błyskawicznie spełzł z twarzy chłopca.

- Nie patrz tak na mnie Burro – skarcił pluszowego osiołka wzrokiem, po czym bezskutecznie próbował zamknąć torbę. Jego spojrzenie bezwiednie ponownie powędrowało w stronę ukochanej maskotki. – Przecież ktoś musi zająć się mamą – stwierdził pewnie, ignorując słodki, wyszywany uśmiech pluszowego przyjaciela. Po raz kolejny próbował zasunąć zamek torby.

- Masz już wszystko ? – szepnęła rozbawiona jego słowami Wiki, która w mgnieniu oka pojawiła się za plecami chłopca. Pogłaskała synka po włosach, po czym uniosła do góry kasztanowe brwi przyglądając się jego wypchanej ponad miarę torbie.

- Chyba tak – odparł niepewnie malec , przysiadając na krańcu błękitnego materaca.

- Chyba ? – prychnęła  ironicznie Wiktoria, ostrożnie wyciągając z torby podróżnej nadmiar idealnie poskładanych ubrań – Zamierzasz zabrać ze sobą połowę szafy ? – uważnie zlustrowała twarz syna wzrokiem. Uśmiechnęła się delikatnie, jednak chłopiec na jej słowa jedynie nieznacznie uniósł lewy kącik ust do góry. Był dziwnie przygaszony. Pustym wzrokiem wpatrywał się w Burra.

- Chciałem tylko być dobrze przygotowany – stwierdził pewnie, przenosząc swoje roziskrzone spojrzenie prosto w zielone oczy mamy. Wiktoria od razu zauważyła cień niepewności na twarzy Alex’a. Po jego wcześniejszym entuzjazmie nie było już ani śladu.

Od kiedy tylko chłopiec dowiedział się, że ma spędzić cały tydzień w domu Andrzeja zawadiacki uśmiech i radośnie tańczące w  jego oczach iskierki nie znikały z oblicza malca. Przez ostatnie dni ciągle rozprawiał tylko o wizycie w Polsce. Snuł plany,  o tym co jeszcze musi pokazać tacie, o czym chce mu jak najszybciej opowiedzieć.  Szczególnie obfity wodospad pytań pojawił się w umyśle chłopca po obejrzeniu ,wyjątkowo ciekawej z jego perspektywy, operacji wszczepienia zastawki serca. Oczywiście Wiktoria nie miała o tym pojęcia, Alex miał nadzieję, że Profesor wyczerpująco odpowie na wszystkie jego pytania dotyczące zabiegu. Mały już podczas ostatniej wizyty Falkowicza zauważył, że nie jest on tak sceptycznie jak mama nastawiony do jego nietypowych zainteresowań.                                                                                        

Jednak w chwili obecnej na twarzy chłopca trudno było odnaleźć oznaki wcześniejszej ekscytacji i radości, którymi  tryskał przez cały poprzedni tydzień. Smutne, zagubione spojrzenie małego mówiło samo za siebie. Wraz ze zbliżającym się terminem wylotu entuzjazm chłopca zaczynał powoli przygasać. Tym bardziej ta niezwykle szybka przemiana Alex’a mocno zaniepokoiła Rudowłosą. Dopiero dzisiaj do świadomości malca dotarło, że zwyczajnie ciesząc się  z wyjazdu i  zapamiętując się  w  dotyczących niego planach  w pewien sposób chciał ukryć swoje obawy , nie tyle przed mamą, co przed samym sobą. Teraz jednak jego serce zalewała fala wątpliwości, wciąż nie czuł się do końca pewnie w tej sytuacji…

- Kochanie –  Wiktoria spojrzała na niego z troską – Przecież w Warszawie też są sklepy – powiedziała odkrywczo, pieszczotliwie mierzwiąc jego  krótkie włosy.

-Wiem- mruknął cicho mały – Po prostu chcę uniknąć niespodzianek – stwierdził obojętnym głosem, bawiąc się metalową zawieszką suwaka.

- Sądzisz, że to jest możliwe ? – Ruda zaśmiała się, obejmując synka ramieniem.

- Raczej nie – uśmiech rozjaśnił jego twarz – Jednak nie chcę robić nikomu problemów- podkreślił zrezygnowanym tonem, unikając wzroku matki. Wiktoria uważnie przyglądała się twarzy syna, bezskutecznie próbując odczytać z niej , czego tak naprawdę obawia się malec.

- Skarbie-  zaczęła ciepłym głosem po dłuższej chwili ciszy – Myślałam, że cieszysz się na ten wyjazd – stwierdziła szczerze. Dotknęła ostrożnie jego ramienia, zmuszając Alex’a by na nią spojrzał.

- Mamo- zaczął pewnie chłopiec - Ja się cieszę – dokończył z typową dla siebie stanowczością – Nie mogę się już doczekać …ale….- zaczął z wahaniem, dziwny błysk pojawił się w jego szarych oczach.

- Ale co ? –  zaniepokojona kontynuowała jego myśl. Alex chwycił leżącego na szafce Burra, mocno miętosząc szare futerko maskotki.

- Ja…- trudno było mu przyznać się do tego przed samym sobą -  Nie chcę go zawieść – mruknął niewyraźnie, marszcząc  w napięciu czoło. Dopiero wypowiadając te słowa na głos Alex zdał sobie sprawę z ich słuszności . Na początku nie wiedział, czego właściwie może spodziewać się po Falkowiczu, czego tak naprawdę może od niego oczekiwać ?  Jednak gdy poznał Profesora wszystko się zmieniło.  Andrzej nie był już dla niego dłużej obcym człowiekiem, stał się dla Alex’a kimś bardzo ważnym.  W mgnieniu oka zyskał sympatię, szacunek  i podziw syna. Mały nawet nie  zauważył momentu, w którym  po tych kilku wspólnych, szczerych rozmowach pokochał swojego tatę… i sam chciał zasłużyć na jego miłość. To właśnie był powód, dla którego Alex zaczął obawiać się wizyty w domu Falkowicza. Zwyczajnie nie chciał go sobą rozczarować. Chłopiec pragnął pokazać się Andrzejowi z jak najlepszej strony, chciał zdobyć jego uznanie, zaimponować mu… Jednak nie miał pojęcia jak ma tego dokonać ? Alex pragnął jedynie chociaż na te kilka dni przyskarbić sobie uwagę ojca, udowodnić mu ,że on też jest coś wart i zasługuje na to by być jego synem. Mały chciał by Profesor był choć przez chwilę z niego dumny, by po prostu go pokochał…ta jak on jego. Zależało mu na tym tak jak na niczym innym świecie. Malec nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego największe marzenie już dawno się spełniło, a on oprócz akceptacji i dumy zyskał również bezgraniczną miłość swojego taty. Chłopiec nawet nie zauważył, kiedy zdanie chirurga stało się dla niego takie ważne… wręcz kluczowe. Oczywiście Alex nie mógł wiedzieć,  jakie piorunujące wrażenie wywarł na Profesorze. Nie był świadomy jak wiele znaczy dla swojego ojca, którego myśli właśnie w tym momencie sunęły po  dokładnie tych samych torach. Żaden z nich nie miał pojęcia w jak nikłym stopniu   ich rozmyślania i obawy różnią się od siebie. Wciąż nie zdawali sobie sprawy z tego, jak wiele ich łączy.

- Zawieść ?! – westchnęła ciężko Wiki, kręcąc głową z niedowierzaniem. Jej oczy zaszkliły się momentalnie, co bezskutecznie próbowała ukryć. Nieoczekiwany uśmiech pojawił się na jej twarzy. Już po raz drugi tego dnia usłyszała dokładnie te same słowa, najpierw  podczas rozmowy telefonicznej z ust Andrzeja, a teraz także i Alex’a. - O czym wy  obaj mówicie ! – westchnęła , wciąż się uśmiechając. Rudowłosa mocniej przytuliła syna, który przyglądał jej się zdezorientowany. Kompletnie nie zrozumiał sensu słów mamy.

-To normalne, że im bardziej na coś czekasz, tym później silniej się tego obawiasz – szepnęła cicho, widząc jego zagubioną minę. Dalej czule mierzwiła   brązowe włosy synka.

- Ja się nie boję – mały zaprzeczył momentalnie, udając oburzenie, czym rozśmieszył zarówno siebie jak i Wiktorię.

- To oczywiste- prychnęła wciąż rozbawiona jego słowami Wiki, która nachyliła się szepcząc mu do ucha – A mnie powinieneś- dokończyła z łobuzerskim uśmiechem, łaskocząc go niespodziewanie.

-Mamo ! Przestań ! – bronił się, odgradzając się od niej poduszką. Po kilku minutach szalonej gonitwy pokój Alex’a wyglądał jak rodem z tsunami. Skrzętnie zapakowany bagaż chłopca  rozrzucony był po całym pokoju. Napięta atmosfera sprzed kilku minut prysła momentalnie, ustępując miejsca szczerej radości i salwie donośnego śmiechu. Alex dokładnie tego najbardziej teraz  potrzebował, odrobiny spontaniczności , która uwolniłaby go od natrętnych myśli.  Zgodnie z przewidywaniami Wiki tak właśnie się stało, dobry humor malca natychmiastowo powrócił, a towarzyszący mu rozbrajający uśmiech  od razu rozpromienił posmutniałą twarz chłopca.

- No ładnie – westchnęła zmartwiona Wiktoria, z oblicza której wciąż nie znikał zawadiacki uśmieszek.

-To ty zaczęłaś mamo – stwierdził pewnie Alex, ratując resztki rozburzonego przez Wiki lotniska, wybudowanego z klocków lego, które stało na samym brzegu puszystego dywanu.

-Ja ? – broniła się, uśmiechając się niewinnie – To ty jesteś moim prowokatorem- po raz kolejny pogłaskała go pieszczotliwie po głowie. – Da się coś z tym zrobić ? – z troską zerknęła na zrujnowaną halę odlotów.

- Odbuduję je – stwierdził lekceważąco mały – Dobrze, że nie zburzyłaś mojego szpitala –odetchnął z widoczną ulgą, lustrując wzrokiem rozległą budowlę stojącą tuż obok. Żadna z pracujących w szpitalu figurek  lego nawet nie zareagowała na kataklizm, którego wszyscy mieszkańcy pokoju  byli  naocznymi świadkami. Alex’owi ta znieczulica ze strony plastikowego personelu medycznego nie przypadła do gustu, nie omieszkał wysłać na miejsce wypadku dwóch właśnie zbudowanych karetek.

- Twojego szpitala ? – prychnęła  Ruda, która chciała rozchmurzyć trochę sfrasowanego malca- Przecież całe prawe skrzydło to moje dzieło – uniosła dumnie brwi do góry, siadając na dywanie tuż obok synka.

- Nie – rozbawiony chłopiec pokręcił przecząco głową –To Mandy je zbudowała, podczas gdy ty i ciocia Kitty plotkowałyście w najlepsze w salonie – zauważył z goryczą. Nie przepadał za rozhisteryzowaną córką koleżanki mamy. Dobrze pamiętał jak starsza od niego dziewczynka przez ponad trzy godziny bezskutecznie próbowała namówić go na zabawę lalkami Barbie, które oczywiście wraz z całą ich różową garderobą przyniosła ze sobą do ich apartamentu. Samo wspomnienie podawania herbatki tęczowym jednorożcom budziło teraz jego zniesmaczenie. Ale cóż mógł zrobić ? Jasnowłosa ośmiolatka była jego jedyną towarzyszką zabaw. Poza tym gość to jednak gość . Podczas wizyt w Essex Spencer dbał by malec dobrze to  zapamiętał.

- Może … – wzruszyła obojętnie ramionami, pomagając Alex’owi w odbudowie kokpitu  –Zresztą my nie plotkowałyśmy, ale…- zaczęła usprawiedliwiająco Rudowłosa, zakładając  miedziane pasmo włosów za ucho.

- Tylko omawiałyście ważne kwestie – dokończył za nią automatycznie mały, przewracając oczami.

- Dokładnie- zaśmiała się, przenosząc swoje szmaragdowe spojrzenie w stronę zielonej torby. – To  co, może razem spakujemy twoje rzeczy ? –zagadnęła ciepło, podrywając się z  jasnego dywanu. Czuła, że to nie był jeszcze koniec  ich wcześniejszej rozmowy. Wiktoria miała szczerą nadzieję, że Alex wreszcie się przed nią otworzy, a zwykle towarzyszące jego spojrzeniu jasne iskierki  już na stałe powrócą do  obojętnych oczu chłopca. Rudowłosa nie mogła już dłużej znieść  smutku syna. To było do niego tak niepodobne… Alex niemal zawsze tryskał dobrym humorem, nietuzinkowymi pomysłami i optymizmem, dlatego tym bardziej trudno było zaakceptować Wiktorii tą nietypową przemianę.

- Wolałbym sam to zrobić – powiedział dobitnie chłopiec, nawet nie przerywając budowy. Na samo tylko wspomnienie przygotowań do podróży spochmurniał nagle.

- Jak Ci pomogę to może zdążymy zajrzeć jeszcze dziś do pani Hudson ? – zagadnęła z pozoru niewinnym tonem. Zgodnie z jej przewidywaniami w ciągu kilku sekund synek znalazł się tuż obok niej. Wiedziała, że mały bardzo przepada za odrobinę szaloną sąsiadkę, z którą podczas nieobecności  Rudej  zwykł  wieczorami grywać w karty. Starsza pani również darzyła chłopca sympatią, traktowała go niemal jak własnego wnuka i wykorzystywała prawie każdą okazję by wmusić małemu kolejny kawałek  swoich przepysznych  wypieków. Oczywiście  chłopiec wcale się przed tym nie wzbraniał.

- Podobno piecze dzisiaj szarlotkę – mruknął cicho malec, uśmiechając się przebiegle. Starsza pani była prawdziwym arcymistrzem wypieków.  Ciasta i desery z najlepszych w Londynie cukierni nie mogły się  równać z tortami i wypiekami sympatycznej staruszki, które zdążyły  obrosnąć już prawdziwą legendą.

- A nie ciasto bezowe ? – zastanawiała się głośno Wiki, ponownie składając ubrania synka w zgrabną kostkę. Dobrze wiedziała, że to ulubiony deser  Alex’a.

----------- ***-----------

Po kilku kompromisach i zażartych dyskusjach Wiktorii wreszcie udało się namówić upartego chłopca do rezygnacji z dodatkowej pary obuwia oraz z trzech prawie identycznych, granatowych sweterków. Cała jego garderoba na wyjazd została  perfekcyjnie skompletowana, a pełna ubrań torba podróżna już zapięta czekała w pełnej gotowości w sąsiadującym z pokojem małego, obszernym holu.

- Teraz już możemy iść do pani Hudson- ucieszył się Alex, zamaszyście zamykając drzwi od swojej białej szafy. Od kilku minut jego myśli krążyły tylko wokół  ulubionego ciasta bezowego z mascarpone i świeżymi truskawkami.

- A Burro ? – zdziwiła się Wiki, wskazując wzrokiem na czarnogrzywego osiołka, pozostawionego na łóżku chłopca. Rudowłosa była świadoma jak bardzo jej synek przywiązany jest do swojego pluszowego towarzysza. Malec  na dłuższą metę wręcz  nie potrafił się bez niego obejść, Burro był jego talizmanem szczęścia. Nie mogła zrozumieć, dlaczego chłopiec nie zamierzał go ze sobą zabrać.

- Zostaje w domu – odparł pewnym głosem Alex, nawet nie obdarzając maskotki krótkim spojrzeniem.

- Na pewno ? – mocno zaskoczona Wiktoria uniosła brew do góry – Jesteś pewien ? -  podążyła za synkiem, który już szykował się do wyjścia w holu.

- Tak – stwierdził stanowczo malec, odwracając się w stronę Wiktorii – Przecież ktoś musi z tobą zostać, nie chcę żebyś była sama- powiedział szczerze, wpatrując się roziskrzonymi oczami prosto w mamę. Dopiero w tej chwili do świadomości Rudowłosej dotarło, że Alex obawia się wyjazdu po części z jej  powodu. Mały po prostu się o nią martwił, poza tym dobrze  wiedziała, że rzadko rozstawał się z nią na tak długo, a to jest pewnie kolejny powód przygnębienia chłopca.

- Synku- westchnęła z lekkim uśmiechem – Wiesz przecież, że potrafię o siebie zadbać – dokończyła pewnie Wiki, otwierając na oścież ciemnobrązowe drzwi do mieszkania.

-Nie był bym tego taki pewien- stwierdził z przekonaniem mały , wsiadając do nowoczesnej, przeszklonej windy – Lepiej będzie jeśli ktoś zaufany będzie miał na ciebie oko- szepnął konspiracyjnie, kiedy znaleźli się tuż pod drzwiami prowadzącymi do mieszkania sympatycznej sąsiadki.

- Myślisz, że twój osiołek sprosta temu wyzwaniu ?– zaśmiała się rozbawiona Wiki, która dwukrotnie nacisnęła dzwonek do drzwi.

- Burro ? – szczerze oburzył się Alex – Oczywiście, że tak – dodał chłodnym głosem – To dla niego pestka – powiedział dumnie, obdarzając mamę swoim zawadiackim uśmiechem.- Jeszcze nigdy mnie nie zawiódł- przyznał z przekonaniem.

- Skoro tak – westchnęła Ruda , słysząc głośny trzask za drzwiami – To może Tobie teraz bardziej się przyda ? – zapytała ciepło, po  czym zaniepokojona dziwnymi dźwiękami dochodzącymi zza ściany  zapukała w drewnianą powierzchnię ogradzającą ich od wnętrza mieszkania pani Hudson.

- Nie mamo – chłopiec pokręcił przecząco głową, chwytając swoją małą dłonią rękę Wiktorii – Ty go bardziej potrzebujesz- stwierdził stanowczo, w jego oczach pojawił się błysk zaciętości – Ja mam ciebie, dziadka i…..- zawahał się na moment – Andrzeja, mojego tatę – dodał pewnie- Jestem szczęśliwy- kontynuował nieznoszącym sprzeciwu głosem – A ty ? – patrzył z troską prosto w jej zaszklone oczy.

- Ja ?- jak echo powtórzyła jego słowa bezbarwnym tonem.

- Chcę żebyś ty też była szczęśliwa- podkreślił dobitnie, wtulając się w mamę.- A wiesz, że mój osiołek zawsze przynosi szczęście, może Tobie też pomoże – dodał z nadzieją, wciąż nie puszczając dłoni matki.

-Kochanie – mocno zaskoczona jego słowami, dotknęła rozpalonego policzka synka- Mam wszystko czego mi potrzeba, naprawdę…- broniła się niepewnym głosem. Przenikliwy wzrok Alex’a przyprawiał ją o gęsią skórkę.

- Wiem, że to nieprawda- westchnął zrezygnowany chłopiec, uważnie lustrując twarz Wiki wzrokiem.- Nie oszukasz mnie mamo, a samej siebie tym bardziej  – zapewnił Alex – To widać na pierwszy rzut oka- podkreślił, zaciskając szczękę. Oboje wiedzieli, do czego zmierza- Może to czas byś wreszcie zawalczyła – dodał z przekonaniem, wprawiając Rudowłosą w osłupienie. Słowa syna były dla niej niczym lodowaty prysznic.- Nie tylko dla siebie, ale także dla mnie, dla NAS – dodał z rozbrajającą szczerością, sprawiając, że policzki Rudej pokrył wodospad łez. Nie była w stanie wykrztusić z siebie ani jednego słowa.

Żadne z nich nie zauważyło, że starsza pani już od dobrych kilku minut przygląda im się w milczeniu zza uchylonych drzwi mieszkania, przez które wydostawała się na klatkę schodową cudowna woń słodkiego wypieku.

- O wreszcie jesteście – staruszka przywitała ich szerokim uśmiechem, nie wiedząc do końca jak zachować się w zastanej sytuacji. Rozkoszny zapach świeżo upieczonego ciasta w mgnieniu oka doszedł do ich nozdrzy, szczególnie otrzeźwiając wciąż zszokowaną słowami syna Wiktorię.

- Beza ! – ucieszył się chłopiec, od razu wchodząc do mieszkania starszej pani.

- Specjalnie dla ciebie, kochaneczku – pani Hudson obdarzyła malca troskliwym spojrzeniem.- Gotowy do wyjazdu ? – zapytała ciepło Alex’a, przenosząc zmartwiony wzrok na Rudowłosą. – A ty nie wchodzisz, kochana ? – zapytała serdecznie, posyłając młodej sąsiadce zachęcający uśmiech.

- Ja? Ach tak…tak – odparła wciąż zmieszana Ruda, odwzajemniając uśmiech starszej pani.

- I jak ? Przygotowany na małą partyjkę ? – szepnęła do chłopca cicho pani Hudson, uważnie obserwując ściągającą płaszcz lekarkę, która nie mogła dosłyszeć jej słów.

 - Oczywiście – twarz Alex’a ozdobił łobuzerski uśmiech. Mały wysunął z tylniej kieszeni jeansów talię pokrytych laminatem kart.

- Znakomicie, znakomicie – rozpromieniła się staruszka, w oczach której pojawił się błysk zadowolenia. Nerwowo poprawiła bursztynowy naszyjnik.

- Tylko żeby mama się nie dowiedziała – westchnął ciężko malec, spoglądając niepewnie na matkę. Wiedział jak Wiktoria reagowała choćby na wspomnienie o jakiejkolwiek grze karcianej, nie mówiąc już  o pokerze.

- O to się nie bój – zapewniła go admirałowa, poklepując Alex’a po plecach, po czym uśmiechnęła się tajemniczo. – Przecież nie wydam naszego sekretu – dodała, puszczając mu oczko. – To co herbatka?- powiedziała donośnym głosem, zerkając w stronę zastawionego słodkościami stołu.

- Ja poproszę o kawę – odparła cicho Ruda, przechodząc do staromodnie urządzonego salonu.

- Przysługa za przysługę – zaczęła ledwie słyszalnym głosem pani Hudson, wskazując wzrokiem na bezę. Czekała przez chwilę aż Wiktoria wygodnie rozgości się na jednym z foteli.

- Z truskawkami ?- dopytywał podekscytowany malec.

- Jak zwykle – staruszka szepnęła z uśmiechem. – Tylko dzisiaj zaczniemy od jakiejś niewielkiej stawki, co ? – zaczęła niepewnym głosem.

- Jak już pani woli- chłopiec rzekł obojętnie, wzruszając ramionami – To może we wtorek sernik, w środę tarta z owocami leśnymi, w piątek tort czekoladowy i nowy, duży zestaw Lego „Star Wars : Rebelianci ” z Ezrą i Kananem w Widmie – zaproponował pewnie warunki, w jego oczach również pojawił się błysk ekscytacji. Od dawna marzył o tym zestawie klocków, ale nie chciał po raz kolejny naciągać mamy na drogą zabawkę.

- Ezra? Kanan? ....- westchnęła zdezorientowana staruszka która z trudem powtórzyła za nim dziwacznie brzmiące imiona – Sam sobie wybierzesz, oczywiście jeśli wygrasz – uśmiechnęła się serdecznie. Karty, hazard to była nieodłączna część jej życia. Mimo przejścia na emeryturą nie potrafiła żyć bez adrenaliny, a tym bardziej pozbyć się  hazardowej żyłki. Za czasów swojej młodości pracowała w kasynie, gdzie zresztą poznała swojego przyszłego męża – admirała Edwarda Hudsona. Znajomość realiów pokera nie przeszkadzało kobiecie w nałogowej grze, gdzie namiętnie trwoniła sporą część fortuny męża. Dopiero po jego śmierci to się zmieniło, raz na zawsze zerwała z uzależnieniem… oczywiście do czasu, gdy przypadkowo odkryła nietypowy talent małego sąsiada.

- Ja zawsze wygrywam – stwierdził zgodnie z prawdą mały, kierując się w stronę salonu, gdzie jego mama zdążyła już pokroić smakowicie wyglądające ciasto.

-To prawda- roześmiała się starsza pani, ukazując biel drogiej, perłowej protezy zębowej. – To tylko poker- szepnęła do siebie ,próbując uspokoić wyrzuty sumienia- Przecież taka amatorska gra jeszcze nikomu nie zaszkodziła- mówiła sobie w duchu, dołączając do rozprawiającej głośno dwójki – Poza tym nie można zmarnować takiego talentu – rzekła na głos, próbując się uspokoić. Czuła, że grając w karty z małym za plecami Wiktorii, mimo najlepszych nawet intencji, wyrządza krzywdę Alex’owi. Wiedziała, że wkrótce musi zakończyć tą dziecinadę. Bardzo polubiła zarówno młodą sąsiadkę jak i jej synka. Chciała jak najlepiej dla chłopca, którego traktowała nieomal jak własnego wnuczka.

-Jakiego talentu ? – zapytała spokojnie zdezorientowana Wiktoria, z twarzy której wciąż nie znikał bordowy rumieniec.

- Talentu do pieczenia, rzecz jasna – odparła zmieszana staruszka, wysilając się na sztuczny uśmiech.

- To prawda – powiedział zajadający się ciastem Alex- Piecze pani najwspanialszą bezę pod słońcem – posłał jej swój czarujący uśmiech.

- Świat, a szczególnie nasze kubki smakowe byłyby bez niej uboższe – dodała rozbawiona Wiki, która chciała ukryć przed synem to, jak wielkie wrażenie zrobiły na niej jego słowa ,wypowiedziane zaledwie kilka minut wcześniej. Nie mogła powstrzymać się przed ich ciągłym analizowaniem. Było w nich tyle prawdy… wciąż nie potrafiła do końca ukryć swojego wzruszenia. Nie mogła pojąć tego, że jej zaledwie sześcioletni synek potrafił na wskroś przejrzeć jej uczucia…a nawet odgadywał je trafniej, niż ona sama.- Czy to rzeczywiście jest takie proste, takie oczywiste? – zastanawiała się w duchu, obserwując jak mały zaciekle dyskutuje z sąsiadką o  kolorze sierści jej kota. Nie potrafiła dopuścić do siebie myśli, która z każdą kolejną minutą coraz wyraźniej klarowała się w jej umyśle. Rudowłosa nie była jeszcze gotowa by w pełni dopuścić ją do swojej świadomości. Może jej rany były jeszcze zbyt głębokie? Albo po prostu bała się wykonać ten pierwszy krok ? Mimo jasnych sygnałów ze strony Andrzeja postanowiła podejść do tej kwestii z dystansem i pozwolić by los sam skierował ją na właściwą ścieżkę. Nie była gotowa zaakceptować faktu, że mimo wszystko nadal nie przestała kochać Profesora. Codziennie z utęsknieniem czekała na to by usłyszeć w słuchawce telefonu jego niski głos, jej serce zaczynało bić  w nienaturalnie szybkim tempie, gdy tylko napotykała wzrok Andrzeja. Jednak nawet te oczywiste znaki nie potrafiły przekonać Rudej co do słuszności swoich uczuć, dopiero Alex’owi udało się dokonać niemożliwego. Na początku Wiktoria sądziła, że chce by ich relacje były jak najlepsze ze względu na dobro Alex’a, wmawiała sobie, że Falkowicz dzwoni do niej kilka razy dziennie tylko po to by dowiedzieć się czegoś więcej o synu… Dopiero teraz Ruda zdała sobie sprawę, że to nie jest do końca prawdą… a ich rzekome przyjacielskie relację są jedynie mrzonką. Zaledwie w tym momencie zauważyła, że czyny, gesty, słowa, spojrzenia, które padły zarówno z jej strony jak i Andrzeja świadczą o wiele bardziej poważniejszym charakterze ich relacji . – Jak mogłam być taka ślepa – wyrzucała sobie, z trudem przyjmując ten fakt do wiadomości. W jednej chwili wszystko stało się dla niej zupełnie jasne, co paradoksalnie jeszcze bardziej zmartwiło Rudowłosą. Wydawało jej się, że w chwili obecnej jakikolwiek błąd, sprzeczny sygnał, nieporozumienie, czy wręcz porażka w jej relacjach z Andrzejem może przynieść druzgocące skutki, nie tyle dla nich, co dla małego, a tego właśnie uniknąć chciała za wszelką cenę. Wiktoria była w pełni przekonana, że kontakty Alex’a z ojcem są obecnie priorytetem i szczerze pragnęła by choć na razie tak pozostało. Nie chciała po raz kolejny dopuścić by synek ucierpiał przez jej egoizm. Nie miała najmniejszego zamiaru niczego przyspieszać, postanowiła biernie czekać na dalszy rozwój wydarzeń, mimo że w głębi serca czuła, że tą pozorną obojętnością popełnia kolejny poważny błąd w swoim życiu. Nawet najsłuszniejsze intencje nie są synonimem sukcesu, Rudowłosa już wkrótce miała się o tym przekonać.

         ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Wiktorii z ogromnym trudem przyszło odprowadzenie syna na lotnisko. Ckliwe pożegnania nigdy nie były jej mocną stroną. Ponadto świadomość, że będzie musiała przez tydzień poradzić sobie bez swojego ukochanego, upartego rozrabiaki przyprawiała ją o ból głowy. Fakt, że wysyła swojego małego synka w samotną podróż samolotem do innego kraju, mimo opłaconej dodatkowo specjalnej opieki stewardessy, nie poprawiał jej podłego samopoczucia. Wciąż miała wiele wątpliwości, a po wczorajszej rozmowie z małym w jej umyśle pojawiło się ich jeszcze więcej. W tym momencie Wiktoria o wiele bardziej niż jej synek obawiała się jego wizyty w domu Profesora. Przeklinała siebie za to, że zgodziła się na ten absurdalny, z jej perspektywy, pomysł. Dopiero teraz zrozumiała, że pierwotna propozycja Falkowicza miała o wiele więcej sensu. Na pewno czuła by się o wiele spokojniejsza, gdyby towarzyszyła chłopcu podczas tej wizyty. W tym momencie miała ochotę zadzwonić do pracy, kupić bilet na lot Alex’a i razem z nim polecieć do Polski. Paradoksalnie ta wizja jeszcze bardziej ją przeraziła. Pokręciła głową, jakby próbując odgonić od siebie te bezsensowe  pomysły.

- To chyba czas na odprawę – westchnęła ciężko Wiki, słysząc głośny komunikat, wypowiadany szybkim, niewyraźnym głosem.

- To prawda- odparł bezbarwnym tonem Alex, razem z mama kierując się w stronę długiej kolejki przy najbliższym ze stanowisk.

- Masz wszystko ? – upewniała się Wiktoria, z trudem przełykając ślinę.

- Tak- powiedział cicho mały, patrząc smutno w szmaragdowe oczy mamy. Dopiero teraz w pełni zrozumiał, że będzie musiał rozstać się z nią na cały tydzień.

- Ej – Ruda zmusiła się do uśmiechu – Wszystko na pewno się uda, zobaczysz – pogłaskała go pieszczotliwie po głowie . – Masz na to moje słowo – dodała pewnie, nie spuszczając z malca troskliwego spojrzenia.

- Nie chcę go rozczarować – wreszcie przyznał mały, mocno zaciskając usta w cienką linię.

- Ty? – westchnęła ciężko Ruda, poprawiając mu plakietkę z danymi osobowymi, którą nie bez oporów zgodził się przyczepić do ciemnoszarego sweterka – Nie mógłbyś nikogo rozczarować – powiedziała stanowczym głosem, nawet na moment nie odwracając od niego wzroku – Dla mnie jesteś idealny – pocałowała go w czoło. Rudowłosa wypowiedziała te słowa z taką pewnością, że aż trudno było Alex’owi odnaleźć argument przeciw, który wiarygodnie wypadłby w konfrontacji z jej stwierdzeniem.

- Chciałbym żebyś miała rację, mamo – westchnął zrezygnowany malec  ,unikając jej przeszywającego wzroku.

- Alex – dotknęła jego policzka – Uwierz mi, że Andrzej tak samo jak ty czeka na to spotkanie – posłała mu pokrzepiając uśmiech.

-Naprawdę ? – spojrzał na nią podejrzliwie. Nerwowo przeczesał ręką swoje krótkie brązowe włosy, dokładnie tak jak jego ojciec.

- Oczywiście, że tak – odparła dobitnie – Sądziłam, że podczas jego ostatniej wizyty zauważyłeś jak mocno zależy mu na Tobie – dodała, czule głaszcząc synka po głowie.

- Bardzo go polubiłem – przyznał szczerze mały – i wydawało mi się, że pan Falkowicz też mnie choć trochę polubił -  dodał niepewnie – Nie chcę tego zniszczyć – stwierdził z determinacją , zaciskając dłoń w małą piąstkę.

- Będziesz świetnie się bawił przez cały ten tydzień – powiedziała poważnie Wiki, nachylając się nad Alex’em , tak by ich twarze znalazły się w jednej linii – Już mi nie wierzysz ? – zapytała go zaczepnie, po krótkiej chwili ciszy.

- Wierzę Ci, wierzę – uśmiechnął się lewym kącikiem ust, rozpromieniając się lekko – Ale bez ciebie i tak to nie będzie to samo – przyznał, przytulając się do mamy – Szkoda, że nie możesz ze mną lecieć –dodał zawiedzionym głosem- Wtedy wszyscy bylibyśmy razem…- kontynuował, wciąż wtulając się w Wiktorię , nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy – Ja, ty i tata…- dodał pewnie – Prawie jak prawdziwa rodzina- dokończył szczerze, wciąż nie puszczając matki. W tym czasie oblicze Rudowłosej zmieniało się w zatrważająco szybkim tempie. Bordowe rumieńce szybko zniknęły, choć pulsująca na czole Rudej żyłka wciąż była widoczna w porannym świetle słońca. W mgnieniu oka twarz Wiki z soczystej czerwieni stała się śnieżnobiała, niczym nietknięta ryza papieru. Ruda nie była w stanie w tym momencie wydać z siebie ani jednego dźwięku, zwyczajnie w świecie brakowało jej słów. Jeszcze mocniej objęła synka.

- Będę strasznie tęsknić – szepnęła z olbrzymim trudem , po długiej chwili ciszy, przecierając ręką wilgotne już oczy. Czuła, że jeszcze chwila, a kompletnie się rozklei. Szczere słowa syna dogłębnie ją dotknęły. Wiedziała, że już dłużej nie będzie w stanie ukrywać swojego wzruszenia, a nie chciała martwić małego tuż przed samym wylotem.

- Ja też- przyznał chłopiec, puszczając szyję mamy .

- Mam nadzieję, że nie zapomnisz powiedzieć Andrzejowi by zadzwonił od razu, kiedy odbierze cię z lotniska – przypomniała mu upominającym tonem, poprawiając kołnierzyk jego błękitnej polówki.

-Ehmm- Alex automatycznie przytaknął na jej słowa.

- Poza tym pamiętaj, że gdyby coś się działo, zawsze możesz liczyć na ciocię Agatę i wujka Adama , oni są na miejscu – przypomniała mu drżącym głosem, po raz setny tego dnia  poprawiając mu włosy, które , o zgrozo, wciąż niewzruszone jej działaniami , odstawały na samym czubku głowy chłopca.

- Ehmm- mały przytaknął po raz kolejny. Był dobrze przygotowany na falę upomnień ze strony zmartwionej mamy.

- No i kochanie – westchnęła, widząc zbliżającą się w ich stronę kobietę, w firmowym uniformie  – Bądź sobą, to w zupełności wystarczy – dodała ciepło, lustrując go czułym spojrzeniem.

- Nie martw się mamo – mały uśmiechnął się zawadiacko – Damy sobie jakoś radę – stwierdził z przekonaniem- Na początku dam panu Falkowiczowi fory – uśmiechnął się tajemniczo. Wcześniejsze słowa mamy w znacznym stopniu rozwiały jego wątpliwości. Alex dobrze przypomniał sobie ostatnią wizytę Profesora w Londynie, czym zdał sobie sprawę, że rzeczywiście nie tylko jemu zależy na powodzeniu tej wizyty. Zrozumiał, że dla  jego ojca to też jest zupełnie nowa sytuacja . Teraz wiedział, że Falkowicz może nawet w równym stopniu co on się jej obawia. Mimo wszystko Alex nadal chciał zrobić jak najlepsze wrażenie na tacie, nie minęło zbyt wiele czasu od ich pierwszego spotkania by mały zauważył, że Profesor jest dość wymagającą i krytyczną osobą. Chłopiec nie chciał już podczas swojej pierwszej wizyty w domu chirurga sprowadzić na siebie jego gniewu  i rozczarowania. Alex naprawdę usilnie pragnął wypaść jak najlepiej w oczach taty.

- Mam nadzieję, że rzeczywiście choć trochę go oszczędzisz- roześmiała się szczerze na jego słowa, wiedziała do czego Alex jest zdolny.- Tylko proszę, nie zadręczaj Andrzeja wszystkimi twoimi pytaniami medycznymi, to tyczy się też wujka Marka i Adama – zastrzegła, unosząc palce wskazujący do góry. Chłopiec rozpromienił się zupełnie, gdyż mama zapomniała wspomnieć o filmach z operacji, upatrywał w tym swoją szansę, gdyż w ciągu całego miesiąca wujkowi Markowi udało się zgromadzić w sekrecie kilka interesujących nagrań, które tylko czekały na chwilę nieuwagi Rudej.

- Jasne- odparł, również zauważając  młodą blondynkę ze zbyt wyrazistym makijażem, która właśnie przystanęła tuż przed ich wózkiem z bagażem.

- Alex, tak ? – uśmiechnęła się sztucznie, zerkając na plakietkę na piersi chłopca, po czym nie czekając na jego odpowiedź zwróciła się do Rudowłosej.

- Jestem Jenny Clarkson, będę towarzyszyła pani synowi podczas podróży- powiedziała z niedbałym, brytyjskim akcentem, po czym podała dłoń Wiktorii, która ścisnęła ją nieznacznie. Nieszczera twarz kobiety od początku nie przypadła lekarce do gustu.

- Wyściskaj ich wszystkich ode mnie – Wiki po raz ostatni zwróciła się do synka. Natarczywa, tleniona blondynka, nawet nie ruszyła się z miejsca, nie czekając na pożegnanie Rudej z synem.

- Wszystkich? – chłopiec uśmiechnął się do niej zawadiacko, unosząc do góry prawą brew.

- Tak, wszystkich- odparła z uśmiechem Wiki, przytulając go po raz ostatni. Dokładnie wiedziała, co  na myśli miał Alex zadając jej to pytanie.

- To do zobaczenia !- malec pomachał jej na pożegnanie, niechętnie podążając za pracownicą linii lotniczej. Blondynka złapała go za ramię niemal wbijając w nie swoje różowe tipsy. Zniesmaczony chłopiec od razu strząsnął jej rękę, obdarzając  sztuczną blondynę lodowatym, surowym spojrzeniem swoich ciemnoszarych oczu.

Wiktoria jeszcze przez kilka minut obserwowała  jak jej synek znika w tłumie czekających na lot pasażerów. Kiedy w końcu zniknął z zasięgu jej wzroku postanowiła opuścić lotnisko. Dopiero za trzy godziny zaczynała dyżur w szpitalu, lecz postanowiła od razu tam pojechać. Praca od zawsze działała kojąco na jej zmartwienia, miała cichą nadzieję na to , że tym razem będzie podobnie i choć na chwilę odgoni od siebie natrętne myśli. Ratująca ludzkie życie operacja, pomoc cierpiącemu pacjentowi, postawienie dobrej diagnozy, konsultacja, czy choćby zwykłe uzupełnianie dokumentacji medycznej było w tym momencie dla niej najlepszym lekarstwem, balsamem kojącym  jej nadszarpnięte nerwy. W takich sytuacjach  pracoholiczna część jej osobowości wyraźnie dawała o sobie znać. Zapamiętywanie się w pracy od zawsze było dla Rudej rozwiązaniem wszelkich problemów. A może tak jej się tylko wydawało ? W każdym razie Wiktoria jak dotąd nie znalazła innej alternatywy na ucieczkę od dręczących ją trosk.